Jak pisałem w poprzednim artykule, projekcja jest mechanizmem obronnym, który pozwala zredukować stres emocjonalny poprzez przypisywanie drugiej osobie własnych emocji, stanów, intencji i cech charakteru. Taka ulga jest zawsze tymczasowa, więc projekcja może być powtarzalna i trwała. Jednak przy wysiłku projekcja może zostać zrealizowana i „zwrócona do siebie”, wzmacniając w ten sposób swoje Ego, oszczędzając zasoby w przyszłości i czyniąc relacje z ludźmi bardziej komfortowymi. Jednak w przypadku osób o wyraźnych cechach narcystycznych ta ścieżka jest nieskuteczna. w większości przypadków okazuje się zamknięta. Co czyni projekcję narcystyczną wyjątkową? Jest ona połączona z zaprzeczeniem. Zaprzeczenie jest bardzo silną i prymitywną obroną psychologiczną, tj. eliminuje negatywne doświadczenia kosztem wycięcia bardzo dużej ilości ważnych informacji („skoro tego nie widzę, to znaczy, że tego nie ma”). Wyparcie w połączeniu z projekcją wywołuje kilka efektów na raz. Po pierwsze, wyparcie praktycznie blokuje samą możliwość refleksji nad faktem projekcji. Osąd na temat innej osoby wydaje się całkowicie prawdziwy i odczuwany jest własny nacisk emocjonalny (często wyrażający się w gniewie, irytacji, skargach i oskarżeniach). Próba zwrócenia przez partnera uwagi na projekcję lub po prostu „usprawiedliwienia” zostanie najprawdopodobniej zinterpretowana jako bezpodstawne oskarżenie. Po drugie, zaprzeczenie sprawia, że ​​praktycznie nieistotne jest, czy istnieje powód (podstawa) projekcji. W wersji nienarcystycznej do projekcji „wybierana” jest zwykle osoba, która nadal ma coś podobnego w emocjach czy zachowaniu (oczywiście może różnić się stopniem ekspresji i formy), w tym sensie jest bardziej związana z rzeczywistością związku. W przypadku projekcji narcystycznej atrybucja nie wymaga powodu ani żadnego zewnętrznego wyzwalacza. I wszystko, co nie jest podobne w zachowaniu partnera lub wykracza poza zakres projekcji, jest również łatwo zaprzeczane („Widzę w Tobie tę cechę lub stan i jest mi obojętne, co jest poza tym, nie potrzebuję całościowy obraz”) Projekcja jest połączona z podziałem. Pod tym względem wszelkie uczucia, stany, intencje i cechy można łatwo podzielić na „absolutnie złe” i „absolutnie dobre”. W rezultacie znika strefa pośrednia, w której występowałyby stany, które nie są idealne, ale nie na tyle złe, aby chciało się ich pozbyć, przypisując je komuś innemu. Bez tego potrzeba projekcji wszystkiego, co „złe”, staje się bardziej wyraźna i stabilna. Projekcja służy nie tylko jako sposób na złagodzenie stresu emocjonalnego, ale także jako „materiał budowlany” ego. Dzieje się tak, ponieważ narcyzm opiera się na bardzo kruchym i wrażliwym Ego, które jest konstruowane poprzez „przywłaszczanie sobie” „wszystkiego, co dobre” i poszukiwanie odpowiedzi potwierdzających to. Dlatego dla osoby o nienarcystycznej strukturze osobowości „powrót”. projekcji” jest odczuwany jako dyskomfort, ale nie krytyczny, co więcej, jeśli możliwe będzie ponowne rozważenie stosunku do tego uczucia, intencji lub cechy, dyskomfort zostanie zastąpiony poczuciem wzbogacenia ego i większej stabilności niż wcześniej W tym przypadku powrót projekcji zagraża podstawowej stabilności, wywołując znacznie większy niepokój. Ponadto istnieje perspektywa zetknięcia się z własną wrażliwością. Zachęca to do unikania za wszelką cenę powrotu projekcji, wykorzystując zarówno projekcje dodatkowe (oskarżanie innych o natrętność i presję zewnętrzną), jak i inne mechanizmy obronne, zarówno mocne i prymitywne (zaprzeczenie), jak i bardziej dojrzałe i złożone (racjonalizacja). .[align=ustify]. ]https://t.me/psychology_of_alivenessZapisz się na konsultację @pershikova_psychoanalyst