Od autorki: Zawodowo pomagam kręcić wewnętrznym śmigłem, aby życie było ciekawe, jasne, świadome . Inspiruję Cię do bycia sobą. Więcej materiałów na: Dołącz, aby dowiedzieć się jako pierwszy. Czasami sekcja „Pytanie-Odpowiedź” zawiera nie tylko pytania, ale głębokie osobiste historie, w których jednocześnie jaśnieje ból i nadzieja. Otrzymałem tę historię w zeszłym tygodniu od Swietłany. Witaj, Julio, od około sześciu lat spotykam się z żonatym mężczyzną i obserwuję, jak bezsensownie mija moje życie. Choć z zewnątrz pewnie wygląda to inaczej. Z zewnątrz jestem mądrą, piękną kobietą sukcesu. Zbudowałam karierę, z której jestem dumna, biorąc pod uwagę, że tam, gdzie się urodziłam, przewidywano, że będę pracować tylko jako nauczycielka na wsi. W wieku 25 lat dostałem własne mieszkanie, na które sam zarobiłem, potem samochód, potem zmieniłem mieszkanie na lepsze, potem samochód. Ale w moich relacjach osobistych wszystko jest bardzo źle. Prawdopodobnie pierwszą myślą, która przychodzi na myśl, jest „zbudowałem karierę i poświęciłem rodzinę” - tak nie jest. Nigdy nie spędzałam w pracy 12 godzin dziennie, nie pracuję też na wakacjach i w weekendy. Ponadto pracuję w męskim zespole, który składa się wyłącznie z ciekawych, inteligentnych i odnoszących sukcesy mężczyzn, wielu z nich nie jest żonatych, a niektórzy nie mają nic przeciwko wychodzeniu poza relacje zawodowe. Jednak w całej historii moich nielicznych związków wybieram partnerów, którzy nie potrzebują życia rodzinnego. Przynajmniej ze mną. Opiekują się mną, dają prezenty, rozwiązują moje codzienne problemy (awaria samochodu, drobne naprawy), ale za każdym razem wracają do rodziny. Dwóch z trzech mężczyzn w moim życiu było żonatych, a pierwszy był zaciekłym przeciwnikiem małżeństwa. Spotykaliśmy się przez 5 lat i mieszkaliśmy osobno, a on prawie każdego wieczoru wracał do domu. Sześć miesięcy po naszej separacji ożenił się. Teraz mężczyzna, z którym się spotykam, ma wybór – rodzina albo ja. Jego żona dowiedziała się o nas i postawiła nam ultimatum. I wiem, że on mnie nie wybierze. Nie winię go. Ale strasznie boję się zostać sama. I nie rozumiem, dlaczego budując od zera wszystkie inne obszary swojego życia, nie mogę uporządkować swoich relacji. Kiedy zaczęliśmy się spotykać z D., miałam 29 lat i nie myślałam jeszcze zbyt wiele o rodzinie . Rok temu uświadomiłam sobie, że minęła nie jedna trzecia mojego życia, a właściwie połowa. Nie zakopuję się, muszę po prostu stawić czoła faktom. Mam już 35 lat i boję się, że zostanę sama, bez męża i dzieci. Zachowuję się jak głupcy, którzy wierzą, że kiedy się pobiorą, ich życie diametralnie się zmieni. Zaczynam wierzyć, że tylko to jest mi potrzebne do szczęścia. Nigdy nie czułam się tak przygnębiona jak teraz. Każdy z mężczyzn zmienił mnie na gorsze. Starałam się wszystkim zapewnić wygodę - starałam się sprawić im radość, żeby tylko nie spędzać wieczorów samotnie. I nie żądała niczego dla siebie. Nigdy nie prosiłem ich, aby opuścili rodzinę, nigdy o nic nie prosiłem, po prostu cieszyłem się, że ich widzę. Po odejściu pierwszego mężczyzny byłam załamana, po zerwaniu z drugim byłam załamana, teraz znajduję się w obrzydliwej sytuacji, gdy ręce mi zmarzną na samą myśl o pozostawieniu mnie samej. I wiesz, co jest obrzydliwe? Cierpię nie dlatego, że kocham D., po prostu boję się samotności. Jestem zmęczony, jestem wyczerpany fizycznie. W sierpniu trafiłam do szpitala, miałam podejrzenie astmy, które nie zostało potwierdzone. Lekarz właśnie powiedział: „Jak mogłeś się tak wyczerpać? Twój stan przypomina stan osoby z depresją. Ale wygląda na to, że naprawdę mam depresję. W pracy uśmiecham się sztucznym uśmiechem, wracam do domu i zdejmuję tę maseczkę. Niczego nie potrzebuję, nigdzie nie wychodzę, po prostu leżę na kanapie i patrzę w sufit. Czasami nawet nie jem. Nie mam ochoty się przebierać, iść gdzieś ze znajomymi, bawić się, nic mi się nie chce, po prostu istnieję. Nie mam ani jednej myśli o przyszłości, żyję wspomnieniami iluzorycznego „szczęścia”, które rzekomo miałem. A jednocześnie boję się nowych związków, boję się, że nowe relacje potoczą się po starych torach, nie wiemco robić. Chcę to zmienić, chcę się wydostać z tej dziury, ale czy to możliwe? Co powinienem zrobić? Daj mi coś do uchwycenia... Z poważaniem, Swietłana, być może, sama tego nie zauważając, bardzo trafnie nakreśliłaś istotę swojego problemu, pisząc: „Wybieram partnerów, którzy nie potrzebują ze mną życia rodzinnego”. całkowicie świadomie, ale mimo to wzięli na siebie odpowiedzialność za to, co się dzieje – za siebie. To dobry początek. Pomyśl o tych słowach: „WYBIERAM”. Akceptując fakt, że wybieramy nasze doświadczenia, nawet te negatywne, mamy szansę zobaczyć motyw, który skłania nas do dokonania tego wyboru i odpowiednio go zmienić. Co skłoniło Cię do wybrania takich partnerów, których wybieramy? widzimy swoje odbicie. Relacje to nie tylko wspólne spędzanie czasu i seks, to wymiana energii. W zdrowym związku mężczyzna i kobieta wymieniają się energiami, przyczyniając się do rozwoju siebie nawzajem i samego związku. We współzależnych, niezdrowych związkach nie ma wymiany ani wzrostu. Tylko bolesny wyciek energii w jedną stronę i chwilowe znieczulenie „wszystko się zmieni, kiedy wyjdę za mąż/urodzi mi się dziecko/on opuści żonę/…”. Stopniowo jego działanie słabnie, musisz spojrzeć w swoje odbicie i zobaczyć, że przez cały ten czas oszukiwałeś samego siebie. Piszesz: „...Niczego nie potrzebuję, nigdzie nie idę, po prostu kłamię na kanapie i patrz w sufit. Czasami nawet nie jem. Nie chcę się przebierać, iść gdzieś ze znajomymi, bawić się, nie chcę niczego, po prostu istnieję...” Wybierasz partnerów, którzy nie potrzebują życia z tobą, ale ty prawdopodobnie nie jesteś interesujesz się lub potrzebujesz swojego życia. Jak się z tym czujesz? Oddajesz swoją energię, nie oczekując niczego w zamian. Byłoby warto! Warto byłoby przestać myśleć o szczęściu „swoich” mężczyzn i pomyśleć o swoim. Uświadom sobie, że w związku chcesz nie tylko dawać, ale także otrzymywać. Jeśli cały czas tylko dajesz, prędzej czy później staniesz się pusty, bez względu na to, jak silny jesteś. Kiedy przestajesz dawać mężczyźnie energię, której potrzebuje, dlaczego miałby zostać? Uświadomienie sobie tego jest bolesne, ale niezwykle konieczne, aby przestać kręcić się w błędnym kole. Lęki społeczne i negatywne przekonania na temat wieku, straconych szans, scenariusza „ślubu”, „posiadania dzieci” dolewają oliwy do ognia. . To naprawdę poważny test, zwłaszcza dla kobiet w naszym kraju. Niestety, wokół jest wielu „ekspertów i życzliwych ludzi”, którzy odczuwają istotną potrzebę ingerencji w czyjeś życie osobiste pod nieobecność własnego. Ale to nie tylko oni. Na początku listu wyliczasz swoje osiągnięcia, jakby na dowód – „jest za co mnie kochać!” Najprawdopodobniej wewnętrznie zgadzasz się z tymi potencjalnymi ekspertami. Nie akceptujesz swojej rzeczywistości, trzymasz się iluzji tego, jak powinno wyglądać Twoje życie w wieku 35 lat. Odrzucając siebie takim, jakim jesteś teraz, odrzucając swoje doświadczenie, uniemożliwiasz zmianę czegokolwiek. Jeśli masz zamiar zmienić swój powtarzający się scenariusz, uzyskać inny wynik, musisz napisać scenariusz na nowo – myśli, stan, działania zgodnie z tym, co chcesz widzieć w swoim życiu. Pierwszą rzeczą jest przyznanie się, że to, co teraz robisz, nie daje pożądanego rezultatu i jest sprzeczne z odpowiednim podejściem do siebie i zdrowego związku. Rozpoznaj bez histerii, bez samokrytyki, zaakceptuj i przywłaszcz sobie to doświadczenie. Głupotą jest mieć nadzieję, że uwalniając w sobie truciznę, możesz wyzdrowieć. Niektóre relacje są toksyczne, w tym przypadku tak toksyczne, że nastąpiła atrofia własnej wartości Drugą rzeczą jest poświęcenie czasu na relacje. Nie myliłem się i nie żartuję. Poświęć trochę czasu tylko sobie. Zalecenie to przeraziło jedną z moich klientek znajdującą się w podobnej sytuacji, która dosłownie stwierdziła, że ​​„w wieku 35 lat czas jest luksusem”, a na taki luksus nie może sobie pozwolić, choćby miała tylko 25 lat… Poza tym obawy społeczne są nie do zniesienia. aktywowane w tym momencie, pokazujące obrazy bezdzietnej przyszłości i samotnej śmierci. Ale faktem jest, że jeśli naprawdę chcesz zmienić swój scenariusz życia, potrzebujesz tego luksusu. Ty!