Od autora: Powołanie. Jak znaleźć pracę, która Ci się podoba? Na jakim etapie jestem w poszukiwaniu swojego biznesu? Dzień dobry, przyjaciele. W ostatnim artykule pisałem o tym, czym jest powołanie, czyli wewnętrzne przyciąganie człowieka do określonego rodzaju działalności lub zawodu, które niesie w sobie. misję pożyteczną dla innych, a sobie przynoszącą radość i satysfakcję. W poszukiwaniu takiej firmy lub działalności wszyscy jesteśmy na różnych poziomach. Wyobraźmy sobie drabinę naszej realizacji w poszukiwaniu powołania. Pierwszy krok: kroki na miejscu. Na tym etapie w życiu człowieka nie dzieje się nic nowego. Codziennie chodzimy do tej samej niekochanej pracy albo codziennie robimy jakieś bzdury zamiast szukać pracy. Dla ludzi na tym etapie zawsze pojawiają się pewne przeszkody z zewnątrz. Na przykład: „po co zmieniać pracę, wszędzie mało płacą, teraz jest kryzys” lub „po co w ogóle szukać pracy, wszystkie wartościowe oferty pracy rozchodzą się przez znajomości, a ja nie mam nigdzie kontaktów, „Aby zbudować biznes, potrzebne są inwestycje, wszędzie potrzebne są pieniądze” itp. Oznacza to, że usprawiedliwiając swoją bierność, ludzie na pierwszym etapie zawsze odwołują się do faktów z zewnątrz, a nie do siebie. Ich dokumenty „zginęły”, a nie „zgubiłem dokumenty”, a za ich problemy ponoszą winę ludzie lub okoliczności, ale nie oni sami. Oczywiście ten etap jest najbardziej bezproduktywny. A na tym etapie jest najłatwiej. Na tym etapie ludzie nie rozwiązują problemów, ale szukają winnego. Nie szukają możliwości, ale znajdują powody, dla których nie trzeba nic robić. Często są tu ludzie, którzy są przyzwyczajeni do stosowania się w życiu do rad i wskazówek innych ludzi. Mój syn na przykład powiedział, że nie wie, dokąd iść po szkole. Albo nie zapisywać się, ale studiować muzykę rockową, co było jego hobby. Rodzice poradzili mi, abym poszła na Wydział Matematyki, bo mój syn zawsze dobrze radził sobie z tym przedmiotem. A politechnika jest bardzo blisko domu. Wygodny. A teraz syn uczy się już 5 lat i na pewno mówi rodzicom, że go to nie interesuje, zmusili go do tego. I to nie jego wina, że ​​zostanie wydalony. (To jest, po drugie, przesunięcie odpowiedzialności). Młody człowiek nieświadomie „zabezpieczył się” na całe życie. Jeśli zostanie wydalony, to nie jego wina; w ogóle chciał być muzykiem, a nie matematykiem. Jeśli po ukończeniu studiów nie znajdziesz pracy w swojej specjalności, to też nie jest Twoja wina. Z tego powodu absolwenci powinni sami wybrać uczelnię i wydział. W tym celu organizowane są obecnie kursy doradztwa zawodowego i testowania, a nawet sesje coachingowe. Im szybciej weźmiemy odpowiedzialność za swoje wybory, tym mniejsze ryzyko marnowania czasu. Krok 2: wszystkiego po trochu. Wydaje się, że na tym etapie ludzie myślą o wszystkim i o niczym na raz. Są rozdarci pomiędzy kilkoma sprawami. I to jest super, ale… z reguły nie ma czasu, żeby wszystko zrobić skutecznie, nie starcza środków. W rezultacie nic nie układa się tak, jak byśmy chcieli. Taka osoba próbuje wszystkiego, ekscytuje się nowymi projektami i szybko przerzuca się na inne. To lepsze niż bezczynność, bo szansa, że ​​„na pewno gdzieś wystrzeli” jest dość duża. Jednak o wiele skuteczniejsze jest szukanie nie na ślepo, ale świadomie i bez marnowania tak dużej ilości energii. Zatem drugi etap to już nie bierność, ale jeszcze nie działanie. To wiele nieskoordynowanych działań, które niekoniecznie donikąd prowadzą. Etap 3: Ludzie na tym etapie mają już ogólne pojęcie o tym, dokąd zmierzają i czego chcą. Niektórzy więcej, niektórzy mniej. Najczęściej wybory, których dokonują, przerażają ich. Aby pewnie przejść ten krok, często potrzebna jest odwaga. Jest to albo wybór „stabilnej, ale nudnej pracy”, albo „tego, czego chcę, ale na własne ryzyko”. Często jest to wybór pomiędzy pracą a rodziną, gdy zaplanowana przez Ciebie działalność wymaga (jak Ci się teraz wydaje) oddzielenia od rodziny, a Ty nie jesteś jeszcze na to gotowy. A może jest to konflikt z bliskimi. Na przykład moja mama pyta: „Jakim zawodem jest „projektant”? Usiądź spokojnie w banku i usiądź. Wszyscy płacą za zwolnienia lekarskie, a płaca jest stabilna.” I powstaje