Przez przypadek część mojego wczorajszego wspaniałego wieczoru spędziłam na koncercie. W którym byłem posiadaczem dwóch biletów, zakupionych za własne pieniądze. Siedziałem w jednym miejscu, a moje rzeczy leżały w drugim. Co, swoją drogą, jest bardzo wygodne. Tuż przed rozpoczęciem koncertu kobieta siedząca naprzeciwko moich rzeczy stwierdziła, że ​​tak będzie jej lepiej i przysunęła je w moją stronę, nawet nie pytając mnie o zgodę. Sama do niego podeszła. I zaprosiła koleżankę, z którą przyszła, aby usiadła na jej miejscu. Na szczęście ławki, na których wszyscy siedzieliśmy, ułatwiły to. Oczywiste jest, że nie podobało mi się zachowanie tej kobiety. Naruszyła moje osobiste granice, rozproszyła moją uwagę i została odesłana tam, gdzie jej miejsce. Ale gdyby miała normalną samoocenę i zdrowe granice, nie wykonywałaby tak gwałtownych ruchów. I sam bym ją zaprosił, kładąc swoje rzeczy na kolanach. Po prostu nie śpiewałem. Ponieważ byłem zajęty pisaniem SMS-ów na telefonie.---------------- Mówiąc o zdrowych granicach osobistych, najczęściej mówi się o zdolności danej osoby do powiedzenia innym ludziom „nie przestawaj”. Jednak oprócz tego ważna jest także umiejętność powiedzenia sobie „nie”. A raczej swojemu wewnętrznemu egocentrycznemu dziecku, które szczerze wierzy, że świat jest tylko dla niego. A może i tak jest mu to winien. Ta strona objawia się zarówno u tych, którzy w ogóle nie mają kontaktu ze swoją wartością i granicami osobistymi, a ich samoocena jest zawyżona, jak i u tych, którzy dopiero uczą się ich bronić. Kiedy człowiek jest na początku swojej drogi samoakceptacji i umiejętności budowania osobistych granic, bardzo ważne jest, aby budował je wokół swojej wartości. Wtedy łatwiej będzie je kontrolować i utrzymywać, czyniąc je bardziej elastycznymi w niektórych miejscach, mniej elastycznymi w innych, przybliżając je w innych i odsuwając w innych. Wartość siebie prowadzi do wartości innych. A kiedy jej nie ma, człowiek raz po raz przekazuje obraz swoich rodziców innym. I nie tylko to znosi, ale jednocześnie sam znajduje się w dziecinnej sytuacji. Z czego szczerze wynika, że ​​świat jest mu to winien. A zawdzięczam wiele. I jak dziecko zaczynające powtarzać – dawaj! dawać! dawać! Niektórzy mówią i robią to otwarcie, inni zaś okazują to poprzez obrazę. Ale istota jest wciąż ta sama. Daj mi to mamo (tato)! Jesteś mi winien te wszystkie lata!!! Ale ten drugi nie jest jego rodzicem. A ona nie chce nosić na sobie jego ciężarów. Oznacza to, że dbając o siebie, odpowie mu tam, gdzie uzna to za konieczne - nie! Doceniaj siebie, swoją przestrzeń osobistą, swój czas, swoje życie. Wtedy łatwiej będzie docenić innych ludzi. Teraz mówię o zdrowej samoocenie i poczuciu własnej wartości, a nie zawyżonej. A wtedy świat chętnie da Ci lepsze miejsce, zabierając z niego swoje rzeczy. W końcu świat lubi być życzliwy)---------------- Elena Denisenko Bravitskaya - psycholog kliniczny, integracyjne podejście do terapii. Online. Zarezerwuj konsultację ze mną za pośrednictwem wiadomości na WhatsApp lub Telegramie +79859942455