Od autora: Wysokie oczekiwania nie pozwalają nam być szczęśliwymi OCZEKIWANIA OD SZCZĘŚCIA Przyczyną poczucia nieszczęścia w życiu mogą być nierealistyczne oczekiwania wobec życia. Istnieje wiele postaw, które uniemożliwiają nam określenie siebie jako ludzi szczęśliwych. Na przykład takie jak: Możesz raz na zawsze pozbyć się bólu psychicznego. Przyjaciel nigdy nie zdradzi. Mój mąż powinien zawsze się mną opiekować. Szef powinien domyślić się, że potrzebuję podwyżki. 45-letni mężczyzna powinien codziennie uprawiać seks. Skąd mamy takie instalacje? Z mediów? Od rodziców, którzy nie potrafili zorganizować sobie szczęśliwego życia? Z bajek, które zwykle kończą się ślubem, a potem nic nie wiemy? Prawdziwe życie, prawdziwe relacje działają inaczej. Znam na przykład parę, w której mąż stale opiekuje się żoną. Albo on, albo jego podwładni rozwiązują wszystkie problemy swojej żony, od drobnych, takich jak przebita opona, po podróż. Ale jednocześnie prawie nigdy nie ma go w domu, a podczas małżeństwa miał dziecko w innej rodzinie. Oczywiście możesz spędzić całe życie na poszukiwaniu idealnych przyjaciół, partnerów lub miejsca do życia. Ale możemy też obniżyć poziom oczekiwań wobec ludzi i świata, a wtedy zmieni się poczucie szczęścia. Jeśli przyjmiemy, że to normalne, że od czasu do czasu ból psychiczny powraca, szef nie jest telepatą, a mężczyzna nie jest matką, życie przestaje być idealne, ale staje się umiarkowanie szczęśliwe. A w terapii także pracujemy z poprzeczką oczekiwań naszych klientów. Skąd się wziął ten pasek, czy odpowiada rzeczywistości, jak ważny jest dla klienta, czy ten pasek jest jego? Albo co jest już wystarczająco dobre, ale klient nie może tego zaakceptować? Albo czego klient unika podnosząc poprzeczkę swoich oczekiwań do nierealistycznego poziomu? Może to być doświadczenie bólu, pustki, samotności po stracie bliskich. Albo doświadczenie upokorzenia, gdy powiedzą Ci, że jesteś złą gospodynią domową, nikt się z Tobą nie ożeni itp. Lub uczucie przerażenia, że ​​chronicznie Cię nie słychać, Twoje granice nie są zauważane. Na przykład szperają w Twoich rzeczach osobistych, wchodzą do pokoju bez pukania lub w ogóle nigdy nie było oddzielnego pokoju. Jeśli dana osoba miała takie doświadczenie, wówczas nieosiągalny poziom wymagań życiowych wobec otaczającego go świata niezawodnie uchroni przed powtórzeniem takich doświadczeń, ale jednocześnie doprowadzi do izolacji od ludzi i świata, co czasami prowadzi również do poważne konsekwencje. A wydostać się z tej izolacji i obniżyć poprzeczkę postawioną ludziom można jedynie przeżywając to, czego wcześniej nie mogłeś doświadczyć ze względu na wiek, okoliczności, wrogie środowisko i inne rzeczy. A nabywając umiejętność przeżywania uczuć niegdyś nie do zniesienia, zyskujemy możliwość przebywania z prawdziwymi ludźmi, wyjścia z izolacji i budowania własnego szczęścia. Ciekawa jestem, co sądzicie o związku pomiędzy naszymi oczekiwaniami a poczuciem szczęścia?