Celem artykułu jest zakwestionowanie celowości wiary w drugiego człowieka. Zwątpienie w korzyści płynące z: bezpodstawnego zaufania do Niego, a także przekonania, że ​​On jest poradzisz sobie absolutnie z każdym Twoim problemem i trudnością. Zakładam, że takie stanowisko z praktycznego punktu widzenia sprawi, że Twoje relacje z ludźmi będą bardziej uczciwe i sprawiedliwe... nawet jeśli naprawdę w tych ludzi wierzysz. * * *Mówiąc komuś: „Wierzę w ciebie” lub „Jestem pewien, że sobie poradzisz”, zwykle liczymy wyłącznie na pozytywną reakcję z jego strony. Wychodzimy bowiem z faktu, że w społeczeństwie te wyrażenia są porównywalne w chęci tylko do spowiedzi w miłości. Z drugiej strony, jeśli ktoś bliski powie NAM, że w nas wierzy, my też, jeśli nie cieszymy się z tego jak dziecko, całym sercem, to zazwyczaj jesteśmy mu przynajmniej wdzięczni. Sama obecność Wierzącego dla większości z nas oznacza, że ​​robimy coś dobrze lub że mamy poważny potencjał. Ale czy takie przesłania spełniają swój cel? Czy rzeczywiście są one tak samo korzystne dla drugiej osoby, jak wyznania miłosne? I czy jesteśmy świadomi wszystkich konsekwencji takich stwierdzeń? Mocno w to wątpię * * * Współcześni psychologowie (a po nich ci, którzy po prostu interesują się psychologią) już dawno nauczyli się, W KONKRETNYCH PRZYPADKACH, rozpoznawać nawet w wyznaniu manipulacji miłością agresywne pragnienie wchłonięcia drugiej osoby lub pragnienie. pozbawić go niezależności. To moim zdaniem ogromny postęp. Ale nie słyszałem jeszcze czegoś takiego o wierze w drugą osobę, wiarę w jej siłę, możliwości i umiejętności, która jest nadal domyślnie uważana za niezbędny atrybut jakości relacje (czy to miłosne, rodzinne, przyjacielskie czy terapeutyczne – bez nich większości z nas trudno jest nawet wyobrazić sobie silną przyjaźń lub godną zaufania rodzinę). Ale czy taka jednomyślna akceptacja oznacza, że ​​w szczerej wierze nie mogą być ukryte lub nieświadome motywy? W ogóle nie podejmę się twierdzić, że nie tylko mogą one istnieć, ale z reguły istnieją wiara w drugą osobę (męża). , żona, bliska osoba lub klient na terapii), moim zdaniem – działanie wyjątkowo agresywne. Naruszanie jego psychologicznych granic i podważanie jego poczucia własnej wartości. Niezależnie od tego, jak paradoksalnie może to zabrzmieć, * * * Mówiąc drugiemu, że w niego wierzymy, z reguły świadomie nie chcemy, żeby zrobił mu krzywdę , mamy nadzieję, że to zachęci go do osiągnięcia. Złagodzi niepokój. I da to dodatkowy bodziec do samorozwoju.(Wydawałoby się, że dobre intencje).Ale co pozostaje w tle, niewypowiedziane? Zaryzykowałbym założenie, że będą to nasze przekonania, że ​​ta osoba w tym momencie nie jest wystarczająca zmotywowany do rozwoju, nie jest w stanie poradzić sobie ze swoim lękiem lub bez wsparcia z zewnątrz będzie się bał trudności i podda się w połowie tego, co zaczął. W przeciwnym razie po co mielibyśmy go motywować lub wspierać. A jeśli tak, to się okaże za każdym razem, gdy powtarzamy komuś słowa o wierze w niego, wydaje nam się, że świadomie chcemy mu powiedzieć, że uważamy go za wystarczająco silnego i skutecznego. Ale tak naprawdę niepostrzeżenie przekonujemy go o własnej słabości i niemocy. A gdybyśmy mu to wszystko powiedzieli szczerze, prosto w twarz, to choć najprawdopodobniej spotkalibyśmy się z oburzeniem i zadośćuczynieniem, dalibyśmy mu. możliwość reakcji, obrony czy podważenia naszego zdania I tak... przekaz zostaje połknięty z naiwną radością i to w całości (czyli w obu jego częściach - tej oczywistej i ukrytej. Co więcej, część ukryta dotyka człowieka. , z reguły znacznie silniejsza, że ​​nie zauważamy interwencji). Dlatego uważam takie słowa za niezwykle agresywne, ale nie tylko z tego powodu. * * * Wiara w siebie jest za każdym razem wyłącznie moim zadaniem ktoś inny się tym zajmuje, narusza moje psychologiczne granice. To tak, jakby próbował: poczuć MOJE uczucia, pomyśleć MOJE myśli lub spełnić MOJE pragnienia. Przede wszystkim jest to fizycznie niemożliwe. A to jest próba zaprzeczenia odrębności mojej fizycznościPo drugie, jest to roszczenie sobie do absolutnej władzy nade mną. Zobowiązuję się twierdzić, że: Nikt poza mną nie może odczuwać moich uczuć. Nikt poza mną nie jest w stanie myśleć moimi myślami. I nikt oprócz mnie nie może uwierzyć w moją siłę. Jednak tak, wielu może twierdzić, że są do tego zdolni. I za każdym razem, gdy ktoś mi to robi, dla mnie takie zachowanie staje się sygnałem o zakłóceniach w naszych relacjach powiedziałem, że po otrzymaniu takich wiadomości na pewno zbadam te relacje pod kątem niezamanifestowanej agresji. A po badaniach na pewno będę starała się manifestować agresję, ale oprócz tego będę się starała nie ignorować siebie. Jak to się stało, że inna osoba próbuje zrobić to, co tylko ja mogę i powinnam? (przynajmniej jak miałem około 5 lat) Może po prostu zmuszam go do samodzielnego wykonywania swojej pracy? * * *Przesłanką takich refleksji jest moja skromna wiedza na temat mechanizmów obrony psychicznej o ile wiem) czasami człowiek odczuwa coś, czego teoretycznie nie powinien czuć podczas odpowiedniego kontaktu z drugą osobą. I fakt, że „przecieka” do nich, aby sam tego nie poczuć (mówimy o identyfikacji projekcyjnej). Czasami zaczynamy się złościć na kogoś zamiast na drugiego. A on jest taki spokojny i przyjazny: „No cóż, zdradziłam”. Ona jest z moją najlepszą przyjaciółką i co z tego? Lub „Tym razem też nie chciał mnie uderzyć. Jest po prostu… emocjonalny i wrażliwy”. obiekt gniewu! I nie mógł zrujnować NASZEGO życia swoimi działaniami. Czasami - BYĆ STRASZNYM. A osoba sama uśmiecha się i patrzy ze współczuciem: „No cóż, kilka lat temu straciłem dziecko, kto nie?” strata tej osoby nigdy nie była naszą stratą. Dlaczego mielibyśmy się z jej powodu smucić? A czasem... WIERZYĆ, to znaczy, że wykonujemy swoją pracę dla kogoś innego. Ponieważ z jakiegoś powodu sam nie może tego zrobić, zwracam uwagę na fakt, że nie ma sprzeczności pomiędzy twierdzeniami, że nie możemy odczuwać uczuć drugiej osoby, a istnieniem identyfikacji projekcyjnej. Odczuwamy oczywiście nasze uczucia. Ale rodzą się w kontakcie z inną osobą. Bo buduje ten kontakt w taki sposób, żeby sam ich nie odczuć. Np. demaskowanie w opowiadaniu innej osoby jako kompletnego drania, ale mówienie tylko o dobrym stosunku do niego... Krótko mówiąc, jeśli z jakiegoś powodu zacznę przekonująco wierzyć w drugiego człowieka i chcę mu o tym powiedzieć, może to oznaczać (pomijając moją złość na niego) także to, że PRZESTAŁ W SIEBIE WIERZYĆ, jeśli w ogóle kiedykolwiek wierzył, dlatego stara się odkrywać tę wiarę na zewnątrz, nieświadomie budując swoją komunikację w taki sposób, aby ludzie tę wiarę demonstrowali Jednak problem polega na tym, że robiąc coś takiego dla kogoś innego, nie pomagam mu ani nie popycham go do przodu, złościjąc się na jego szefa zamiast na niego, nie rozwiązuję jego problemów w pracy. Opłakując jego stratę, nie pomagam w dokonaniu się jego żałoby, a wierząc w jego sukces, nie daję mu sił. Wiara w siebie jest zadaniem samej osoby. I tylko on. Dlatego jeśli ktoś w kontakcie ze mną nagle zaczyna mi wmawiać, że wierzy we MNIE, jest to dla mnie niepokojący sygnał, że straciłem tę wiarę. A teraz okazuję mu bezradność, zamęt czy beznadziejność. Mimo że mówię na przykład o wielkich planach i ambitnych projektach, przelewam na niego swoją wiarę. A dla mnie może to oznaczać tylko jedno – czas odzyskać wiarę. * * * Jednakże mnie to niepokoi. A moje reakcje na pozornie przyjacielskie wiadomości. Co możemy zrobić, jeśli nasz bliski stracił tę wiarę. Chcemy go wspierać, ale nie mamy zamiaru wykonywać jego pracy (z niezmiennie mało obiecującym zakończeniem)? to: ______________________________- Bądź blisko - Porozmawiaj o SWOICH uczuciach (wiara to nie uczucie, ale zachwyt i szacunek ze względu na to, że on