Od autorki: Napisane dla strony Mamy: Jaka powinna być rutyna dla noworodka? Czy w ogóle powinien taki być? Co jest złego i dobrego w reżimie lub jego braku? Odpowiedzi na te pytania można znaleźć wiele, a one bronią zupełnie przeciwnych punktów widzenia. Zwolennicy systemu Benjamina Spocka widzą pilną potrzebę reżimu już od pierwszych dni życia dziecka. Wręcz przeciwnie, niektóre matki nie przestrzegają żadnego reżimu, nawet gdy dzieci dorosną. Prawda w tym przypadku leży gdzieś pośrodku. Na początek zdefiniujmy ogólnie, co rozumiemy pod pojęciem „trybu”. Reżim obejmuje sekwencyjną zmianę wydarzeń dnia (jedzenie, spanie, jakąkolwiek inną czynność), ograniczoną ścisłymi lub przybliżonymi ramami czasowymi. Zgadzam się, że nawet ci, którzy, jak się wydaje, nie przestrzegają żadnego reżimu, nadal śpią w nocy i nie śpią w ciągu dnia, jedzą 3-4 razy i robią niezbędne rzeczy, również w określonej kolejności. Dlatego trafniejsze byłoby mówienie nie o obecności lub braku reżimu, ale o przestrzeganiu konkretnego reżimu z pewnym poziomem surowości. Matka spodziewająca się dziecka już zaczyna przyzwyczajać dziecko do rutyny. Kiedy matka chodzi, dziecko, nawet jeśli śpi, rozumie, że dzieje się jakiś ruch. Kiedy mama długo leży bez ruchu, dziecko zauważa, że ​​wokół panuje spokój. Ale karmienie domaciczne odbywa się stale, dziecko nie jest zaznajomione z oczekiwaniem i uczuciem głodu. Co to znaczy? Oznacza to, że po urodzeniu dziecka praktyka noszenia go w ramionach lub w chuście pomoże Ci kontynuować praktykę przyzwyczajania się do harmonogramu snu i czuwania. Dziecko, nawet śpiąc na mamie, będzie nadal przyzwyczajać się do tego, że jest czas na ruch i czas na odpoczynek. Matki korzystające z chusty często zauważają, że ich dzieci nie mają problemów z nocnym snem. I bardzo często można usłyszeć skargi matek dzieci „urodzonych w łóżku”, „nieoswojonych”, że dziecko myli dzień z nocą. Jeśli chodzi o sposób karmienia, nie jest on fizjologiczny dla noworodków. Ponieważ dziecko jest przyzwyczajone do otrzymywania jedzenia przez całą dobę i o każdej porze, trudno będzie mu dostosować się do karmienia zgodnie z harmonogramem, a zwłaszcza z 3-godzinną przerwą. Poza tym dziecko nie ma poczucia czasu. Dla niego wszystko jest tu i teraz. Brak jedzenia oznacza brak jedzenia w ogóle. Myślę, że byłbyś też bardziej zdenerwowany, gdybyś zdał sobie sprawę, że lodówka jest pusta i nie ma czym ani gdzie jej napełnić. W przypadku dziecka karmionego butelką powinien obowiązywać harmonogram karmienia, ale nie w przypadku dziecka. Mieszanka jest trudniej strawna i zajmuje więcej czasu, dlatego dziecko potrzebuje przerw między karmieniami. Ale podczas karmienia piersią karmienie zgodnie z harmonogramem powoduje wiele problemów, zarówno z organizacją pełnego karmienia piersią, jak i dużymi kosztami energii zarówno dla dziecka, jak i matki. Dziecko płacze, domagając się swojego, a może rezygnuje, milczy, doświadcza tego w sobie i traci wagę. Mama jest zdenerwowana, zdenerwowana i zła. Nikt nie jest z tego lepszy, ale wszyscy wokół mogą twierdzić, że to prawda, w przeciwnym razie zostaniesz zepsuty. Trudno jest rozpieszczać dziecko przed 8-12 miesiącem życia. A potem wcale nie psuć, ale zacząć rozpieszczać, nie wyznaczając granic tego, co dozwolone. Nie dotyczy to jednak dzieci w pierwszej połowie roku. Nie myl kaprysu z potrzebą. Aby dziecko mogło przebywać z mamą, jeść na żądanie, jeśli jest karmione piersią, spać we własnym rytmie – to potrzeba. Ponadto jest istotne, zaspokajanie nie tylko potrzeb fizjologicznych, ale także kształtowanie podstawowego zaufania do świata, kształtowanie więzi z matką. Dziecko rośnie, a okresy czuwania wydłużają się. Coraz bardziej interesuje się otaczającym go światem. I tutaj możemy już mówić o nakreśleniu jaśniejszego reżimu. Ale znowu mama nie musi wyprzedzać lokomotywy, ale stara się bardzo dokładnie zsynchronizować swój czas z czasem dziecka, nadal dostosowując się do jego rytmu snu-czuwania-karmienia i delikatnie wprowadzając go do swojego. Na przykład, jeśli matka czuje się komfortowo, gdy dziecko zasypia o określonej porze po obiedzie, stopniowo doprowadzaj go do tego, co konieczne!