Od autora: Happy Family Magazine, nr 3, 2008 „Czerwony Kapturek” Charlesa Perraulta... Kto z nas nie czytał tej bajki jako dziecko? Kto nie wie, o co chodzi? Wydaje się, że wszystko w niej jest jasne, wszystko zrozumiałe... I dopiero w trakcie studiowania psychologii natknąłem się na drugie dno tej bajki. Nie wszystko jest takie oczywiste, jak się wydaje, a zatem „Czerwony Kapturek ” nie raz stał się przedmiotem analiz psychoanalityków. Została „rozebrana” na kawałki przez twórcę analizy transakcyjnej, Erica Berne’a, autora słynnej książki „W gry, w które grają ludzie”. A jednak wracam jeszcze raz do tej historii – i do otaczających nas Czerwonych Kapturków. „Czerwony Kapturek” to baśń o głębokim wydźwięku seksualnym. Nie wierzysz mi? Wejdź do Internetu i tak jak ja wpisz nazwę bajki. Ku mojemu zaskoczeniu nigdy nie pobrałem tekstu bajki, ale otrzymałem morze linków do różnych stron z treściami „Tylko dla dorosłych”. Dlaczego? Tak, właśnie ze względu na ten podtekst. Przypomnij sobie, ile jest dowcipów na temat związku Czerwonego Kapturka z Wilkiem. A oni… jak by to powiedzieć… w ogóle, nie mówi się im tego przy dzieciach i w przyzwoitym społeczeństwie. A więc historia Charlesa Perraulta, którą wszyscy dobrze pamiętacie. Mała dziewczynka mieszka z mamą i ma pasję do jasnych, kolorowych, niebieskich ubrań. Pierwsze pytanie: gdzie jest tata tej dziewczyny? Czy istnieje w przyrodzie, a może umarł? Nieznany. Możemy operować tylko faktami, a one są uparte: to rodzina, w której nie ma mężczyzny. Więc mama upiekła ciasta i wysłała dziewczynę do ciemnego lasu. I choć matka, jak mówi bajka, „do szaleństwa kochała dziewczynę”, to jednak niezachwianą ręką włożyła do koszyka ciasto i garnek masła i kazała jej iść do niej babcia. Jakie są Twoje pomysły? Moje są bardzo banalne. Po pierwsze, matka albo jest niezdrowa (być może pije, albo leczy się u psychiatry), albo jest bardzo naiwna. Po drugie, matka chce na zawsze pozbyć się córki. Po trzecie, mama postanowiła się zabawić i „wynieść” ją z domu. Dlaczego tak myślę? Tak, bo w lesie Czerwony Kapturek od razu natrafia na Wilka, który – jak wynika z tekstu – „jeszcze nie wiedział, jak niebezpieczne jest zatrzymanie się w lesie i rozmowa z Wilkami”. Mama, dorosła kobieta, nie mogła nie wiedzieć, że w lesie są wilki, że jest tam niebezpiecznie, że mała dziewczynka może się zgubić. A mimo to wysyła córkę do lasu. Mamy tu do czynienia z sytuacją, w której rodzice, którzy mają obowiązek uczyć swoje dzieci dbania o siebie, ostrzegać je przed niebezpieczeństwami i stwarzać różne możliwości rozwoju. sytuacji, z jakiegoś powodu nie rób tego. Matka Lenochki zawsze marzyła o karierze modelki dla swojej córki. Od 12 roku życia dziewczyna uczyła się sztuki pokazów mody, makijażu i komunikacji. Helena ubrana jak księżniczka. Brała udział w konkursach i pokazach i wszystko wyglądało bardzo pięknie – dopóki nie trafiła na poważne wydarzenie i nie została ofiarą serii molestowania seksualnego. Lena była zszokowana i poskarżyła się matce. Rozmawiała z organizatorką i uspokoiła córkę. Tydzień później Lena została pijana i zgwałcona. Minęło dużo czasu, dziś Lena ma 27 lat, ale nadal ma problemy w sferze seksualnej i nadal czuje się obrażona na matkę. Marzeniem mamy, nie Leny, było zabłysnąć na wybiegu, a mama nigdy nie ostrzegała córki, że ten biznes często wiąże się z zagrożeniami i ryzykiem. Lena nic nie wiedziała ani nie podejrzewała, kiedy weszła do „ciemnego lasu” - ponieważ nie miała pojęcia o wilkach spotykanych w branży modelek i o tym, jak się zachować. Teraz jest mężatką, pracuje, ma córkę i mówi, że będzie próbowała dziecku wytłumaczyć wiele rzeczy, o których matka milczała. A więc Czerwony Kapturek spotyka Wilka. Przyjrzyjmy się każdemu z tych bohaterów osobno. Jaka jest „wizytówka” naszej bohaterki? Zgadza się, jej czerwony kapturek. Kolor czerwony jest kojarzony z seksualnością we wszystkich kulturach. To kolor krwi, kolor dojrzałych owoców, kolor kojarzony z ekscytacją, z pasją. Jeśli kobietachce zwrócić na siebie uwagę - wybiera czerwień. A co jeśli jest to dziewczyna, która jeszcze nie stała się kobietą? Wtedy świadomie lub nie, może wybrać prowokacyjny styl ubioru, udając dojrzalszą, bardziej namiętną, niż jest w rzeczywistości. Dlaczego Czerwony Kapturek udaje? Być może nieobecność mężczyzny w rodzinie nie pozwoliła na ukształtowanie się pomysłów na temat odpowiedniego zachowania dziewczyny. Być może obserwuje samotną matkę, która szukając męża, zachowuje się uwodzicielsko i prowokacyjnie w stosunku do mężczyzn. Ale znowu faktem jest, że mówi nieznanemu Wilkowi całą prawdę: dokąd, dlaczego i jak idzie. Nie dziwi się, że jakiś nieznany Wilk także chce odwiedzić jej babcię. Spokojnie spaceruje długą drogą, zrywa kwiaty i nie spieszy się. Może jej mamę też odwiedzały takie Wujki Wilki, a Czerwony Kapturek wie, że lepiej dla niej w tym czasie wybrać się na spacer? A Wilk też jest ciekawą postacią. Człowiek pozbawiony skrupułów, ulegający rozmaitym pokusom, szybko przyłączający się do gry z zamyślonymi Czerwonymi Kapturkami. Ma plan – chce zjeść dwie kobiety na raz: swoją babcię i Czerwonego Kapturka. Rozsądny człowiek zapytałby o rodzinę. W końcu, jeśli ani babcia, ani matka nie mają męża, oznacza to, że mężczyźni w tej rodzinie gdzieś znikają. Ale wilk jest podekscytowany i nie przejmuje się tym. Głupi, naiwny prostak, wydawało się, że babcia poczyniła specjalne przygotowania i już leżała w łóżku! Jeśli weźmiemy pod uwagę, że w czasach Perraulta wcześnie zawierano małżeństwa, to babcia najwyraźniej nie miała nawet pięćdziesięciu lat – była całkiem młodą kobietą. I nie chodzi tylko o to, że nie mieszka z córką – najwyraźniej lepiej się bawi, mieszkając sama na skraju wioski. Wilk puka – a naiwna babcia nie odróżnia jego głosu od głosu swojej wnuczki. Więc pociągnął za sznurek... No cóż, babciu - nadal można ją uniewinnić. A Czerwony Kapturek? Wiedziała, że ​​Wilk pobiegł też do jej babci. I nie dziwi jej niegrzeczny głos „babci” zza drzwi. Normalna dziewczyna już dawno uciekłaby po pomoc, ale Czerwony Kapturek odważnie wkracza do domu swojej babci. Ponadto. Nie dziwi się, że „babcia” proponuje postawić koszyk na stole i… położyć się obok niej! Jeśli babcia będzie chora, będzie bała się zarazić wnuczkę. I ogólnie rzecz biorąc, nie ma zwyczaju chodzenia do łóżka z gospodynią, kiedy przychodzisz z wizytą. Ale Kapturek posłusznie kładzie się obok niej – a dokładniej – wchodzi do łóżka z Wilkiem – i „naiwnie” zastanawia się: dlaczego, jak mówią, ty, babciu, masz wszystko takie duże – ręce, uszy, oczy… Ech, nie mogę uwierzyć, że Czerwony Kapelusz jest taki naiwny! Wygląda na to, że już wie, jaki koniec czeka głupiego Wilka, dlatego pewnie odgrywa swoją historię Mikołaja: rodowitego Mińska, wykształconego, inteligentnego. Trafił do mnie po trudnym i bolesnym rozwodzie. Kiedy poznał Lilię, mieszkał z rodzicami. Lilia przyjechała z małego ośrodka regionalnego na studia. Nikołaj zaczął się nią opiekować. Na zewnątrz bardzo imponująca, dziewczyna była rozmowna i słodka, flirtowała z Nikołajem, komplementowała go: „jesteś taki mądry”, „masz taki biceps”… Nikołaj się rozpłynął. Któregoś dnia, przychodząc do niego na herbatę, Lilia została i usiadła – ale nigdy nie wyszła. Tata lubił Lily – flirtowała z nim lekkomyślnie. Mama była ostrożna, ale Nikołaj zrzucił to na karb rywalizacji kobiet. Po ślubie, który odbył się 4 miesiące po ich poznaniu, Lilia zaczęła nalegać na zamianę czteropokojowego mieszkania. Mikołaj stawiał opór, ale synowa traktowała rodziców na tyle dobrze, że zgodzili się przenieść z ośrodka do Serebryanka. Gdy tylko dopełniono wszystkich formalności związanych ze sprzedażą i kupnem, a młoda kobieta zarejestrowała się w już legalnym (nabytym po ślubie) mieszkaniu, zmieniła się radykalnie. Skandale, krzyki, oskarżenia... Za mało pieniędzy, za mało pieniędzy, nie jesteś mężczyzną... Nikołaj nie wytrzymał długo. Teraz znów mieszka z rodzicami, czuje się winny przed nimi i, co zaskakujące, przed byłą żoną. Chociaż formalnie jest właścicielem połowy mieszkania, raczej nie złoży pozwu... A Lilia nie mieszka sama - jej „były” przyszedł do niej z regionalnego centrum i będącformalnie żona Mikołaja, dzieli łoże małżeńskie z innym mężczyzną. Wilki zawsze są przegranymi – to one dają się uwieść i „przewrócić”, choć na pierwszy rzut oka to one są niebezpieczne i podstępne. Ale Czerwony Kapturek wie, że zawsze znajdzie się myśliwy, drwal czy rycerz, który stanie w obronie biednej dziewczynki i ukarze złego Wilka. Ten moment ciekawie rozegrali twórcy serialu „Don't Be Born Beautiful”. ” W kreskówce na podstawie filmu główna bohaterka, Katya Pushkareva, spaceruje po lesie i spotyka dwóch mężczyzn. „Czy jesteście myśliwymi?” – pyta. „Nie są już myśliwymi” – odpowiadają mężczyźni. Ale niestety zawsze jest wielu myśliwych (od słowa „chcę”), a sprytne Czerwone Kapturki, wykorzystując swój niewinny wygląd i jasny, atrakcyjny wygląd, zwabiają kolejną ofiarę, która jest gotowa poddać się manipulacji. Tak więc, według bajki Charlesa Perraulta, Wilk połknął Czerwoną Czapkę A. Ale właśnie w tym momencie obok przeszli drwale. Usłyszeli hałas, wbiegli do domu, zabili wilka, rozerwali mu brzuch, a babcia i Czerwony Kapturek wyszli bez szwanku. Eric Berne uważa, że ​​morał z bajki jest następujący: Od wilków należy trzymać się z daleka małych dziewczynek i ich babć i w żadnym wypadku nie spacerujcie samotnie po lesie. Ale w zasadzie - dysfunkcyjna rodzina rodzi te same wzorce z pokolenia na pokolenie, a jeśli babcia jakoś „zjadła” dziadka, matka gdzieś umieściła ojca - to jak wnuczka może naruszyć porządek rodzinny i nie bawić się w ten sposób! Uwodzić – i porzucać, wykorzystywać – i odrzucać. Czerwony Kapturek wie wiele o tym, jak zrujnować życie człowiekowi, który uważa się za Wilka. Tak naprawdę prawdziwym drapieżnikiem jest Czerwony Kapturek, niewinna i naiwna dziewczynka. Spróbujmy zidentyfikować typowe oznaki Czerwonego Kapturka.1. Czerwony Kapturek dba o swój wygląd. Jest bystra, atrakcyjna i pomimo swojego wieku (nieważne, czy ma czternaście lat, jak Lolita, czy prawie pięćdziesiąt), stara się sprawiać wrażenie niewinnej dziewczyny. 2. Czerwony Kapturek wygląda słodko i całkowicie bezpiecznie, wydaje się bardzo naiwny. „Och, jaki masz ogromny samochód! Jak się nazywa?” – pyta z podziwem Czerwony Kapturek mężczyzna, który po ciemku poda nie tylko markę samochodu, ale także jego wartość rynkową. „Och, jesteś menadżerem dużej kampanii!” – mówi z entuzjazmem, patrząc mężczyźnie w oczy i w myślach obracając w głowie przyciski kalkulatora, aby obliczyć jego pensję z dokładnością do pięćdziesięciu dolarów.3. Czerwony Kapturek to kobieta, która nie jest gotowa na dojrzały związek. Lubi bawić się ze swoim partnerem, wyglądać mu na osobę, którą chce widzieć. Psychicznie utknęła pomiędzy dzieciństwem a dorastaniem. Nie ma ukształtowanego „ja”, opartego na własnych wartościach, pragnieniach, planach, wiedzy. Dlatego uwodzi – ale nie potrafi trwać w bliskich relacjach międzyludzkich. Rozwiązaniem dla niej jest zmiana partnerów: po pewnym czasie każdy okazuje się Wilkiem i trzeba go „zabić”. 4. Czerwony Kapturek to mistrz tworzenia trójkątów. Najprawdopodobniej jest często „trzecim kołem” w swoim dzieciństwie (matka, Kapturek - i ktoś, kto pojawia się od czasu do czasu). Dlatego ma w rezerwie kogoś innego, kto uratuje ją przed Wilkiem, pozwoli jej bawić się, dopóki nie znudzi jej się gra lub Wilk nie zażąda, aby traktować ją poważnie. Marianna mieszkała z matką do trzydziestki. Spotykała się z mężczyznami, ale każdy z nich po pewnym czasie ją rozczarował. Kiedy poznała Andrieja, pozytywnego i niezależnego pod każdym względem mężczyznę, jej matka nalegała, aby jej córka przestała przesadzać i wreszcie wyszła za mąż. Życie młodej rodziny okazało się jednak bardzo trudne. Andriej jest wojskowym, wychodzi wcześnie i wraca późno. Jest człowiekiem całkowicie nowoczesnym i zdając sobie sprawę, że jego żona również pracuje, zaproponował, że podzieli się obowiązkami. W „swoje” dni Andrey szczerze gotuje jedzenie, sprząta i idzie do sklepu. Marianna (dla której wcześniej wszystko robiła jej mama) zawsze znajdzie wymówkę – zapomniała, nie miała czasu. Po pewnym czasie Andrei pokazał swoją „wilczą” część - pokłócił się z Marianną i wyraził wszystkie swoje skargi..