Codziennie świat sprawdza Cię pod kątem stabilności Twoich osobistych granic. Prosty przykład z życia: wczoraj uczyłam się z moim nauczycielem języka angielskiego, nasza lekcja trwa godzinę, najpierw mówimy po angielsku, potem uczymy się jednego tematu i przy jego pomocy ćwiczymy. zadań. Wszystko w porządku. Jestem szczęśliwy. Jednak wczoraj zrobiłem wszystko w 40 minut i chciałem jeszcze poćwiczyć mówienie, ale nagle słyszę: „To wszystko na dziś, oto praca domowa, do zobaczenia następnym razem!” – ale my mam jeszcze całe 20 minut, tak, pomyślałem, że dzisiaj rano skończę lekcje wcześniej, nawet nie zjadłem jeszcze śniadania. W ciągu kilku sekund przez moją głowę przemknęło kilka myśli: 1. No cóż, dlaczego tak a tak, naprawdę, ta osoba nawet jeszcze nie jadła, możemy to dokończyć2. 20 minut to jedna trzecia lekcji za sekundę; jeśli płacę za godzinę, to chcę otrzymać samą usługę w całości Właściwie to druga z tych myśli okazała się mi bliższa i wyraziłem swój zamiar kontynuować lekcję. Absolutnie spokojny. A potem kontynuowaliśmy dialog bez napięcia. Mój wewnętrzny wybawiciel wzbudził we mnie poczucie winy: osoba prowadzi zajęcia rano i nawet nie zjadła jeszcze śniadania, a ty pojawiasz się tutaj 20 minut później. Jednak mój wewnętrzny kutas została szybko zagłuszona przez adekwatne postrzeganie siebie w tej sytuacji. Jestem klientem korzystającym z usługi, korepetytor jest tym, który świadczy mi tę usługę. I ja za to płacę, nie muszę odgrywać roli jego matki i dbać o jego odżywianie, rutynę, dobre samopoczucie, to osoba dorosła, która potrafi kompetentnie gospodarować swoim czasem, tak aby miała przerwy na odpoczynek. i przekąski. Po prostu go lubię, w swoim grafiku przeznaczam określony czas na zajęcia. I omawiamy to z wyprzedzeniem. To wszystko, poczucie winy zniknęło. Relacja z korepetytorem nie ulega uszkodzeniu. Lekcja trwała. Ale gdybym pozwolił sobie stracić jedną trzecią czasu na treningu, byłby to dla niego znak, że TO JEST MOŻLIWE ze mną. To pokazałoby mu poziom moich granic. I zacząłby z tego korzystać, jak każda inna osoba w naszym otoczeniu, w normalnych, codziennych warunkach sprawdza, gdzie może z Tobą zamieszkać. A jeśli mu się to uda, zacznie to wykorzystywać. A ty wytrzymasz, bo wstydzisz się i wstydzisz wyznać swoje granice. Nie daj Boże, żeby ktoś się obraził. Kapety.