Linde N.D. Jak leczyć ataki paniki? Ataki paniki wydają się czymś tajemniczym i nie do pokonania. Wiele osób uważa, że ​​ta choroba jest na całe życie, trzeba się tylko przystosować i stale leczyć. Powiem krótko, że wierzę, że pracując w ramach Terapii Emocjonalnie-Wyobrażeniowej udało mi się odkryć, jak działają ataki paniki, zrozumieć ich przyczynę i znaleźć psychologiczne „leczenie” tego problemu, wspólne dla wszystkich przypadków . Takie stwierdzenie może wydawać się zbyt pewne siebie, ale opowiem, jak to się stało. Wiesz, odkrycie penicyliny odbyło się przez przypadek i przez przypadek natknąłem się na rozwiązanie natury ataków paniki. Było to jednak możliwe tylko przy pracy metodą EOT, dlaczego wyjaśni się poniższy tekst. Pewnego razu na konsultację przyszła do mnie młoda kobieta, która od trzech lat cierpiała na zespół lęku napadowego i była całkowicie zdesperowana w nadziei, że się uda. pozbyć się tego. „Spójrz, ręce mi się ciągle trzęsą, nie musisz nawet zamykać oczu!” - ona mówi. Jej ręce właściwie ciągle się trzęsły! - „Strasznie boję się, że zwariuję! Czy możesz mi dać gwarancję, że nie jestem schizofrenikiem? Mówię: „Spokojnie. Podpiszę każdy papier, gołym okiem widzę, że nie jesteś schizofrenikiem!” Ona: „A potem? Może później zwariuję... Nasz sąsiad jest schizofrenikiem! To taki horror! Boję się, że się taki stanę! Czy możesz mi zagwarantować, że później nie zwariuję?! Mogę skrzywdzić moje dziecko, zabić męża...” Mówię: „Wyobraź sobie na tym krześle tę szaloną Marinę (imię zmienione), którą tak boisz się zostać”. Ona jest taka okropna! Ma takie plamy na głowie. Ma okropne pazury na rękach. Ona jest taka zła! Ona potrafi rozerwać każdego. Może nawet zaszkodzić mojemu dziecku! - Zaakceptuj to jako część swojej osobowości! Żeby dostało się do twojego ciała, jak dusza w filmach science-fiction – No cóż, zwariuję, mógłbym kogoś skrzywdzić – Weź to! Nie może być gorzej! I zgodziła się! Natychmiast jej ręce przestały się trząść i spokojnie położyły się na kolanach! Potem rozmawialiśmy przez kolejne 40 minut, a jej ręce ani razu nie opadły. W końcu powiedziałem: „Cały twój problem wynika z wewnętrznego rozdwojenia i walki ze sobą”. Im bardziej siebie odrzucasz, tym więcej „materialu” przenosi się do odrzuconej części. Ona wraca do ciebie i coraz trudniej jest ci ją powstrzymać, ale próbujesz i boisz się coraz bardziej. Strach nasila się właśnie w tych sytuacjach, gdy czujesz, że nikt nie przyjdzie Ci z pomocą. I to twoja odrzucona część potrzebuje pomocy. Kiedy się zaakceptowałeś, cały problem zniknął. Dziewczyna wyszła całkowicie spokojna! Nie chciała nikogo skrzywdzić i nie bała się, że zwariuje. Ale kilka dni później zadzwoniła do mnie w stanie strasznej paniki: „Czuję się jeszcze gorzej!” Mam stan całkowitej derealizacji! – Co to oznacza? – Nie rozumiem, czy to, co mnie otacza, jest prawdziwe czy nie?! Czasami wydaje mi się, że jestem w innej rzeczywistości! - Przyjdź! Znowu stworzyliśmy obraz „odrealnionej” Mariny, ona przyjęła to jako część swojej osobowości i cała tak zwana „derealizacja” natychmiast minęła! Wiadomo, że dopiero poprzez przedstawienie „strasznego” obrazu i jego akceptację można było zrozumieć istotę wewnętrznego konfliktu klienta. Było to możliwe tylko dzięki zastosowaniu metody EOT. Jeszcze pięć razy zastraszała siebie i mnie jakimiś „szalonymi rzeczami”, po czym przyjęła je jako część swojej osobowości i uspokoiła się. Uświadomiła sobie, że powód miał swoje korzenie w dzieciństwie, kiedy bała się zachowania ojca alkoholika i zaprzeczała sobie. Na ostatniej lekcji uświadomiła sobie, że jest niezadowolona ze swojej relacji z mężem, że jest na niego zła i boi się jego autorytaryzmu, co również wywołało jej ataki paniki. Wróciła do pełni zdrowia, o czym opowiadała mi jej „chorobliwa” przyjaciółka, której Marina mnie poleciła i z którą współpracowaliśmy na Skype przez prawie rok. Mieszkała na Ukrainie. Przyjaciółka stawiała mocny opór, ale jak później przyznała, efekt odczuła natychmiast, już na pierwszej sesji, gdy zaakceptowała swoją „chorą” część, czyli.wewnętrzne dziecko, które jako dziecko było nieustannie krytykowane przez matkę. Po sesji przyszła do męża, powiedziała, że ​​czuje się już dobrze i spokojnie, i zapytała: „Co to jest? Magia?!" Mąż odpowiedział: „Magia!” Faktem jest, że przez 6 lat leczyła się u różnych lekarzy, brała różne pigułki, stosowała się do różnych zaleceń i na różne sposoby ograniczała swoje życie. Nic oczywiście nie pomogło. Nie mogła uwierzyć, że wszystko było tak proste, jak jej tłumaczyłam! To odkrycie wywołało wiele rozczarowań: w lekarzach, w niej samej, w matce... Nie mogła się przyzwyczaić do myśli, że całe normalne życie stało przed nią otworem, że nie zwariowała i nie potrzebowała tego. idź do szpitala... Nie mogła się przyzwyczaić, że odkryła prostą prawdę u jakiegoś mało znanego psychologa... Nie mogła się pogodzić z faktem, że tyle wysiłku przez 6 lat jej życia daremnie! Więc długo się opierała... Na koniec zajęć stwierdziła, że ​​czuje się już prawie zupełnie dobrze, ale pozostało jeszcze kilka obaw, ale sama sobie poradzi... Z pośrednich znaków zrozumiałam, że obawy nadal były dla niej korzystne, dzięki nim mogła zastraszyć męża! Inaczej mógłby pomyśleć, że przez tyle lat udawała i na próżno go oszukiwała! Ale na tym się rozstaliśmy... Ale niedawno, pół roku temu, znowu do mnie napisała, że ​​„przez dwa lata po naszej pracy żyła po prostu jak w raju!”, a teraz jej lęki znów wróciły. Dlaczego tak może być? Powiedziałam, że pewne wydarzenia najwyraźniej sprowokowały ją do ponownego odrzucenia siebie... Biorąc pod uwagę to, co wydarzyło się i dzieje na Ukrainie, jest to łatwe do zrozumienia, zwłaszcza że jej mąż jest wojskowym. Zaproponowałem jej ponownie współpracę na Skype, ale odpowiedziała, że ​​od razu wszystko zrozumiała i sama sobie z tym poradzi. Myślę, że zrobiła to dobrze. Były też różne przypadki, które potwierdzały główną koncepcję, mimo że nie zostały dokończone, z różnych powodów nie było „happy endu”. Najczęściej z tego samego powodu - klienci odmawiali dalszej pracy, nie wierząc w skuteczność tak prostego schematu. Ale innym powodem był fakt, że ataki paniki mają również istotny element histeryczny. Oznacza to, że klient w stanie paniki doświadcza stanu całkowitej bezradności i pragnie, aby ktoś go uratował! Tym kimś jest z reguły matka, do której kierowany jest atak paniki, nawet jeśli tego nie widzi. Jak stwierdziła pewna dorosła, silna i stosunkowo zamożna klientka, uskarżająca się na obojętność bliskich: „I nikt nie będzie ze mną siedział w kolejce do lekarza w przychodni!” Na podstawie tego jednego zdania specjalista z łatwością zrozumie, jakie korzyści odniósł on na atakach paniki i jak jego matka traktowała go jako dziecko Pewna młoda kobieta, która cierpiała na ataki paniki, wyobrażała sobie swój strach jako strasznego potwora. Zasugerowałam, żeby pogłaskała tego okropnego potwora i powiedziała mu, że jest dobry. Po dwóch lub trzech powtórzeniach potwór zmienił się w małą dziewczynkę. Przyjęła to, ale niezbyt szczerze. Wyjaśniłam jej, że jej strach był strachem małej dziewczynki, która bała się ojca, kiedy ten pijany i bił jej matkę. Ta akceptacja uspokaja Dziecko i przez to znika także jej własny strach. Była zaskoczona, ale doświadczenie wielokrotnie potwierdzało, że miałem rację. Ale w domu znów zmagała się ze swoim strachem, odrzuciła go, a panika powtarzała się wciąż na nowo, pomimo moich wyjaśnień i pozytywnych doświadczeń. Wreszcie po raz piąty powiedziała: „Nikołaju Dmitriewiczu, przez cały tydzień marzyłam o tym, jak do ciebie przyjdę, a ty w końcu uwolnisz mnie od strachu! A ty znowu mi mówisz, że muszę coś zrobić sama! Nie rozumiesz mnie!" Wyszła bardzo niezadowolona, ​​a ataki paniki jakoś same ustąpiły... Opowiedziała mi o tym dwa lata później, kiedy przyszła ponownie, bo ataki paniki powróciły. Podobnie pracowałam z nią tym razem i osiągnąłem większe zrozumienie. Zgodziła się, że tylko ona może pomóc sobie i że mam rację co do powodów, dla których miała te ataki. Zgodziła się, że niewłaściwie jest pozwalać sobie na własną bezradność. Ale wciąż myślałaMoże lepiej będzie jechać do szpitala? Do kliniki nerwic? Powiedziałam, że ma prawo sama o tym zadecydować, jednak pójście do kliniki oznacza ponowne okazanie swojej bezradności i oddanie całej władzy lekarzom, co utrwali jej „chorobę”. Zgodziła się, zapisała się na kolejną sesję, a kiedy nadszedł dzień wizyty, zadzwoniła i powiedziała: „Nikołaj Dmitriewicz, nie przyjdę do ciebie, jestem już w szpitalu”. Taka jest sytuacja... Ale rozumiem, że ona ma bogatego męża i pożytecznie i wygodnie było zastraszyć go swoimi lękami... Inna historia trwała cały rok. W prywatnej wiadomości na Facebooku napisał do mnie młody mężczyzna, 19 lat, z jednej z byłych republik radzieckich. Od razu mu powiedziałam, że musi zaakceptować swoje Wewnętrzne Dziecko, ale on odmawiał tego pod różnymi pretekstami. Stawiał opór, złościł się na mnie, kłócił, popadał w niekończącą się intelektualizację, usprawiedliwiał się przed tatą, mamą i bratem narkomanem, jakby gdyby wyzdrowiał, miałby w ten sposób ich wszystkich porzucić... Rzeczywiście, tata bił jego mama w pewnym momencie. A mama znalazła winę u wszystkich, wtrąciła się we wszystko i skarciła wszystkich! Ale przede wszystkim nie akceptował siebie jako dziecka, bo był biedny, trochę brzydki, mył samochody, żeby pomóc rodzinie, bał się ojca... Stworzył dla siebie marzenie, że będzie duży i silny, prawdziwy macho itp., i udowodni to każdemu! I przekonałam go, że musi zaakceptować tego małego tchórzliwego chłopca z dzieciństwa. Nie mógł się z tym zgodzić dopiero „wczoraj” zgodził się to zrobić. Właściwie od razu poczuł się lepiej. W rezultacie dosłownie „wczoraj” zdał sobie sprawę, że to jest droga do zdrowia. Obiecał, że będzie dalej rozwijał tę drogę, że zrezygnuje z niekończącej się intelektualizacji i żądzy osiągnięć, nawet jeśli moja mama będzie nieszczęśliwa. Nie jestem jednak jeszcze pewien, czy dotrzyma swoich obietnic. Myślę, że nadal będziemy się z nim komunikować. Ale po raz kolejny utwierdziłem się w przekonaniu, że sformułowany przeze mnie model pochodzenia ataków paniki jest całkowicie poprawny i zostanie wielokrotnie potwierdzony w różnych przypadkach i u różnych klientów. Czas pokaże, ale chciałem podzielić się tymi wynikami z moimi kolegami. Pozwólcie, że jeszcze raz przedstawię główne punkty: pacjent z atakami paniki tłumi część swojej osobowości, której w jakiś sposób nie lubi. Jest wypełniony chronicznym stanem strachu; ta część osobowości w naturalny sposób powraca do niego raz po raz, a on się jej boi i na nowo z nią walczy, tym bardziej jest zmuszony do „materialności”. ta część staje się silniejsza; Ta część osobowości jest zwykle dziecięcą częścią klienta, jego Wewnętrznym Dzieckiem. W dzieciństwie klient był krytykowany, atakowany przez rodziców i mógł otrzymać polecenie „nie”. żyć”; Często w dzieciństwie klient był świadkiem skandalów, a nawet bójek między rodzicami, np. gdy ojciec bił matkę. Dziecko uważało się za winne i odpowiedzialne za związek rodziców i szczęście rodziny, wstydziło się czegoś i porzucił siebie. Terapia polega na: Tak, aby dorosły klient zaakceptował część swojej osobowości, którą odrzuca jako część integralną i ukochaną; Przestał się na siebie złościć; Porzucił kompleks bezradności i przejął funkcje obrońcy części dziecka osobowość; Zrzeka się odpowiedzialności za relacje rodziców w dzieciństwie, za rodzinę dzisiaj. Pozwolił wszystkim członkom rodziny na własne szczęście i zdrowie. Nauczyłem się dbać o siebie, uznawałem się za dobrego i obdarzyłem się szczęśliwym życiem. PS (08.10.15) Byłem na małej konferencji na temat EOT pod Twerem i stamtąd przywiozłem dwie historie o pracy z PA i nowej modyfikacji naszej metody leczenia. Przypadki leczenia przebiegały superszybko, a metoda wydaje mi się najdokładniejsza w pierwszym przypadku. Dosłownie w przerwie, kiedy piłem kawę, podszedł młody człowiek i poprosił o pomoc w radzeniu sobie z atakami paniki. Ukazali mu się po śmierci ojca, miał wtedy około 13 lat. Potem rozwijały się stopniowo i w tej chwili stały się już dużym problemem, dużo myślał o śmierci i bał się. Miał wszystkie objawy charakterystyczne dla PA. Na razie był spokojny, ale mu to zasugerowałam.