Wiele problemów rozwoju osobistego, nieporozumień rodzinnych, trudności w budowaniu relacji, depresji związanej z rozwodem czy śmiercią bliskiej osoby można rozpatrywać w zgodzie z teorią przywiązania. Aby zrozumieć, czy problem należy do obszaru zaburzeń przywiązania, należy zbadać historię osobistą i specyfikę interakcji z innymi w chwili obecnej. Jeśli jakiś problem ma historię „na całe życie”, stale występuje pewien wzorzec w związkach powtarzane na przykład odrzucenie, wtedy najprawdopodobniej mówimy o strukturalnym naruszeniu przywiązania. Jeśli depresja, wyobcowanie, unikanie, lęk lub przywiązanie do partnera nasilają się sytuacyjnie, tj. w związku z rozwodem, śmiercią, chorobą, emeryturą bardziej produktywne może być wykorzystanie innych modeli niż teorii zaburzeń przywiązania Jak stwierdził John Bowlby, twórca teorii przywiązania, wielu klientów wychowało się w rodzinach, w których było to zwyczajowe zatajać prawdę, zaprzeczać faktom, upiększać rzeczywistość. Na przykład dorosłe dzieci „chronią” swoich rodziców i przypisują swoje objawy innym okolicznościom życiowym, wolą uważać swoje dzieciństwo za „idealne”, zaprzeczając rzeczywistości; Dlatego studiując historię i restaurując obraz, należy wziąć pod uwagę nieuniknione mechanizmy obronne i zniekształcenia. Główne cele terapii zaburzeń przywiązania: Zapewnienie niezawodnej, bezpiecznej przestrzeni analitycznej. Zachęcanie do eksploracji siebie, swoich uczuć i reakcji, relacji z bliskimi sobie osobami, poszukiwania nowych rozwiązań w zarządzaniu swoimi relacjami. Skupienie uwagi klienta na jego aktualnym przeniesieniu reakcje w relacjach z psychologiem. Korelacja obecnych uczuć i reakcji klienta z jego przeszłymi uczuciami w relacjach z ważnymi dla niego osobami. Kluczowym aspektem skutecznej terapii zaburzeń przywiązania jest konsekwencja, dostępność, zaufanie i rzetelność postaci psychoterapeuty. Początek terapii koncentruje się na teraźniejszości, na aktualnych reakcjach autodestrukcyjnych, które ujawniają się w relacjach międzyludzkich. Przywrócenie autentycznych doświadczeń z przeszłości pomaga odtworzyć pełny obraz w psychice, a nie jest sposobem na przesunięcie odpowiedzialności za bieżące wydarzenia na inne. rodziców lub obwinianie ich. Rekonstrukcja przeszłych wydarzeń w terapii pomaga: Zrozumieć, w jaki sposób przeszłość zniekształca prawdziwe postrzeganie, interpretację działań innych ludzi. Pomóż pacjentowi rozważyć jego wewnętrzne figury przywiązania (na przykład obrazy rodziców) i ich możliwą zmianę (jeśli , oczywiście, takie pragnienie jest obecne). Indywidualna terapia zaburzeń przywiązania: cechy relacji terapeutycznej W pracy terapeutycznej, jak pisał Bowlby w swoich wykładach, zawsze istnieje tendencja do zniekształcania, wypierania i zapominania materiału mentalnego. Przypomnieniu sobie traumatycznej przeszłości towarzyszy uwolnienie poczucia winy, złości, rozpaczy i zazdrości. Zadaniem specjalisty jest pomoc klientowi w poszukiwaniu i poznawaniu siebie, a także zapisanie i omówienie nieuniknionego oporu psychologa cechy teorii przywiązania i jej wewnętrzny szacunek dla uczuć przywiązania przekazywanych klientowi poprzez mechanizm identyfikacji (utożsamianie się z osobą znaczącą). Równolegle w terapii pojawia się także aspekt konsultacyjny, w którym rolą psychologa jest informowanie o jakichś bardziej produktywnych wzorcach zachowań w budowaniu relacji. Bowlby uważa, że ​​sam psychoterapeuta w tym przypadku powinien być gotowy na szczerą interakcję z pacjentem klienta bez podwójnych przekazów, co jest szczególnie ważne dla tych, którzy w dzieciństwie, mimo zewnętrznego dobrostanu, zostali faktycznie odrzuceni emocjonalnie przez swoich rodziców. W tym względzie cytuje Harry’ego Guntripa, że ​​relacja terapeutyczna w tym przypadku może przypominać relację z osobą dziecko z depresją i traumą, dla którego wiele rzeczy pozostaje poza świadomością. Wśród możliwych trudności znajduje się bardzo wysoki poziom roszczeń klienta, spowodowany przez.