Szczerze mówiąc, nie lubię radzić sobie z atakami paniki. To nie tak, że w ogóle tego nie robię, wręcz przeciwnie, jedną z moich specjalizacji jest psychoterapia zorientowana na ciało i psychosomatyka, dlatego ataki paniki mieszczą się w moim obszarze kompetencji i nie jest tak, że praca z nimi też trudne, wręcz przeciwnie, ataki paniki mają wystarczająco zbadany charakter i dość jasną technologię leczenia. Ale jest jeden duży problem – nigdy nie wiemy na pewno, czy za atakiem paniki kryje się prawdziwa choroba, czy też jest to czysta psychosomatyka. A to ma ogromne znaczenie, ale ostatnio dostaję coraz więcej takich próśb, więc musiałam stworzyć listę podstawowych zaleceń. Czym jest więc atak paniki? Jest to szybko narastająca fala paniki na tle jakiegoś objawu cielesnego - trudności w oddychaniu, zmiany bicia serca lub innych dziwnych i nieprzyjemnych wrażeń. W rzeczywistości mechanizm ataku paniki jest dość prosty - na tle objawu (np uczucie braku powietrza, ucisk w klatce piersiowej lub szybkie bicie serca) u osoby rozwija się strach o swój stan, na tle tego strachu następuje uwolnienie adrenaliny, co prowadzi do nasilenia objawu, co powoduje zwiększone strach i nowa dawka adrenaliny... I tak w kółko - w efekcie otrzymujemy pętlę narastającego sprzężenia zwrotnego i osobę przeżywającą prawdziwą panikę. Co zatem robić w czasie ataków paniki? Przede wszystkim natychmiast udaj się do lekarza, który niech Cię zbada jak astronauta. Jeśli masz coś do leczenia, lecz się w normalnych klinikach, a nie idź do psychologów. Musisz zrozumieć, że objaw może być spowodowany całkowicie obiektywnymi chorobami, a wtedy twoje obawy o siebie w ogóle nie są daremne. Nie będę szczegółowo określał, jakie to mogą być choroby, aby inni hipochondrycy nie przesadzali, ale ogólnie mogą to być zaburzenia układu sercowo-naczyniowego lub hormonalnego, a także choroby neurologiczne i psychiczne. Dlatego jeśli masz jakąś diagnozę kliniczną z zakresu psychiatrii, to nie powinieneś udać się do psychologa, ale do dobrego psychiatry. Ale przejdźmy dalej. A potem musimy… poprawnie, cóż, oczywiście, zrozumieć powód. Ale przyczyny mogą być inne. Łączy ich jednak jedno – napięcie wewnętrzne, które „nauczyło się” ujawniać właśnie w ten sposób. Psychoanalitycy uważają, że jest to napięcie między pragnieniami a zakazami, a także presja wszystkich stłumionych impulsów, którym odmówiliśmy. przyznać się przed sobą. Przedstawiciele podejścia behawioralnego uważają, że mogła zaistnieć sytuacja, która wywołała atak paniki, a objawy zostały utrwalone na poziomie związku bodziec-reakcja. Ale ogólnie rzecz biorąc, wszystko jest możliwe. Być może dana osoba doświadczyła kiedyś objawu, ale bała się o swój stan, a wewnętrzne napięcie, które już istniało, znalazło sposób na przelanie się przez to. Podczas gdy inna osoba doświadczyła dokładnie tego samego objawu, ale nie zwróciła na to większej uwagi i nie rozwinęła się u niej reakcja łańcuchowa. Jaka jest kluczowa różnica? Obecność – lub poziom – strachu. Prawie wszystkie badania pokazują, że ataki paniki są w jakiś sposób powiązane z hipochondrią. Im bardziej dana osoba martwi się o swoje zdrowie i życie, tym większe prawdopodobieństwo, że prędzej czy później ją spotka. Ogólnie rzecz biorąc, mamy kilka wskazówek, które pomogą nam ustalić przyczyny ataków paniki. Spróbuj poznać pierwotną sytuację – jak się pojawiła, z czym to się wiązało? Możliwe, że przepracowanie samej sytuacji może przynieść rezultaty. Następnie spróbuj zrozumieć, jaki konflikt wewnętrzny jest z nią związany, jakie wewnętrzne sprzeczności mogą powodować niepokój emocjonalny. Uwaga – mogą być nieświadome, stłumione i bardzo głęboko ukryte. Następnie bardzo ważne jest zrozumienie, co dokładnie powoduje wewnętrzne napięcie? Oczywiste jest, że może to być zespół czynników i warto wziąć je wszystkie pod uwagę. I.