„Nie da się sprawdzić, które rozwiązanie jest lepsze, bo nie ma porównania. Żyjemy wszystkim na raz, po raz pierwszy i bez przygotowania. To było tak, jakby aktor odgrywał swoją rolę w sztuce bez żadnej próby. Ale cóż jest warte życie, jeśli jego pierwszą próbą jest już samo życie?... Einmal ist reinmal... Raz to to samo, co nigdy. Jeśli jest nam pisane jedno życie, to znaczy, że nie przeżyliśmy wcale...” Rozumiem to, co przeczytałem i patrzę na lodowisko. Siedzę w przytulnej kawiarni, piję latte i czytam. Moja koleżanka zachwyca się lodowiskiem, w dzieciństwie była zwinną łyżwiarką figurową, a do tego wybitną postacią. Czy ta jazda na łyżwach przenosi ją w czasy dzieciństwa, czy może jest to jakieś nowe doświadczenie? W chwili, gdy podniosłem wzrok znad książki na okno, zobaczyłem coś innego i nie myślałem o niej. Spojrzałem na wszystkich jeżdżących na łyżwach na raz, były dzieci i młodzież, młodzi, dojrzali i starsi. Spojrzałem na nie i zobaczyłem jakby całe moje życie, całe życie wszystkich ludzi. Niektórzy idą wzdłuż krawędzi ostrożnie, trzymając się krawędzi. Ale w życiu jest tak samo – przez całe życie możesz być ostrożny, chodzić w kółko bez ryzyka oderwania się od wsparcia – od domu, rodziców, zwykłej pracy, a potem dzieci. Nie mam odwagi oderwać się od boku, jak przyśpieszyć – i wjechać na sam środek, to straszne. A w środku – odważna i pewna siebie. Starszy mężczyzna trzyma się swobodnie. W jego ruchach czuje się nie, nawet pewność siebie, jakąś nieodwracalność, naturalność. Jego obraz mówi: „Mogę tylko to zrobić, nie mogę tego zrobić inaczej”, pięknie, łatwo, wszystkie ruchy pochodzą z wnętrza, w nich objawia się prawdziwe Ja. Tacy ludzie żyją życiem z przyjemnością, ciesząc się każdą chwilą. Znajdują się w centrum samego życia. Tak, mają trudności i straty - jego głowa jest szara, a rękaw pusty w kieszeni, ale oni nadal żyją, poruszają się łatwo i naturalnie, czasem zatrzymując się na chwilę, a potem dalej się ślizgają. Młodsza też porusza się pięknie i pewnie, a w tym przypadku pewnie. Podnosi jedną nogę, trzymając ją w pięknej pozycji, wyłapując pełne podziwu spojrzenia, rzucając swoje - protekcjonalne. Dobrze nauczył się jeździć na łyżwach i może sam się uczy. Takich też jest wiele, pokazują życie. Obydwa są w centrum i oba od razu rzucają się w oczy, ale jeden jeździ na łyżwach, drugi pięknie jeździ na łyżwach. Niektórzy żyją pięknie, inni pokazują piękne życie. A trzeci - to tylko chłopiec, upada - wstaje - i znów przyspiesza - upada - ... ilu z nich należy do osób odnoszących sukcesy, sławnych i publicznych. Jaki jest sens ich życia – już w samym powstaniu, formacji i dalszym ruchu? Reszta, większość z nich, znajduje się pomiędzy bokiem a środkiem, ich ruchy są ciężkie, ograniczone, a ich oczy patrzą tylko na stopy. Niektórzy trzymają się za ręce, idą przez życie tylko z kimś lub za kimś, jak ta grupa nastolatków, którzy ustawili się w kolejce jak pociąg, a teraz mogą to robić tylko razem. „Naszą codzienność bombardują zbiegi okoliczności, a dokładniej przypadkowe spotkania ludzi i zdarzeń zwane zbiegami okoliczności. „Współzbieżność” oznacza, że ​​dwa niespodziewane zdarzenia zachodzą w tym samym czasie, że zderzają się...” I znów oczy wyjrzały za okno i doszło do zderzenia - koleżanka postanowiła cofnąć się o kilka kroków, ale patrzyła przed siebie i Spotkały się dwa „słabe punkty”. A ten, który należał do drugiego „miejsca”, poradził przyjacielowi, aby cofając się, oglądał się przez ramię. Powrót – czy zawsze wraca? Może do przodu, ale do tyłu? Jak ta dziewczyna – całe 45 minut. Poczołgała się do tyłu wzdłuż boku, z powrotem do przodu. Jakie życie jest tak straszne, że boisz się odwrócić do niego twarz? Gdzie jest moje miejsce na tym lodowisku? Gdzie jestem? Stoję za szkłem, patrzę na nie, piję ulubioną kawę, czytam dobrą książkę i może sobie to wszystko wyobrażam?