Skoro rozmawiamy o problemach relacji rodzinnych, chciałbym o tym porozmawiać. Każdy rozumie, że pogoda w rodzinie może być zarówno napięta, jak i spokojna. Chciałbym porozmawiać o pomocy, którą można nazwać... toksyczną... trującą... trującą, czy jakoś tak. Dla wielu może to brzmieć dziwnie, ale problem istnieje. Co mam na myśli? Załóżmy, że Twoja żona ma problemy w pracy. Przychodzi zmęczona: szef jest zły, na parkingu skandal, chamstwo przechodniów czy coś w tym stylu. Mąż, jak przystało na prawdziwego mężczyznę, zaczyna „odwracać się do psychologa” i mówić coś w stylu: nie martw się! Ona jest głupia! To tylko praca! Nie martw się tak bardzo! I tak dalej. W tej próbie uspokojenia w związek wkrada się bardzo subtelny moment, w wyniku którego może pojawić się rozczarowanie bratniej duszy. Często zdarza się, że z tego powodu jakaś część szczerości odchodzi i zanika. Osoba zamyka się i następnym razem może nie być tak szczery. A potem są dzieci, reforma szkoły... W końcu mąż ma swoje problemy... Często zdarza się, że z biegiem czasu wyrabia się w nas automatyczny nawyk przedkładania naszych problemów ponad te przeciwne. Dlaczego to się dzieje? Nie ma jasnej odpowiedzi. Alternatywnie, na początku związku następuje dewaluacja Twojej drugiej połówki. Na przykład: „Kochanie, nie martw się, najważniejsze, że wszystko u Ciebie w porządku, żeby wszystko się ułożyło. Nie martw się! Cóż, pomyśl tylko, samochód był wgnieciony… „I tak naprawdę sami rozwijamy w swojej połowie egoizm. Nie da się z tym walczyć. Jest wyjście, gdy dwie osoby słuchają się nawzajem w danej sytuacji. Pewnie mówię banalne rzeczy i słowa – proste i dostępne dla każdego. I ktoś powie: „O czym ty mówisz? Wszyscy o tym doskonale wiemy i rozumiemy od dzieciństwa. Nauczono nas szanować zdanie innych ludzi i słuchać. Jak mówią wspaniali ludzie – traktuj ludzi tak, jak sam chciałbyś być traktowany!” Ale w zasadzie jest to teoria. W praktyce często widzimy rodzaj poświęcenia jednego z członków rodziny, który również ma swoje zainteresowania i problemy. Wszystko to jest kumulowane, przemilczane i nie wypowiadane na głos. Na przykład mąż wraca z pracy do domu i myśli: „No cóż ja tak naprawdę robię, ona ma już mnóstwo problemów, a ja tu jestem ze swoimi…” Albo odwrotnie, chciałabym zwrócić uwagę na fakt, że musimy starać się słuchać siebie nawzajem. Okazywanie uczestnictwa, uwagi, miłości, troski jest tym, czego nam w takich chwilach brakuje. Nigdy nie myślałam, że będę musiała rozmawiać o wirusie i obecnej sytuacji. Ale spójrzcie. Kto jest teraz obok ciebie? Odwróć się i spójrz. Obok Ciebie są najbliżsi ludzie, z którymi dosłownie i w przenośni dzielisz schronienie, chleb i życie. Nie musisz czekać na ekstremalne sytuacje, aby zrozumieć: teraz najbliżsi ludzie są obok Ciebie. To ich trzeba słuchać. Nie odpychaj od siebie ich problemów i obaw. Oczywiste jest, że zdarza się również nadmierne zaangażowanie. Ale to jest część naszego wspólnego życia. A jeśli usłyszysz siebie w tak trudnych sytuacjach, to zapewne w prostszych chwilach nie zapomnisz także o opiniach i problemach bliskiej Ci osoby. Twój psycholog Rushan Salakhetdinov.