Od autora: Opisuję moje osobiste doświadczenia z pracy w szpitalu psychiatrycznym. Od 1993 roku pracuję w Okręgowym Szpitalu Psychiatrycznym w Kałudze. Przez pierwszy rok studiowałam psychiatrię razem ze stażystami i pracowałam na oddziałach ostrych i przewlekłych. Od 1994 roku pracuję na oddziale schorzeń granicznych, które zdeterminowały moje dalsze losy zawodowe. Przez cały ten czas zajmuję się psychoterapią (na temat psychoterapii i psychokorekty, bo zwykle dzielimy, choć istota się dla mnie nie zmienia, napiszę osobny artykuł) i badaniami patopsychologicznymi. Kocham psychoterapię – ma sens, cel, jest ciekawa, człowiek jest zainteresowany. Diagnostyka jest potrzebna, ale jeszcze kilka lat temu wykonywano ją w razie potrzeby, teraz, zgodnie z nowym prawem, wykonywał ją każdy. Nawet jeśli dla lekarza wszystko jest jasne, wszystko jest w porządku. Dwa lata temu odeszłam z pracy na pół etatu, aby pozostały czas poświęcić prywatnej praktyce, co uważam za całkiem naturalne, biorąc pod uwagę zgromadzone doświadczenie i wiedzę. I skierowali mnie na diagnostykę. Tylko. Straciłam możliwość podjęcia psychoterapii w szpitalu, choć przez kilka lat walczyłam o zwiększenie zakresu pomocy psychologicznej i ograniczenie diagnostyki. Teraz 40–60 procent moich badań wykonuję „na pokaz”, czego wszyscy, łącznie ze mną, potrzebują. W końcu potrzebujemy wielu badań. Poddałam się i sama zrezygnowałam. To wygodne – przychodzisz, wiesz, że skończyłeś 2 studia i jesteś wolny. Tylko ja zacząłem prowadzić badania trochę inaczej (podobnie jak zresztą moi koledzy). W wielu przypadkach nie trzeba już myśleć o nauce (dokładność opisu, klasyfikacja naruszeń), ale o tym, czy nie zaszkodzi to później danej osobie, np. w uzyskaniu prawa jazdy. Zwłaszcza jeśli bada się młodych ludzi. Nie ma czasu na profesjonalizm, tutaj szczegółowo myślisz o losie człowieka. Psychologowie pracujący w tym samym szpitalu mówią też, że lekarze często starają się podzielić z psychologiem odpowiedzialnością za podjętą decyzję (czyli przerzucić jej część na psychologa). I tak koleżanka powiedziała, że ​​lekarz na komisji, nie dając danej osobie pozwolenia na zdobycie prawa jazdy, najwyraźniej nie chcąc konfliktu, powiedział: „Tutaj psycholog pisze, że masz niestabilną uwagę. Jak będziesz prowadzić samochód? ” w pobliżu komisji nie ma psychologa, z którym można walczyć, nie każdy będzie walczył i kwestionował decyzję. Temat nie jest łatwy, ale bardzo mnie nurtuje. Psychiatria przesunęła się nieco w stronę Inkwizycji.