Temat nie twierdzi, że to konkretne podejście jest jedyne i skuteczne w pracy z nadwagą. To raczej próba zagłębienia się w materiał symboliczny i opowiadania historii. Spójrz na ten temat od środka. Dlatego struktura będzie bardziej asocjacyjna niż logiczna. Wyobraź sobie targi pracy. Oto dwa przedsiębiorstwa, takie same pod względem płac i warunków pracy. Przedsiębiorstwa te reprezentowane są przez dyrektorów generalnych. Jedna jest szczupła, druga solidna i pulchna. Dyrektor o jakiej budowie ciała sprawi, że pomyślisz o rzetelności przedsiębiorstwa? Dzieci miały możliwość wyboru nauczyciela spośród ogólnoszkolnej kadry. Jeden nauczyciel jest chudy, drugi gruby. Do kogo pójdzie dziecko? Oddział chirurgii. Dwóch chirurgów: jeden chudy, drugi gruby. Kogo wybierzesz, tj. grubość jako wskaźnik niezawodności, stabilności, życzliwości, łagodności, dobrobytu? A jednocześnie w społeczeństwie panuje opinia: bycie grubym jest złe. Już w czasach starożytnej Rusi wierzono, że szczupłość jest oznaką młodości, niedojrzałości, niemożności poczęcia, obecności niższości lub choroby. Osoby szczupłe uważano za głupie. Słowo „cienki” oznaczało coś gorszego. Ciało kobiety było wyznacznikiem zamożności rodziny. Jeśli żona jest pulchna, oznacza to, że jej mąż ma wagę w społeczeństwie. Nawet o wynikach decydowała budowa ciała i sposób odżywiania się danej osoby. Jeśli dobrze się odżywia, jest też dobrym pracownikiem. Czas mijał i nastąpiła rewolucja. Wskaźnik bogactwa - otyłość - stał się czerwoną szmatą dla bojowników przeciwko „bogatym”. Pamiętacie propagandę „bycie grubym jest złe”? Znajduje to odzwierciedlenie w literaturze. Robin Bobin Barabek – jako symbol tego, że jest żarłokiem i grubasem W baśniach Gianniego Radariego wszystkie negatywne postacie są grube. Ale zauważ, że te grube postacie mają bogactwo i status w społeczeństwie. W swoich wierszach Radari, wyśmiewając bogatych, przedstawia ich jako grubych i podkreśla, że ​​bogaci mają brudne uczynki. U Majakowskiego kończy się gruba burżuazja, która je ananasy i cietrzew, a wraz z rewolucją kobiety zaczęły budować się na zachodniej modzie, gdzie na sukienkę zużywa się 4,5 razy mniej materiału. Produkcja przemysłu lekkiego w tamtym czasie nie była w stanie przeznaczyć dużej ilości materiału na produkcję jednej sukni, ponieważ... po prostu jej tam nie było. A jeśli wcześniej jeden sklep sprzedawał ubrania we wszystkich rozmiarach, to z czasem ubrania dla osób plus-size zaczęto sprzedawać w oddzielnych sklepach. Oznacza to traktowanie grubych ludzi jako wyrzutków. W czasach sowieckich mówiono, że jeśli ktoś jest gruby, to ma chore serce lub wątrobę, w ogóle grubasów traktowano jak chorych. Dzieci zaczęły używać dokuczliwych słów typu „zakład tłusto-mięsny”, „okoń”, „tłusty”. W „Losie człowieka” Szołochowa w odpowiedzi na to sformułowanie „Dopóki gruby człowiek wyschnie, chudy umrze”. A jeśli pamiętacie, główny bohater przed wejściem do obozu koncentracyjnego ważył 130 kg. Inni grubi ludzie wpadli na pomysł, żeby walczyć za pomocą wyrażeń: „Musi być wielu dobrych ludzi”, „Grubi ludzie są dobrzy, ale szczupli są źli”, „Pozbędziesz się robaków i będziesz też będę gruby”, a grubi ludzie nazywają szczupłych ludzi „złymi”. Przemysł farmaceutyczny zarabia miliardy na propagandzie szczupłości. I przemysł spożywczy także: produkując produkty o niskiej zawartości tłuszczu, pudełka płatków śniadaniowych dla odchudzających się, ponownie zwiększając ilość cukru w ​​produktach dla reszty społeczeństwa. Zwróć uwagę, ile cukru jest w jogurcie, twarogu, torebkach płatków śniadaniowych, napojach gazowanych itp. Oznacza to, że posiadanie tylko szczupłych ludzi nie jest korzystne dla nikogo. Niektórzy tracą na wadze na diecie niskotłuszczowej, inni muszą przybierać na wadze na żywności o dużej zawartości cukru. A dla osoby otyłej nie jest korzystne po prostu zaakceptowanie wyglądu swojego ciała i zaprzestanie zadręczania się. Kto wtedy zarobi? Dlatego mocno wspierana jest idea diet, odchudzania, szkodliwości wagi, a wszystko kręci się wokół jedzenia. W społeczeństwie tworzy się opinia, że ​​grubas to osoba biedna. Ponieważ nie ma pieniędzy na zdrową żywność. A ci, których dotyka temat ubóstwa, zakotwiczają się w nim i udowadniają innym, że ich też stać na drogie produkty. Branża spożywcza kwitnie. Czyli politykajak zarabiać na przekonaniach ludzi. Słowo „otyłość” brzmi jak diagnoza. A diagnozy wymagają leczenia. Osoba, która ulega strachowi przed chorobą, będzie leczyć swoją nadwagę lekami, suplementami diety, przynosząc zyski firmom farmaceutycznym. Z politycznego i wojskowego punktu widzenia grubas nie pójdzie na wojnę. Jest niezdarny, szybciej się męczy, nie mieści się w zbiorniku ani w fotelu pilota samolotu, a wyrzucić go ze spadochronem to strach. W tym kontekście korzystne jest wsparcie przez państwo idei: bycie szczupłym jest dobre, aby poradzić sobie z diagnozą i nie ulegać słowu „otyłość”, ludzie wymyślili łagodniejsze słowo „nadwaga”. Co to jest nadwaga? To waga niespełniająca żadnych standardów. Obliczane są współczynniki wagowe. Swoją drogą nie ma jednolitego wyliczania tych współczynników. Jeśli chcemy zanurzyć się w świat klienta, który od wielu lat zmaga się ze swoją wagą, to jest to świat indeksów, obliczeń, liczenia kalorii, ważenia się i ważenia. jedzenie, monitorowanie zegara, pory dnia. A ci ludzie nie zawsze cierpią na zaburzenia odżywiania. Dość często ich dieta jest bardziej zbilansowana niż tych, którzy się tym nie przejmują. Skąd się biorą te standardy? A ja przeniosę Was z powrotem do okresu od 1925 do 1954 roku. Są to lata, kiedy w całym kraju rozwijał się Gułag (główny zarząd obozów). Na zlecenie Stalina opracowano normy i zasady żywienia, codzienną rutynę człowieka, aby człowiek odnosił korzyści w zamkniętych instytutach (wówczas nazywano je „sharaszkami”) i obozach i nie obciążał się głodem, ale jednocześnie być trochę głodnym, żeby móc myśleć z pełnym wysiłkiem. W „Białych szatach” Dudincewa, zapytany, dlaczego w obozie nie należy podawać makaronu, bohater odpowiada: „Makaronem zrobi się człowiekowi, spuchnie i pójdzie spać”. Dlaczego codzienność? Bo osoba, która nie śpi, najczęściej popada w otyłość, a dla Gułagu jest to luksus. A potem pojawiły się standardy snu. Tortury poprzez odżywianie. Tak narodziły się „dni postu”. Dzień jabłka, dzień kefiru, tj. pojedynczy produkt w celach karnych, ponieważ Więźniom celi karnej nie zapewniano żywności, przydzielono natomiast jeden produkt o wadze 2 kg. A ta mono-dieta była bardzo otrzeźwiająca dla tych, którzy się zbuntowali. Ci, którzy przeszli przez celę karną i monożywienie, nazywali ten dzień „postem”. Teraz to słowo stało się modne. Wtedy zauważono, że na wpół zagłodzony człowiek myśli szybciej, porusza się dokładniej i najmniej myśli o polityce i niesprawiedliwości. Jego głowa jest albo zajęta pracą, albo myślami o jedzeniu. Następnie zaczęto wytwarzać produkty, w których brakowało substancji. Jest jedzenie, ale wydaje się puste. Jesz, żołądek jest pełny, ale satysfakcji nie ma. Nie ma satysfakcji - człowiek szuka jej w działaniu. Czy rozpoznajesz zachowanie polegające na poszukiwaniu satysfakcji i poczuciu, że „czegoś brakuje”? I nie zawsze są to korzenie psychologiczne. Ostatnio zwyczajowo mówi się, że wszystko, co przydarza się człowiekowi, jest wynikiem wpływu zewnętrznego. To znaczy: ekologia, jedzenie, woda, relacje, „sprowadzili mnie na dół”, a linia jest szczególnie wyraźna - to znaczy, że winne są węglowodany i tłuszcze. Sam człowiek nie ma z tym nic wspólnego. Łatwiej jest walczyć z wrogiem zewnętrznym. I zaczęły pojawiać się różnorodne formy diety. Branża spożywcza jest po prostu szczęśliwa. Pamięta się o niej 24 godziny na dobę. Będzie dochód! Co więcej, niewiele osób zna chemię organiczną, rozkład węglowodanów w żywym organizmie (na przykład), interakcję i syntezę substancji w organizmie. Kto będzie czytał książki z zakresu biochemii czy fizjologii? Spójrzmy z drugiej strony. Jest pewna informacja. Albo się wchłania, albo nie. Zasymilowany, tj. zapamiętywane w wyniku reakcji chemicznej z udziałem tłuszczów i węglowodanów. Prawdopodobnie zauważyliśmy, że przy bardzo intensywnej aktywności umysłowej mamy ochotę na coś słodkiego. Korzystając z tego mechanizmu asymilacji, osoby otyłe proszono o intensywne zapamiętywanie poezji, tekstów obcych i tekstów naukowych z przedmiotów uniwersyteckich przez 1 miesiąc. A także ścisły harmonogram snu: od 22:00 do 7 rano. Efekt: utrata masy ciała od 5 do 11,5 kg. Po kontroli po 6 miesiącach okazało się, że ani jeden uczestnik eksperymentu nie odzyskał wagi. Organizatorzy eksperymentuStarannie wybraliśmy kandydatów: brak chorób tarczycy, brak cukrzycy, prawidłowy metabolizm insuliny, brak chorób żołądka i jelit oraz selektywność w jedzeniu (co lubię, a czego nie). Podczas eksperymentu każdemu pozwolono jeść. Ale dodaj o połowę mniej soli niż zwykle lub szczyptę dziennie lub całkowicie zrezygnuj z soli na 1 miesiąc. Zakazana została także herbata czarna, zielona i kawa. Alkohol był dozwolony w postaci dowolnego wina 150 gramów. w porze lunchu. Wymagana jest intensywna aktywność umysłowa. Pojawiło się pytanie, dlaczego procesy zapamiętywania u niektórych osób powodują utratę wagi, a także zauważyli, że przy tym samym obciążeniu niektórzy pozostają grubi. Jeśli podoba Ci się ta informacja, zostaje ona odłożona na bok. Jeśli nie, zostaje zapomniane. Jedzenie to także informacja. Wspomnienie tego, co lubisz, zostaje odroczone. I chcę powtarzać tę przyjemność raz za razem. Ludzie mają tendencję do gromadzenia informacji. Emocje doświadczane w związku ze zdarzeniami również pozostają w ciele. Tłuszcz jest jak magazyn pamięci dla rzeczy, których mózg nie chce pamiętać. Jest to raczej opóźnione doświadczenie psychiczne (nie zawsze negatywne), którego psychika nie jest w stanie przetrawić. Pracując z klientami na prośbę „Jestem na diecie, ale waga wraca” zaczęłam szczegółowo dopytywać o życie klienta. historia. Doświadczony uraz może być źródłem odkładania się tłuszczu. Np. strach o życie, silne pragnienie bycia zauważalnym, dowód sobie „nie jestem zły”, dowód „mam status”, przekonania „jeśli jestem szefem, to muszę mieć brzuch” i „okazywanie agresji jest niebezpieczne dla świata”, „jeśli tyję, to znaczy, że żyję”. A błędne „kiedy chcę się uspokoić, to jem” to oszukiwanie samego siebie, bo… W ogóle nie ma spokoju. Częściej jest to zakaz odwrotnej reakcji w danej sytuacji lub niewiedzy, jak wyjść z sytuacji. Łatwiej ugryźć przeciwnika, ukryć go w sobie (jakby przywłaszczyć sobie go dla siebie i w ten sposób go kontrolować), zostawić go w spokoju lub pokazać „Jestem taki jak ty”. Na przykład pulchny mężczyzna mówi to całą pełnią stał się jak mama. Jego historia jest taka, że ​​matka źle go traktuje jak syna. Zawsze mówi, że ma pecha, zawsze robi wszystko źle. Jednocześnie matka manipuluje, narzeka na swoje zdrowie i pokazuje, że syn psuje jej zdrowie. Przyrost masy ciała stał się bardziej intensywny po rozwodzie, kiedy ponownie się ożenił. Mężczyzna zaczął się bać, że matka potępi jego drugie małżeństwo i że go odrzuci. I zaczął przybierać na wadze, przybierając postać swojej matki. I wyszedł podstawowy temat: „Jestem taki jak ty. Zaakceptuj mnie jako siebie.” „Pełność” to słowa mężczyzny. Czuje się spełniony, gdy zostaje przyjęty. Kobieta, która podczas kłótni z mężem zjada wieczorem dwa bochenki chleba, nawet tego nie zauważając. I rozmawiając o tym na terapii, okazało się, że chleb jest głową wszystkiego. Mąż jest głową (głową) rodziny. A ta głowa nie przyjmuje niczyjej opinii. Oznacza to, że kobieta symbolicznie odgryza głowę mężowi, zjada go, ponieważ... Nie mam siły poradzić sobie z poczuciem, że ją tłumi i nie rozumie. Czyli zjedzenie bochenka jest przejawem ustnej agresji ze zniszczeniem (w tym momencie gryzie męża, zjada go, niszczy), czego nie da się wykazać inaczej w stosunku do autorytarnego męża. Mówią: „Ja jem problem." „zaeda” w starożytnej Rusi oznaczało wyrzuty sumienia za przeszłe wydarzenie. A historie „objadających się” są tematem nieznośnego, bardzo długotrwałego poczucia winy. W terapii pojawiają się ciężkie przypadki, które nadal ranią człowieka. Początkowo myślano, że jedzenie to sposób na uspokojenie. Wzór zachowania z dzieciństwa. Kiedy matka karmiła dziecko o każdej porze, uznając jego płacz za sygnał głodu. Płacz oznacza, że ​​jesteś głodny, smutek oznacza, że ​​musisz się nakarmić, znudzony oznacza idź zjeść, jeśli odwiedzasz, idź napić się herbaty, ale później zaczęto traktować jedzenie jako informację. Zaczęli uważać pokarmy, które gruba osoba je częściej, za informację, którą chce zapamiętać. Lub jak wspomnienia, o których chcesz zapomnieć. Zwróć uwagę na symbolikę produktu. Nie będę się tutaj rozwodzić nad symboliką produktów, to osobny temat. Kiedy słucha się klienta, zawsze nieświadomiepowie ci co mu dolega. A więc słowo „ekstra” – kto jest ekstra w ciele? Na tej podstawie zacząłem spotykać się ze strasznymi, zapomnianymi historiami klientów. Możesz zadać pytanie: „Ile masz dodatkowych kilogramów? Jak myślisz, o kim lub o czym mówi ta liczba? Kto może tyle ważyć? Z historii życia klientki: 4-5 kg ​​nadwagi. -Kto może tyle ważyć? - Dziecko - Ile ma lat? - noworodek. - O czym jest ten temat? A kobieta zaczyna płakać. To jest jej dziecko, które się nie urodziło. Potem doszło do poronienia i do tego czasu kobieta przygotowała już pokój dziecięcy, zabawki i dziecięce rzeczy. Kobieta nadal nosi w sobie to dziecko. Nadal rośnie i przybiera na wadze. Nie było psychologicznego procesu porodu. Pojawił się smutek. Mężczyzna z nadwagą 20-22 kg. Waga dziecka. Temat: poczucie winy, gdy dziecko prosiło o trzymanie, mężczyzna kategorycznie nie wziął go na ręce ani na kolana. 15-letni syn oskarżył ojca o bezduszność. A mój ojciec zaczął przybierać na wadze, tj. symbolicznie wziął syna na ręce. A im starszy jest symboliczny syn, tym większą wagę ma u brzuchatych mężczyzn nie tylko strach przed utratą swojej pozycji, statusu, reprezentacji, ale jeszcze głębszymi doświadczeniami związanymi z aborcją żony. Aborcja to temat dla obojga rodziców. Dla mężczyzny jest to morderstwo potomstwa, zakaz życia, zakaz prokreacji. Następnie „nosi” przerwaną ciążę do terminu porodu. I jeszcze jedna opcja: kobieta miała trudny poród z pęknięciami. Następnie mąż przytył. Waga jest równa wadze jego żony i dziecka. Pojawił się temat poczucia winy, że „moja żona zaszła ode mnie w ciążę i tak bardzo wycierpiała”, że bał się o życie swojej żony i dziecka, a teraz, już gruby, trzyma je, czuje, że są pod jego ochrona. Niosą ciężar dzieci, które opuściły rodzinę, zmarłych bliskich, siebie (jako myśl „mogę narodzić się na nowo” lub jako idea uchronienia mojego małego siebie przed traumą przeszłości), męża po rozwodzie itp. A potem pojawił się temat, kiedy waga kobiety się resetuje, a on wraca do tych samych liczb, ani więcej, ani mniej. Z historii klienta: „aby mężczyźni się do mnie nie zbliżali”. Ona, 25-letnia kobieta, utrzymywała wagę dzięki utrwalonemu wyobrażeniu, że jeśli będzie szczupła, to zainteresuje się nią przyjaciel jej ojca. Bała się, że będzie chciał się z nią ożenić. Fantazja małej 9-letniej dziewczynki. Potem do taty przyszła przyjaciółka i wręczyła jej prezenty. Jak wiadomo, w wieku 9 lat u dziewcząt aktywuje się strach przed wprowadzeniem. Nie ma tu żadnej intymności. Temat intymności może nas odsyłać do wczesnych doświadczeń z matką i ojcem, a to, co doprowadziło do wniosku, że intymność przynosi cierpienie, jest szeroko omawiane w literaturze. Częściej jest to brak akceptacji obrazu kobiecości, strach przed zachowaniami seksualnymi płci przeciwnej. To otwiera kolejny temat. Wyraża się to słowami jednego z klientów: „Jestem za dobry! Jeśli nie będę gruba, obawiam się, że dla kobiet będzie to nie do zniesienia, bo wszyscy mężczyźni będą tylko ze mną. I wtedy pojawia się pytanie: Kto dokładnie będzie obiektem nie do zniesienia? Jaka historia kryje się za tymi słowami? To opowieść o straszliwym, przerażającym zwycięstwie nad matką, rywalizacji o uwagę ważnego obiektu. To także strach przed wyrażeniem swojej seksualności: „Jestem szczupła i w niekontrolowany sposób będę się spotykać z mężczyznami, a to jest rozpusta”. „Zniszczę świat swoją seksualnością”. Mama powiedziała swojej 12-letniej córce: „Kiedy dorośniesz, będziesz miała ślub, a ja dam ci moją suknię ślubną”. Dziewczyna pomyślała, że ​​ta sukienka jest straszna. Ale nie chodzi tu o straszną sukienkę, ale o sam proces „ślubu”. A w wieku 20 lat dziewczyna przybrała na wadze. Utrzymywała ciężar ciała, żeby nie zmieściła się w sukienkę. Na terapię zgłosiła się w wieku 28 lat z dolegliwościami związanymi z niemożnością schudnięcia. Otyłość jako ochrona przed strojem matki i wyjściem za mąż Podobna sytuacja występuje u kobiety, której nadwaga powróciła po diecie. Jest najmłodszą córką w rodzinie. Kupili nowe rzeczy dla najstarszej, ale ona je zużywa. A dziewczyna wierzyła, że ​​​​jej rodzice jej nie kochają, ale kochają jej starszą siostrę. Aby temu zapobiec, dziewczyna przybrała na wadze. A rodzice musieli kupować rzeczy dla swojej najmłodszej córki. Mechanizm.