Innym rodzajem parentyfikacji jest „mama-dziewczyna”. W takim przypadku rodzic traktuje dziecko jak równego sobie dorosłego. Rodzic ma swoje stanowisko: chcę zostać najlepszym przyjacielem mojego dziecka. Problem w tym, że przyjaźń to relacja równych sobie osób. Dziecko nigdy nie może stać się równe rodzicom bez szkody dla własnej psychiki. Jeśli rodzic zawczasu stawia dziecko przed zadaniami dorosłych, dziecko jest zmuszone do przystosowania się, co jest szkodliwe dla pełnej dojrzałości. Przykładowo, mówiąc mu – jako dziewczynie – o swoich trudnościach w związku, rodzic wysyła dziecku sygnał, że „jesteśmy równi”. Dziecko w tym momencie może czuć się zagubione i bezsilne. Dorosła matka znika, a pojawia się przyjaciel. Życie bez osoby dorosłej jest przerażające i niezrozumiałe. W rezultacie u dziecka pojawia się niepokój i ciągłe zwątpienie. Dzieje się tak dlatego, że zadanie bycia równym i bycia „przyjaciółmi” z rodzicem wykracza poza wiek. Jest to zbyt skomplikowane dla dziecka, a nawet nastolatka. Takie dzieci mają przyjaciół od najmłodszych lat, ale nie ma prawdziwych rodziców, którzy pozwoliliby im być dziećmi, a nie równymi dorosłymi. Co dzieje się z dzieckiem, gdy staje się dla rodziców „małym dorosłym”? Prowadzi to do fałszywego dorastania? Wygląda to tak: dziecko pod ciężarem odpowiedzialności uczy się samodzielnie radzić sobie z problemami. Przyzwyczaja się do tego, że nie może liczyć na drugą osobę dorosłą. Przyzwyczaja się do tego, że jego dorośli okażą albo bezradność, albo wybuch emocjonalny. Takie dziecko nie powie nawet dorosłym o większości swoich trudności. Po co? Mama znowu powie, że boli ją głowa, a tata będzie trzymał się za serce. Na zewnątrz takie dziecko wygląda na bardzo niezależne i przystosowane. Oczywiście: od dawna liczył tylko na siebie. Ale w środku wszystko będzie inne. Ogromny brak wiary w siebie i swoje możliwości: bardzo trudno jest zbudować stabilną pewność siebie, jeśli nie ma się wsparcia ze strony dorosłych. Sukces w szkole lub pracy nie ma znaczenia. To kwestia utrwalonego nawyku, który kształtuje się latami. Musieliśmy wykonywać pracę dorosłych, gdy siły i umiejętności były dziećmi. Utrwalone poczucie własnej słabości przenosi się na dorosłość. Konsekwencje przedwczesnego dojrzewania objawiają się także w poczuciu własnej wartości. Najczęściej jest niestabilny i podatny na upadek. Rzecz w tym, że w dzieciństwie stosunek do siebie kształtuje się głównie na podstawie informacji przekazywanych przez dorosłych. A jeśli sami mama i tata byli bardzo niestabilni, dziecko niezwykle rzadko otrzymywało odpowiednią informację zwrotną. I odpowiednio rozwija się stosunek do siebie - jestem świetny, ale zawsze trochę mi brakuje. Dobra gleba do powstawania nerwic. Zamieszanie w relacjach rodzic-dziecko wpływa również na odporność na stres. Bo wbrew powszechnemu przekonaniu większa odpowiedzialność w dzieciństwie nie wzmacnia psychiki i nie wzmacnia jej. Ale niestabilność emocjonalna jest wielkim czynnikiem kształtującym. Dodaj do tego niemożność proszenia o pomoc i jej przyjęcia, wielki niepokój i strach przed błędami - a załamanie nerwowe jest prawie gwarantowane. Trudno zachować odporność, nie wiedząc, jak to jest z „prawdziwymi” dorosłymi. Otrzymany przez nas obraz jest dość ponury. Co zrobić z tym bogactwem? Opowiem Ci w kolejnej serii. Nazywam się Marina, jestem dyplomowanym psychologiem. Pracuję w podejściu multimodalnym z dorosłymi i młodzieżą. Ponad 10 lat doświadczenia. Aby umówić się na konsultację, możesz napisać w wiadomościach prywatnych lub WhatsApp +79941358003