Od autora: Rozdział (dygresja) z mojej książki „Basilisk: A Strange Tale of Sex and Dasein”, książka ukazała się w 2010 roku. w wydawnictwie „Aletheia” w Petersburgu. Jakże trudno, wręcz niemożliwie wyrazić tę pstrokatą plątaninę wrażeń, obrazów, uczuć, twarzy, która rozwija się w mojej duszy… to, co kiedyś było bliskie, kochane, przerażające, znienawidzone. .. tych, których kochałem, a on nienawidził, z którymi się bawił i na których polegał… tych, którym sprawiał cierpienie i tych, przez których cierpiał… miłość, która za każdym razem okazywała się rekompensatą za neurotyczną nienawiść, strach, zależność, coś, co kiedyś było niedokończone: we wczesnym dzieciństwie, w łonie matki, w odwiecznym micie Wielkiej Bogini… walka o uwagę, uznanie , o miejsce pod słońcem... walka wszystkich ze wszystkimi... najgłębsza samotność przed własnym obojętnym spojrzeniem, przed własnym współczującym spojrzeniem, przed własnym poniżającym spojrzeniem, przed spojrzeniami : kpiący, przestraszony, smutny, zły, wyrozumiały... Panie, dlaczego toczę ze sobą tę szaloną grę? - w rozwijającej się kuli świadomości błyskają oczy, uśmiechy, grymasy rozpaczy i bólu, czyjeś łzy... czyjeś niekontrolowane łzy... czy są prawdziwe, czy to też jest część ogólnego aktu?... bezlitosna, naga rozwijająca się przede mną rzeczywistość zderza się z duszą, a tysiące twarzy kryje za sobą coś realnego; w tym momencie rozumiem, że wszystko w tej potwornej, diabelskiej grze jest prawdziwe, czasem fascynujące, czasem obrzydliwe, odurzające i otrzeźwiające, przerażające i nudne... dlaczego? Po co? dlaczego?.. Mógłbym napisać sto mądrych odpowiedzi, opartych na dokładnie zweryfikowanych i sprawdzonych na doświadczeniu teoriach, jednak sprzecznych ze sobą, ale teraz wszystkie te odpowiedzi to kłamstwa!.. można spojrzeć z wnętrza tej plątaniny, z wnętrza ekstazy , rozdzierający ból, duszący strach, wszechogarniające zainteresowanie i beznadziejna melancholia, można patrzeć z zewnątrz z dystansem: wszystkie te poglądy są równie prawdopodobne, prawdziwe i tak samo fałszywe, gra losowa stworzona przez genialny plan, w którym wszystko jest brane pod uwagę pod uwagę i opłacono... nie, czegoś tu wyraźnie brakuje: znowu pojawiają się opisy, metafory, a esencja, która wydawała się w końcu uchwycona, znów się wymknęła, nagi nerw życia, złapany w sidła świadomości, ponownie pokrywa się znieczulającą skorupą, a najsłodsza rana przestaje krwawić, dusza pogrąża się w zwykłym zmierzchu, uspokajającym zmierzchu samozapomnienia… po co nam wszystkim ten błogi, potworny, obrzydliwy, odurzający i hipnotyzujące przeżycie, które pewnego dnia zniknie w ziemi lub popiele? – czy uzupełni skarbiec nieświadomości zbiorowej, wzbogaci istnienie bogów, archetypów i duchów? - może wtedy wkroczyłeś w moje życie - Bazyliszek, łamiąc setki zamków, zakazy i spisek o pozbawionym kręgosłupa i bezpiecznym życiu, przeznaczonym przez moich rodziców? - nie, przyszedłeś na moje niezrozumiałe wezwanie, teraz rozumiem to jaśniej niż kiedykolwiek; więc kto z nas z kim gra i czy to w ogóle jest gra?... Nie mam odpowiedzi na te wszystkie pytania, które palą moje odsłonięte nerwy, a które czasem rozdzierająco wykrzykuję w próżnię własnej świadomości , w takich momentach rozsypuje się zwykły chaos wniosków, rozproszone wyobrażenia o sobie i bycie, a powstaje wrażenie, że sama świadomość jest jak pewna postać stojąca na krawędzi bezdennej otchłani i cicho krzycząca w zimną i przezroczystą cichą kosmiczną otchłań, krzyczy nie dlatego, że chce usłyszeć odpowiedź, nie, z góry nawet wiadomo, że odpowiedzi nie ma i nie może być, po prostu nie ma możliwości milczenia i krzyku, uwolnienia słów zamkniętych gdzieś w pamięci ukryte zakątki siebie, aby wstrząsnąć pustką, będąc jedynym aktorem i widzem-słuchaczem tego dramatu - jest to konieczne: napotkawszy to w sobie, nie można już tego odpychać z powrotem do nieświadomości; jak pisał Heidegger w swoich schyłkowych latach: „to nie człowiek mówi językiem, ale sam język przemawia przez człowieka”… no cóż, to jednak niczego nie zmienia, pamiętam cudowne słowa, które język wypowiedział przez Dziadka : najlepsza rzecz, jaką człowiek może zrobić ze swoim życiem, to…