Doświadczenie i obserwacje*Kilka dni po zamieszczeniu niektórych ogłoszeń zaczęli przybywać ludzie - zupełnie odmienni w swoich obszarach myślenia i praktyki, ale łączyło ich to, że wszyscy byli początkujący, niektórzy po prostu zainteresowani. Dlatego pierwszy miesiąc zajęć był ciekawy i zabawny. Któregoś dnia postanowiliśmy przesłać naszemu klubowi energię miłości i najlepszych intencji. Wysłano... Od przyszłego tygodnia nasza nauczycielka nie mogła już uczestniczyć w zajęciach. A ze względu na brak jednolitej bazy informacyjnej klub bardzo szybko się rozpadł, choć wiadome było, że ludzie będą dzielić się swoimi doświadczeniami, ciekawymi książkami i komunikować się na ten temat. Przyszli przeważnie ci, którzy sami potrzebowali kopa, nie mieli siły, żeby coś zrobić samodzielnie, brakowało im motywacji. Kilka miesięcy później próbowałem zorganizować kolejną wersję klubu. I wszystko jest tak samo – bez jasnego planu zajęć i spotkań, bez jednolitej bazy informacji – wszystko to szybko zamieniło się w chaos i przestało mi się to podobać. Oczywiście była komunikacja, ale znowu zawsze przeradzała się w gorące dyskusje, podczas których uczestnicy bronili swojego punktu widzenia i nie akceptowali opinii innych. Potem potępiałem takie podejście do komunikacji, ale później zrozumiałem, że inaczej to nie wyjdzie, bo każdy zadaje Wszechświatowi (Światowi, Bogu, Życiu) własne pytania i otrzymuje na nie odpowiedzi, nikt nie potrzebuje odpowiedzi innych ludzi, ponieważ nie uzupełniają one energii, struktury informacyjnej duszy człowieka, nie poszerzają jego świadomości. Następnie, po pewnym czasie, podjąłem jeszcze kilka prób zjednoczenia niekompatybilnych - różnych ruchów psychologicznych, duchowych, magicznych i ezoterycznych oraz ich przedstawicieli. Nie da się zjednoczyć na poziomie teoretycznym, bo każdy w tych samych słowach wkłada coś swojego, każdy ma swoją praktykę i nikt nie chce realizować praktyk innych ruchów. Jedyną rzeczą, w której widziałem możliwość sojuszu, była realizacja wspólnych zadań, możliwe skrzyżowania w badaniach, gdzie każdy używa własnej metody, aby osiągnąć jeden wspólny cel. Ale jak się okazuje, i tutaj nie zawsze da się znaleźć wspólną płaszczyznę. Uświadomienie sobie tego zajęło mi dziesięć lat. Teraz ćwiczę indywidualnie i nikogo ze sobą nie ciągnę – tak wyszło łatwiej, prościej i skuteczniej. To, co zainteresowało mnie w doświadczeniu organizowania klubów, to przede wszystkim znajomości, komunikacja, choć nie zawsze merytoryczna, ciekawe spędzanie czasu, wspólne wyjścia na łono natury. Spotkania klubowe nie są dla tych, którzy szukają czegoś poważnego, nie dla tych, którzy szukają jakiegoś szczególnego rezultatu wspólnej praktyki. Nawet jeśli kwestionujemy skuteczność tych wydarzeń, to i tak to w klubie nawiązałem ciekawe przyjaźnie.