Niesamowity i jednocześnie szokujący serial. Od razu powiem, że nie każdemu będzie się to podobać. Jeśli jesteś fanem dynamicznych kryminałów ze szczęśliwym zakończeniem, obraz Cię rozczaruje. Odcinek po odcinku zanurzysz się we wszystkie mroczne zakamarki wewnętrznego świata głównej bohaterki, Camille Preaker (Amy Adams), która dopuszcza się samookaleczeń. Miejscami jest tak obrzydliwie ciemno, że nie można nawet mieć nadziei na obejrzenie serialu podczas jedzenia lub przed snem, żeby się zrelaksować. Ale jeśli interesują Cię uczucia i doświadczenia bohaterów, z pewnością spodoba ci się gra aktorska i umiejętności filmowania. Chciałbym osobno zwrócić uwagę na instalację i pracę operatora. Jak trafnie kadr czasami odzwierciedla wewnętrzne procesy Camilli: jej wspomnienia z przeszłości, wszystkie wyzwalacze – to coś niesamowitego! Jak obraz zaczyna „grzechotać” i „rozpadać się” w ekscytujących momentach - cóż, po prostu Brawo! Co możemy przenieść z serialu do naszego repertuaru wiedzy psychologicznej? Dowiadujemy się, jak może wyglądać życie rodziny z osobą z BPD (zaburzenie osobowości typu borderline). Mama Camille, Adora (Patricia Clarkson), cierpi na zespół Munchausena. Jak umiejętnie to maskuje, jak po mistrzowsku organizuje wokół siebie wygląd najbardziej idealnej kobiety w miasteczku. Jak jej mąż nie chce zauważyć niczego dziwnego, woli zanurzyć się w świat muzyki przy lampce alkoholu. Jak cierpią z tego powodu córki i ich przyjaciele, jak płacą za to zdrowiem fizycznym i psychicznym. I żyje. Za murami najbardziej wzorowego domu w mieście rozgrywa się niewidoczna dla innych tragedia. Czy można się uratować, gdy rodzic jest potworem? Kiedy jesteś bezsilny, nie możesz tego nikomu powiedzieć, bo nikt w to nie uwierzy. W naszym społeczeństwie nawet najbardziej okrutne psychopatyczne matki są często usprawiedliwiane przez innych; wizerunek matki jest nadal idealizowany. Ale nawet po ujawnieniu wszystkich sekretów historia tak naprawdę się nie kończy. Przestępca zostaje złapany, ale jak dziewczyny będą dalej żyć?.. z niewidzialnymi ranami, które krwawią od środka.. z okaleczoną przeszłością i ciałami.. z wielką chęcią wypełnienia wewnętrznej pustki alkoholem, narkotykami, nieuporządkowanym seksem , ból od skaleczeń.. z niemożnością doświadczenia kiedy - zdrowa matczyna miłość.. i budowanie bliskich relacji.. Pytań jest wiele i jest nad czym myśleć. Szczególnie obserwując zachowanie najmłodszej córki. Jest wyraźnie pozbawiona empatii, skłonna do przemocy (pamiętacie, jak brutalnie popycha swoją siostrę w napadach miłości? A zęby zamordowanych dziewcząt w jej domku dla lalek?) Pod koniec serii wydaje się, że nasza główna bohaterka nadal „popija smutek” z siostrą, ale może to zapowiedź kontynuacji w postaci drugiego sezonu. Ale to jest mało prawdopodobne. Dam mały spoiler – koniecznie obejrzyjcie materiał po napisach końcowych ostatniego epizod! To prawdziwy nokaut, to on stawia na swoim miejscu wszystkie niespójności i wątpliwości. Oglądaliście ten serial? A może czytasz książkę? Jakie masz przemyślenia po tej historii??