Po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że opór wobec czegokolwiek stwarza znacznie więcej przeszkód niż samo to „cokolwiek”; niż sam problem. W takich momentach zawsze przypominam sobie scenę z filmu „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”. Podczas drugiego testu w drodze do cennego artefaktu Harry, Ron i Hermiona zostali schwytani przez roślinę Diabelskich Sidła. Hermiona pamięta, że ​​jest tylko jeden sposób, aby uwolnić się z sideł - całkowicie się zrelaksować, co robi. „Po prostu zrelaksuj się, Ron” – mówi Hermiona do swojej przyjaciółki, ale on tylko intensyfikuje walkę z zabójczą rośliną. Kto wie, jak by się wszystko skończyło, gdyby Hermiona nie przybyła na ratunek. Ale zbawiciel nie zawsze jest w pobliżu? Kiedyś zaprzeczyłam, że mam zaburzenia odżywiania. Wiedząc o tym, jednocześnie opierała się tej wiedzy. Mogłabym przeczytać o objawach bulimii, znaleźć je w sobie, ale w końcu powiedzieć: „Nie, to nie ja”. Świadomy umysł powiedział mi: „Masz zaburzenia odżywiania, zrób coś”. Nieświadomość: „Nie Nie rób nic, jest to konieczne, to nas chroni.” Gdybym odważył się spojrzeć na to, przed czym chronię się poprzez jedzenie, poznałbym tam swoje uczucia: prawdziwe przyczyny przejadania się i poczucia winy oraz moją własną bezbronność i - o Boże! - nieidealny. A także odpowiedzialność. Ale to było przerażające. A ja się opierałam Z jednej strony za pomocą oporu psychika nas chroni, z drugiej strony zamienia ten problem w bombę zegarową, bo w ten sposób opór marnuje cenne siły witalne przemoc itp. Ostatnio o tym W tym samym schemacie opierałam się zmianom na świecie (Nie ma koronowirusa, wszystko niedługo będzie tak jak było). czy to pomaga? Zupełnie nie. To tylko spowalnia adaptację. Jak rozpoznać problem w praktyce? Na początek wystarczy wyrazić problem słowami: na głos lub na piśmie. Powiedz sobie, psychologowi, przyjaciołom. Możesz nagrać to na dyktafon, wyobrażając sobie, że mówisz komuś na przykład. nie mówić nikomu o moich zaburzeniach odżywiania – oczywiste jest, że spowodowałoby to przesunięcie procesu z martwego punktu. Ale boimy się pokazać naszą wrażliwość. Dlaczego? Być może to temat na osobny artykuł. Możesz napisać w swoim pamiętniku: „Przejadam się” „Boję się, że złapię koronowirusa” „Nie wiem, co zrobić z pracą” (Przeczytaj o efektach praktyk dziennikowych. tutaj: https://www.b17.ru /article/282317) Napotykamy więc problem. I tutaj trzeba się trochę wysilić i nie odwracać wzroku, żeby zobaczyć, co się za tym kryje.2. Wtedy zaczynamy zauważać ten problem w życiu codziennym. Świadomie obserwujemy za każdym razem, gdy mówimy sobie na przykład: „To się dzieje teraz”. „Teraz się przejadam. Teraz się boję. Teraz myślę o pracy.” To proste kroki praktyki uważności, które wykorzystujemy w ramach terapii poznawczo-behawioralnej. Dzięki tym pozornie oczywistym, choć w rzeczywistości trudnym krokom, stopniowo przejmujemy kontrolę nad problemem. Pojawia się odpowiedzialność (Autorem tego problemu jestem ja, czyli mogę coś z tym zrobić), dzięki której można przejść do kolejnego kroku: zmiany zachowania. W tych „spotkaniach” moim zdaniem kryje się podstawa mentalna zdrowie. Chociaż nie jest to łatwe zadanie, nawiasem mówiąc, nie musisz tego robić sam (a nawet nie jest to zbyt skuteczne) - są od tego psychologowie. Skontaktuj się z nami w celu konsultacji: +79999887210 Czy zauważyłeś w sobie opór??