– Nie możesz tego zrobić! Twoja mama powiedziała Ci: nigdy tego nie rób bez niej. Ona wszystko wie, wszystko potrafi, a Ty nie... Bardzo chciałam lody - Ale ja też wiem, jak to zrobić! Mama sama mi powiedziała! „O czym ty mówisz?!” To jest bardzo niebezpieczne. Można tam łatwo umrzeć lub, co gorsza, pozostać niepełnosprawnym do końca życia. – Ale sama widziałam, jak inni to robią sami, bez matki! – To inni. Oni są dorośli, a ty jeszcze mały. – A co z innymi dziećmi? Robili to także bez matek. Widziałem to. - To dlatego, że są głupi i nieposłuszni! I dlatego, kiedy dorosną, pójdą do więzienia. Słońce świeciło jasno. Puch topoli unosił się cicho i w jakiś sposób czule nad gorącymi, kwiecistymi ulicami południowego miasta. Od czasu do czasu napływały podmuchy świeżego wiatru, morskiego lub górskiego, i lekko rozcieńczały świeżością suchy miejski upał. Coraz bardziej chciałam zjeść lody. W kieszeni znaleziono setkę na podwórku. A ja też bardzo chciałam sama kupić lody - poczuć, jak to jest być dorosłym, sama wydawać pieniądze... - Ale powiedz mi: dorośli, którzy robią to bez matek - czy też byli kiedyś dziećmi? - No „Tak” - odpowiedział głos wewnętrzny jest niepewny. „A jak więc sami zaczęli to robić?” „Prawdopodobnie dorastali…” Na to głos wewnętrzny również nie miał dokładnej odpowiedzi „Tutaj !” Wczoraj mama powiedziała mi, że ostatnio bardzo urosłam. – Wania wstał stanowczo i skierował się w stronę przejścia dla pieszych. W sklepie po drugiej stronie ulicy sprzedawano upragnione lody. Ruch na tej ulicy nie był zbyt duży, ale nadal była sygnalizacja świetlna - wydaje się, że bardziej dla przyzwoitości - Czerwony - stoję, zielony - idę. Czerwony – stoję, zielony – idę” – Wania powtórzyła te słowa niczym modlitwę i poszła dalej. Dołączył do kilku pieszych, którzy również czekali na przejściu dla pieszych na zielone światło. „Mogę to zrobić, muszę tylko zachować ostrożność i iść ze wszystkimi”. Serce Vanino biło szybko i skulił się bliżej innych, ciągle patrząc na sygnalizację świetlną. Widząc, że inni ludzie są całkowicie spokojni i zrelaksowani, zaczął wątpić, czy sobie poradzi i stopniowo utwierdzał się w przekonaniu, że teraz wszystko mu się ułoży. - NIE! NIE! Nie idź tam! Nie możesz tego zrobić bez swojej mamy! To jest zabronione! Przejedzie cię samochód! Na pewno się mylisz! – lamentował przerażony głos wewnętrzny „Dam radę!”. Zdecydowanie mogę. Pójdę ze wszystkimi. Są dorośli, wiedzą jak. Włączyło się długo oczekiwane zielone światło, samochody zatrzymały się, a piesi ruszyli do przodu. Wania przeszedł przez ulicę, zatrzymał się i obejrzał. „Jakie to proste!” - on myślał. „Wystarczy się uważnie rozejrzeć, poczekać, aż samochody się zatrzymają, a następnie jechać”. Za drugim razem było mu łatwiej, za trzecim już prawie zupełnie łatwo, a potem dorósł i zupełnie zapomniał, że kiedyś nie był w stanie samodzielnie przejść przez jezdnię. Tak, tak, drodzy czytelnicy, w tym rozdziale będziemy mówić o najmniejszych inicjacjach i naturalnej zdolności naszej psychiki do oczyszczania i przetwarzania przestarzałych lub niewspierających przekonań. Porozmawiajmy o małych, ale jakże ważnych dla nas rewelacjach i wyczynach. Nie są one tak „majestatyczne” jak pierwszy seks, walka czy pójście na studia… Ale bez małych, niemal niezauważalnych inicjacji byłoby nam bardzo trudno iść w życiu do przodu, a czasem jest to po prostu niemożliwe . Na łamach naszych książek dużo mówiliśmy o przekonaniach, a w szczególności o tym, że niewspierające przekonania należy zastąpić skuteczniejszymi, pozytywnymi. Powiedzieli mi nawet, jak to zrobić, stosując specjalne techniki psychologiczne. Ale nie powiedzieliśmy wam jeszcze, drodzy czytelnicy, że człowiek robi to wielokrotnie w ciągu swojego życia, kierując się zasadą rozwoju i zwiększania wydajności, której podporządkowana jest cała nasza aktywność umysłowa. Cóż, na przykład rakiety nuklearne nieodwołalnie zastąpiły kamienne topory, a liczydła ustąpiły miejsca komputerom - jest to jasne dla wszystkich. A nasza psychika też jest nastawiona na postęp, ciągle się doskonali. Człowiek odrzuca przestarzałe przekonania, tak jak kiedyś odrzucił pogląd, że słońce kręci się wokół ziemi, a nie odwrotnie. I on to robibardzo umiejętnie i skutecznie Wszystko zaczyna się jak zwykle od deficytu. Bardzo czegoś chcę, ale nie jest to możliwe ani niemożliwe. Lub odwrotnie - nie chcesz, ale z jakiegoś powodu zdecydowanie musisz. Miniinicjacje (nazwijmy je tak) zdarzają się cały czas, a ich istotą jest zastąpienie mniej skutecznych przekonań skuteczniejszymi. Po pierwsze, człowiek pod „presją” problemu zaczyna szukać „luk” w starym przekonaniu i stopniowo zaczyna w niego wątpić. Następnie z grubsza konstruuje model zachowania, jakiego potrzebuje, aby rozwiązać ten problem (najczęściej modelując kogoś, kto już to zrobił, kto poradził sobie z tym problemem skuteczniej niż on teraz). Na kolejnym etapie pojawia się chęć wiary, to takie jasne uczucie: czy naprawdę też mogę to zrobić... Człowiek rozwiązuje swój problem, osiąga sukces – i jest całkowicie przekonany. Prawie niemożliwe jest odwiedzenie go „z powrotem”. Jeśli jednak znajdzie dla siebie jeszcze skuteczniejsze przekonanie, przyjmie je. Uraz psychiczny i tylko uraz może zakłócić ten naturalny proces zmiany przekonań. Bardzo ważne jest, aby rodzice wiedzieli o tym mechanizmie i starali się wspierać jego pracę u dziecka, a nie wkładać szprychy w koła, aby w jakiś sposób zatrzymać ruch. Na przykład, jeśli małe dziecko pyta, dlaczego nie może przejść przez ulicę bez dorosłych, lepiej wyjaśnić szczegółowo, bez uciekania się do uogólnień i wypaczeń, a tym bardziej zastraszania. „Pamiętaj, możesz ze mną przechodzić przez ulicę tylko za rękę!” lub „Nigdy nie wychodź sam z domu! Inaczej…” Faktem jest, że naszą nieświadomość charakteryzuje dosłowność. Potwierdzają to różne eksperymenty z zakresu hipnozy. Postrzega wszystko „takim, jakie jest”. A dla nieświadomości wyrażenie „nigdy nie wychodź sam z domu” będzie sztywnym programem, z powodu którego dana osoba później ryzykuje przekształceniem się w prawdziwego domownika. Przynajmniej na pewno będzie potrzebował towarzystwa, żeby wyjść na ulicę. Dlatego, aby dziecko mogło w pełni i samodzielnie się rozwijać, należy udzielić mu wyjaśnień i wykonalnych zaleceń: - Będąc małym, możesz wyjść z domu bez dorosłych tylko w skrajnych przypadkach - Po co te skrajne przypadki? przykład pożar. W przypadku pożaru trzeba natomiast jak najszybciej wybiec z domu. - A kiedy dorosnę, czy będę mógł chodzić sam? - Tak, starsze dzieci i nastolatki mogą już wychodzić z domu sam. Każdy człowiek ma mechanizmy oczyszczania i uzdrawiania psychiki, które dość trudno zniszczyć. Zasadniczo mogą to zrobić tylko tak zwane osoby referencyjne – osoby bardzo autorytatywne. Najważniejszymi osobami odniesienia są oczywiście rodzice, o czym już pisaliśmy. Ich zalecenia i instrukcje z łatwością przenikają do nieświadomości i są bardzo szybko przyswajane. Dlatego bardzo ważne jest, aby rodzice zachowywali szczególną ostrożność, odpowiadając na pytania dzieci i udzielając im poleceń. Musisz skonstruować swoje rady w taki sposób, aby życie z nimi było dla dziecka łatwe i przyjemne. Aby wyrósł na wolnego i elastycznego, aby szybko i solidnie się uczył, wiedział, że nie ma zasad, których nie można złamać w takim czy innym kontekście. Każdy doświadczony strażak będzie mógł Ci powiedzieć bardzo ciekawą rzecz. Okazuje się, że nie wszystkie dzieci uciekają z domu, w którym wybuchł pożar. Większość wręcz przeciwnie, ukrywa się w domu, a nawet szuka bardziej odosobnionych zakątków. Co więcej, nie reagują na wezwanie ratowników, co, jak wiadomo, nie ułatwia poszukiwań. Te surowe, sztywne zakazy bez wyjątków – „nigdy nie wychodź sam z domu” i „nigdy nie rozmawiaj z nieznajomymi” – spełniają swoje zadanie. Dlatego kategorycznie zabraniając dziecku robienia czegoś, co z Twojego punktu widzenia jest niebezpieczne, zastanów się, czy swoim zakazem nie narażasz go na inne niebezpieczeństwo, znacznie poważniejsze od pierwszego? Przypomina to sytuację, w której ludzie zakładają kraty we wszystkich oknach w swoim mieszkaniu, a potem w razie pożaru lub powodzi nie mogą się wydostać i uciec z powodu tych właśnie krat. Wielu krótkowzrocznych rodziców, decydując się na umieszczenie swojego dziecka w klatce ograniczeń i zakazów, zapomina go tam zostawić