Od autora: Ten artykuł jest jakby kontynuacją poprzedniego - „Nie wolno nam przewidzieć, jak zareaguje nasze słowo”, na który otrzymałem wiele komentarzy. Artykuł ten jest niejako kontynuacją poprzedniego – „Nie możemy przewidzieć, jak zareaguje nasze słowo”, na który otrzymałem wiele komentarzy. W tym artykule chcę przyjrzeć się mechanizmowi powstawania niektórych, jak je nazywam, „programów” (które w istocie są świadomymi lub nieświadomymi decyzjami, które podejmujemy). One (te programy) są jedną z przyczyn pojawienia się naszych problematycznych sytuacji w dorosłym życiu i w ogóle mogą być jedną z przyczyn każdej choroby. A ja proponuję zacząć od trzech przykładów: 1) pewnego razu przysłali mi 18-letnią dziewczynę, która miała problemy z miesiączką. Na moje pytanie, jak jej podświadomość w przenośni widzi swój problem, odpowiedziała - dwie kule podróżują przenośnikiem. Zapytałem: - Ile powinno ich być? - Dwa. - Zamknij oczy i zobacz, jaki jest powód? – Mam 10 lat, jestem taki pulchny, mam szczupłą dziewczynę, a ona ma wielu fanów wśród chłopców i przychodzi mi do głowy myśl – CHCĘ BYĆ TAKI SAM! I od tego czasu schudłam, ale nie ma już chłopców, ale teraz pojawił się problem z miesiączką i zniknął mi blask w oczach. Wykonałem z nią niezbędną pracę, a dodatkowo załatwiła to tak, że po przenośniku pojechały 3 kulki. A miesiąc później otrzymałam od niej list: ZNOWU JESTEM BZDURA, MAM CHŁOPAKA, MIESIĄCZKI SĄ NORMALNE, A MOJE OCZY ŚWIECĄ. WIELKIE DZIĘKI!!! Być może była to moja pierwsza klientka z przyszłą niepłodnością, ale pewne jest, że będzie miała problemy z ginekologią. Zatrzymaliśmy jej sytuację na poziomie zaburzeń miesiączkowania. Na tym przykładzie widzimy, że jedna, ale silna myśl doprowadziła do zmiany przynajmniej w funkcjonowaniu układu hormonalnego. 2) Chciałabym podać także przykład innej mojej klientki: 14-letniej dziewczynki z rzadką chorobą, której istotą było to, że w mięśniach tworzą się kryształy określonej substancji, które uszkadzają mięśnie, lekarze powiedzieli dziewczynie, że choroba jest nieuleczalna. W związku z tym dziewczyna, mimo że była zaangażowana w terapię ruchową i przeszła niezbędne leczenie, zrobiła to bez inspiracji i radości, ponieważ... miała już psychiczne nastawienie, że nie ma wyjścia – powiedziano jej, że to choroba nieuleczalna. Zasugerowałem jedynie, aby kwestionowała to przekonanie – tj. daj jej podświadomości i, jeśli chcesz, jej intuicji i Duszy możliwość poszukiwania wyjścia z tej sytuacji. Trzeba było zobaczyć zmiany, jakie zaszły w niej i jej życiu: stała się bardziej radosna i optymistyczna, jej zdrowie znacznie się poprawiło, rozwinęła nowe hobby itp. nie da się wszystkiego opisać 3) przykład z życia chłopców: w jego pamięci klient widzi na przykład ojca karciącego go za rozebranie budzika. Tak naprawdę syn chciał dowiedzieć się, jak to działa, zrozumieć jego mechanizm i złożyć go z powrotem. Poczuł się odkrywcą, odkrywcą mechanizmów działających w tym świecie. Skończyło się na tym, że ojciec na niego nakrzyczał, nazwał go głupcem, imbecylem, który psuje dobre rzeczy. A dziecko w tym momencie otrzymało program: psuję rzeczy, gdy próbuję coś zrobić. Stąd strach przed życiem, strach przed wszystkim, co nowe. A takich przykładów są dziesiątki. Tak, sam możesz pamiętać podobne zdarzenia ze swojego życia i życia swoich przyjaciół i znajomych. W trzech podanych powyżej przykładach możemy dostrzec dwa źródła przyczyn psychologicznych: my sami i nasze otoczenie społeczne. Chciałbym oczywiście zacząć od wpływu, jaki na nas wywiera nasze otoczenie społeczne. Postanowiłam od tego zacząć, bo... dziecko przychodzi na nasz świat jako czysta kartka papieru, na której otaczający go świat zaczyna coś pisać. I zaczyna pisać, gdy dziecko jest w łonie matki. Na tym poziomie jest już zapisane, czy jest pożądane, czy nie, czy jest kochane, czy nie, jak jego rodzice i otaczający ich ludzie wchodzą w interakcje ze sobą itp. Po urodzeniu nagrania są kontynuowane. IW tym miejscu pragnę zwrócić Państwa uwagę na wpisy, które odnoszą się do stosunku innych osób do samego dziecka. Przed urodzeniem spisujemy głównie nasze oczekiwania wobec tego dziecka, ale po urodzeniu nasze oceny dotyczą głównie jego samego - jego objawów fizjologicznych, zachowania, osiągnięć w szkole, na studiach itp. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że do 5-7 roku życia głównym źródłem psychologicznych przyczyn niepłodności jest środowisko społeczne, natomiast w okresie dojrzewania główną część zajmują nasze osobiste decyzje. Myślę, że nie jest tajemnicą, że do 5 roku życia dziecko uczy się najpierw przetrwać, potem żyć i uczy się przystosowywać do warunków i zasad tego świata, ale już w okresie dojrzewania wierzy, że już wszystko wie i na pewno wie lepiej niż dorośli. Myślę, że nie zdradzę tajemnicy, jeśli powiem, że jedną z przyczyn naszych problematycznych sytuacji jest nasze podświadome negatywne nastawienie do tego, co chcemy świadomie osiągnąć. Rozważmy kilka powodów, dla których kobieta może ukształtować podświadomy program lub postawę, która uniemożliwia jej osiągnięcie jakiegoś świadomie wyznaczonego celu: program „Nie chcę tego” – w takich sytuacjach zwykle jedna z dwóch opcji: 1) jest to jego projekcja na danego człowieka – tj. przekazuje mu uczucia i emocje związane z kimś z jej przeszłych doświadczeń; 2) jej podświadomość już wie, dlaczego ich związek będzie miał pewne negatywne konsekwencje: być może już ją oszukuje lub oszuka w przyszłości, część swoich osobliwości nie przyniosą jej szczęścia (tchórzostwo, brak zaangażowania, skąpstwo) itp. itp. program „Nie chcę z tym żyć... (żyć, wychodzić za mąż itp.)” – powody są te same, a jednocześnie program ten jest mniej rygorystyczny, wskazując, że są pewne podejrzenia o tym partnerze; kolejny program „Dobrze jest być chorym” – z reguły program ten jest nagrywany w dzieciństwie, kiedy dziecko zauważa, że ​​gdy tylko zachoruje, świat się zmienia. Jeśli dziecko jest chore, zaczynają się nim opiekować, częściej kupują słodycze i zabawki, a mniej wymagają od niego. A dziecko podsumowuje: „Opłaca się chorować”. W końcu, jeśli jesteś chory, wszyscy będą się tobą opiekować. Dziewczyna dorasta, przychodzi czas na zajście w ciążę i wtedy podświadomość nagle rozumie: „Jeśli urodzę, to będę musiała być zdrowa (przynajmniej dla dobra dziecka) i nie jest faktem, że ktoś to zrobi Pomóż mi. Czy zatem warto rodzić?”; program „Nie chcę mieć dzieci” – dziewczynka była najstarszym (lub średnim) dzieckiem w rodzinie i musiała (lub była zmuszona) opiekować się młodszymi braćmi i /lub siostry. I w pewnym „cudownym” momencie mogła podświadomie lub świadomie (ale wtedy nadal to umieszczała w swojej podświadomości) zdecydować „Nie chcę mieć dzieci!”, jako wariant poprzedniego programu - u dziewczynki wszystko było w porządku w rodzinie, ale albo u koleżanki, albo w filmie (albo ktoś jej powiedział) zobaczyła sytuację podobną do opisanej powyżej i podjęła decyzję – program „Nie chcę mieć dzieci!” (najczęściej nieświadomie); „Nie mogę (nie będziemy mogli) wychowywać, wychowywać dzieci z powodu… problemów” – korzeń tego programu często leży w tym samym miejscu, co w dwóch wersjach poprzedniego programu „; Płeć przeciwna nie jest mną zainteresowana” – koleżanka z klasy lubiła klientkę (i ona też go lubiła), ale on okazywał swoje zainteresowanie w specyficzny sposób: dotykał ją, wyzywał, kładł jej gumę do żucia na krześle itp. i z biegiem czasu zaczęła uważać się za brzydką i niegodną uwagi płci przeciwnej, bo... jeśli ten przystojny chłopak tak się zachowuje, to czego możemy się spodziewać po innych, skoro ja taki jestem...;itp. Podam kilka przykładów sytuacji, które u niektórych stały się (lub mogą stać się) psychologiczną przyczyną nieobecności dzieci rodziny: 15-letnia dziewczyna na obozie zdrowia piła alkohol, straciła panowanie nad sobą i została zgwałcona przez chłopca z jej oddziału. W związku z nocnym wydarzeniem chciałam już wracać do domu, bo... wstydziła się spojrzeć temu chłopakowi w oczy – zaczęła uważać się za złą, brudną i łatwo dostępną. Wykorzystał jej bezsilność, a ona obwiniła.