Dlaczego wiele osób boi się utraty bliskiej osoby w wyniku terapii (np. „Znajdę błędy w zachowaniu mojej mamy, obwiniam ją o wszystko i to nas rozdzieli!” Ale nie chciałbym przestać się z nią komunikować, w końcu to najbliższa mi osoba!”)? Na początek warto zrozumieć, że jeśli dana osoba ma takie lęki, to jest nad czym pracować w terapii. Nieświadomie (lub świadomie) zdaje sobie sprawę, że istnieją traumy otrzymane z udziałem matki (obiekt macierzyński – ojciec, babcia, dziadek), które wpłynęły na ukształtowanie się jego charakteru i pojawienie się problemów w chwili obecnej. Obiekt matki uważany jest za najwcześniejszą i najważniejszą figurę przywiązania, jednak życie każdego człowieka może potoczyć się inaczej (we wczesnym okresie życia ważniejszy mógł być tata, a z wiekiem tę pozycję zajmowała babcia lub dziadek). Z reguły te obawy nie są bezpodstawne - jeśli ktoś zostanie zapytany o swoje dzieciństwo, natychmiast przypomni sobie obelgi, potępienie, odrzucenie, oskarżenia i wszystkie traumatyczne doświadczenia, które wciąż żyją w jego umyśle. Dlaczego pojawia się taki strach? Po pierwsze, w zasadzie występuje strach przed dotknięciem traum (wszystkie traumy związane z obiektem macierzyńskim są bardzo głębokie, złożone i przepełnione emocjonalnie przeżyciami). Z reguły ludzie nie pamiętają wczesnego dzieciństwa (do 3 lat) - istnieje wiele silnych uczuć, których dziecko nie może zrozumieć i przetworzyć, a tym bardziej na nie wpłynąć. W związku z tym, nie mogąc sobie poradzić ze swoimi uczuciami, tłumi je, ukrywając przed sobą („No właśnie, mnie to nie spotkało!”). Jako dorosły możesz przywołać wszystkie niedoświadczone emocje i przepracować je, w przeciwnym razie pojawią się problemy. Powstaje więc swego rodzaju konflikt – z jednej strony chce się uporać z emocjami i uczuciami dzieci, wychować je, przepracować je i uwolnić się od tego wszystkiego, ale z drugiej strony jest to przerażające i moralnie trudne. Drugim powodem jest to, że na poziomie świadomym człowiek boi się oddzielenia od matki. Mogą tu być dwie opcje: osoba tak naprawdę nie ma innych zasobów, wsparcia, wsparcia, przyjaciół, znajomych ani żadnych bliskich sobie osób (rodzeństwa) w życiu. W tym przypadku matka jest obiektem, którego się trzyma tak mocno, jak to możliwe, aby nie stracić upragnionej bliskości, bo to jedyne bogactwo. Osoba nieświadomie dostrzega fakt, że domyślna separacja od matki jest równoznaczna z dorastaniem i oznacza chęć samodzielnego wzięcia odpowiedzialności za swoje decyzje i życie w ogóle. I nawet jeśli matka jest infantylna i w ogóle nie uczestniczy w jego życiu, on, pozostając nieświadomie w kontakcie z matką, poczuje pewnego rodzaju wsparcie, wsparcie, ochronę („Jestem mały, co możesz wziąć od Ja?!"). Dość częstym zjawiskiem jest to, że u dzieci proces parentyfikacji nie zachodzi. Co to znaczy? Dziecko staje się matką/ojcem dla swojej mamy/taty, boi się oddalić od rodzica („Jak mama/tata przeżyje beze mnie? Będzie to dla niej/mu bardzo trudne, na pewno zdarzy się wypadek i wtedy poczuję się winna! Ale to połączenie mnie trzyma, jestem w fuzji z moją matką, co oznacza, że ​​​​jak tylko się rozstanę, będę musiała stać się dorosła i odpowiedzialna, zostanę porzucona i tam nie starczy środków…”). Powstaje wewnętrzna sprzeczność - połączenie z obiektem macierzyńskim jest bardzo głębokie, ale bez separacji nigdy nie będziesz w stanie stać się dorosłym i nie będzie mowy o własnym życiu. Tak naprawdę człowiek będzie nadal żył cudzym życiem, tłumił swoje pragnienia, wykraczał poza swój cel, realizował cudze marzenia, a jego życie będzie dość trudne i niespokojne (lęk przed wzięciem odpowiedzialności za swoje decyzje odgrywa ważną rolę w Ten). Jeśli boisz się iść na terapię, powinieneś zrozumieć, że nie jest to wcale takie trudne. Psychoterapeuci nie działają w myśl zasady: „Ahhh… To wszystko twoja matka! To jej wina! Gdyby nie ona, wszystko byłoby inne.” Najbliższą osobą jest oczywiście Twoja mama, która niewątpliwie miała wpływ na pewne wydarzenia w Twoim życiu. Często wiele osób tak twierdziNie jest konstruktywne obwinianie kogoś za wszystkie swoje problemy, a następnie narzekanie i nadal zachowywanie dziecinnej postawy. Tak, to prawda, ale ważne jest, aby zrozumieć, że w terapii jest okres (u każdego trwa to inaczej – średnio od sześciu miesięcy do roku, jeśli dana osoba przechodzi poważną terapię), kiedy osoba może być wewnętrznie urażony i zły na matkę, obwiniając ją. Tutaj musisz zrozumieć - teraz, gdy jesteś już dojrzały, twoja matka jest zupełnie inna niż ta, którą była w dzieciństwie, a twoje role są inne. Co to znaczy? Dziecko w dzieciństwie jest zależne od matki, nie może jej nic odpowiedzieć, nie zgodzić się z czymś, otwarcie się na nią złościć. Wychowanie różni się w różnych rodzinach, ale często dzieci nadal się ograniczają i nie mogą sprzeciwić się matce i wypowiadać się bezpośrednio. Jako dorośli nie jesteśmy zależni od mamy i możemy wyrazić swoje zdanie. Kolejna kwestia - inna matka (20-latka i 50-latka to zupełnie inni ludzie pod względem energii, doświadczenia, mądrości; osoba w wieku dorosłym patrzy na życie głębiej, analizuje sytuacje, a relacje będą inne). Dlatego ważna jest separacja – Twoje żale, złość i oskarżenia kierują się w stronę „tej” matki. Jeśli prawidłowo „przeżyjesz” te uczucia na terapii, to doświadczy ich wewnętrzne dziecko (pięcioletnie dziecko, które zostało o coś obrażone lub oskarżone niesprawiedliwie, przeżywa urazę i złość). Osoba próbowała doświadczyć wszystkich wrażeń, których doświadczyła w dzieciństwie, ale nie miała wystarczających zasobów, więc uczucia zostały stłumione („Nic mi się nie stało!”). Jednak złożony stan psychiczny pozostaje, zabiera część psychiki i nie pozwala jej dalej normalnie się rozwijać. Które wyjście? Żyj jak małe dziecko i jako „dorosły” nadal komunikuj się z mamą tak jak poprzednio, korzystając z jej zasobów w teraźniejszości – wsparcia, zrozumienia, doświadczenia, dobrych rad itp. W ten sposób prędzej czy później Twoje małe dziecko będzie miało swojego dorosłego, który będzie mógł je pocieszyć. Dość często wszystkie skargi i złość dzieci na rodziców wynikają z faktu, że nie było im nas żal. Jeśli poczujesz ten żal, współczucie, zaangażowanie w emocje, najpierw przez psychoterapeutę, a potem poprzez wyobraźnię, wyobrażając sobie, że mama i tata okazywali tę sympatię i zaangażowanie, w pozycji dorosłej pojawi się interakcja z wewnętrznym dzieckiem (komfort, akceptacja, cierpliwość) , pojawi się współczucie). Kiedy dziecko złamie kolano, nie boli go to fizycznie, ale jest to trudne emocjonalnie i bolesne, ponieważ matka tego nie zauważyła, nie pocieszyła, nie przejęła się tym i nie pocałowała go w policzek . To wyrafinowanie emocjonalności w życiu (czego brakowało lub było w nadmiarze) następuje, mówiąc relatywnie, równolegle z życiem dorosłym. Nie trzeba dzisiaj wszystkiego mówić mamie („To wtedy zamiast mnie pocałować, zamiast mnie kopnąć w tyłek! I to mnie zabolało!”), nie ma to sensu. Czasami mam ochotę to zrobić, bo potrzeba pozostaje i chcę uzyskać potwierdzenie, że mama mnie wtedy kochała, ale można to zrozumieć na wiele innych sposobów. Po okresie niechęci, złości i oskarżeń w terapii przychodzi kolejny etap – akceptacja i wdzięczność, kiedy widzisz nie tylko to, że Twoja mama zrobiła źle, ale także jak pozytywnie wpłynęła na Twoje życie (masz wiele zasobów, zalet, pozytywnych cechy charakteru itp.). Często ludzie zapominają widzieć dobro i zauważają tylko negatywy. Właściwe jest tutaj dość proste stwierdzenie o różnicy między dzieckiem a osobą dorosłą. Dziecko widzi tylko to, czego nie dali mu rodzice, dorosły natomiast widzi to, co rodzice byli w stanie mu dać. Zatem w pierwszym przypadku przeważają oskarżenia, a w drugim wdzięczność. Jeśli więc chcesz wznieść się na pozycję dorosłą, musisz zwrócić uwagę na swoje wewnętrzne dziecko, współczuć mu, przeżywać z nim wszystkie uczucia, być przepojonym współczuciem, w przeciwnym razie nie pozwoli ci się cieszyć i dziękować rodzicom za to, co stało się. Ludzka psychika jest różnorodna i złożona – najpierw inwestowane są w nas wszystkie emocje, a dopiero potem możemy dać coś w odpowiedzi.