Od autora: To ćwiczenie może być początkiem zmian. Praca z objawem zwykle zajmuje dość dużo czasu, ale prowadzi do znacznej poprawy życia. Kluczem do osiągnięcia sukcesu będzie zainteresowanie własną osobowością, wytrwałość i wytrwałość, aby nie zejść z trudnej ścieżki poznania ciemnych stron własnej duszy, odwaga zmierzenia się ze swoimi lękami i pragnieniami oraz wiara w możliwość lepszego życia. Dobry psycholog pomoże Ci pokonać trudności na tej ścieżce. Ataki paniki to szereg objawów fizjologicznych, które według założenia osoby je doświadczającej mogą prowadzić do śmierci: Kardiofobia (strach przed zatrzymaniem akcji serca): szybkie bicie serca; ucisk w klatce piersiowej; ból splotu słonecznego; wysokie ciśnienie krwi; bezprzyczynowe drżenie; napięcie w ciele, niemożność rozluźnienia mięśni. Anginofobia (strach przed uduszeniem) i strach przed omdleniem: trudności w oddychaniu; w klatce piersiowej i gardle; nie da się złapać oddechu, weź głęboki oddech; zawroty głowy; mdłości; szybki puls; osłabienie kolan; hałas w uszach; ucisk w skroniach; rozmazany obraz; suchość i guz w gardle Strach przed chorobami żołądkowo-jelitowymi (w tym strach przed zachorowaniem na raka): ból brzucha; częsta potrzeba pójścia do toalety; odbijanie; mdłości; skurcze i ból jelit. Ataki paniki (PA) są objawami lękowego zaburzenia osobowości, którego podstawą jest cecha charakteru, taka jak lęk – tendencja do reagowania na zdarzenia stanem lęku, w tym przypadku procesem objawowym formacja może przebiegać według następującej ścieżki: Krok 1 – etap przygotowawczy. Lęk to zatrzymanie pobudzenia psychicznego (nie mylić z podnieceniem seksualnym), zatrzymanie energii mentalnej doświadczenia. Lęk pojawia się, gdy człowiek zamiast przeżywać rzeczywiste uczucia, tłumi je i stara się „nie martwić”. Energia emocji, zwykle nakierowana na realizację bieżących potrzeb, przechodzi w napięcie cielesne i psychiczne. Człowiek stopniowo staje się spięty, nerwowy, niespokojny, pobudliwy, a jednocześnie z tym walczy, stara się to powstrzymać. Jego stan psychiczny przypomina garnek gotujący się pod pokrywką. Krok 2 – zdarzenie pierwsze. W pewnym momencie sytuacja życiowa rozwija się w taki sposób, że następuje wydarzenie, w którym nie da się już nie martwić i nie da się już zapanować nad napięciem. Wtedy „garnek się zagotuje i pokrywka pęknie” – wybucha stłumiona energia, ale ponieważ nie jest różnicowana uczuciami, a zamienia się w niepokój, wybucha nie skandalem czy histerią mającą na celu rozwiązanie sytuacji, ale z pewnym objawem, np. PA. Psychika na tym zyskuje: w ten sposób wychodzi z trudnej sytuacji i otrzymuje uwolnienie od nagromadzonego napięcia. Na podstawie tego doświadczenia psychika nieświadomie zaczyna uczyć się, jak rozwiązywać takie stresujące sytuacje życiowe, właściwie unikając rozwiązań. Krok 3 to etap kształtowania się systemu samorealizacji. Osoba, która miała pierwszy atak, nie rozumie, dlaczego „rozwaliła pokrywę”, zaczyna się tym martwić, uważnie słucha siebie, próbując znaleźć wyjaśnienie tego, co się w niej wydarzyło, w stanie jej zdrowia, unikając powrotu żyć tą sytuacją. Wzrasta niepokój i to już nie o wydarzenia zewnętrzne, ale o własną kondycję. Wystarczający niepokój związany z objawem, a „garnek wrze” z wewnętrznego napięcia, próbując go kontrolować! Im większy jest niepokój związany z objawem, tym częściej się on pojawia. Krok 4 to etap integracji objawu z życiem. Osoba zaczyna być zmuszana do budowania swojego życia z uwzględnieniem swoich symptomów, a psychika zaczyna z tego czerpać tzw. korzyści wtórne (nieświadome). Pojawia się system relacji z innymi, biorąc pod uwagę objaw: np. osoba zwraca się o pomoc do bliskich, unika dla niej trudnych sytuacji itp. Świadomie oczywiście chce być niezależny, chce nie potrzebuje pomocy i samodzielnie rozwiązuje swoje problemy, ale swoją psychiką/ +7 996 740 94 74