„Witam, Kochanie! Czy pamiętasz, jak zawsze chciałeś dorosnąć i stać się dorosłym? A teraz już prawie gotowe. Okazuje się, że piszesz list do siebie. Jesteś Dorosły do ​​Swojego Małego Ja. Pamiętam, że zawsze lubiłeś marzyć i przebywać w swoim świecie, gdzie wszystko układało się tak, jak powinno i zawsze dobrze się kończyło. Pamiętam te słodkie sny. I te wszystkie książki, czytaj z zachwytem, ​​ciesząc się każdym listem, każdym słowem. Pamiętam, jak uwielbiałaś wieczorem zawijać się w koc i słuchać, co czytała Ci mama. A potem „wtuliła” Cię we wszystkie kąty koca, żeby Cię dobrze owinąć i abyś mógł dobrze spać. I zasnąłeś zwinięty w kłębek, z poczuciem całkowitego bezpieczeństwa. I trzymałeś też mnóstwo bibelotów, nawet tych zepsutych, wszystkie były ci bliskie i jak bardzo byłeś szczęśliwy, kiedy ci się coś udało, i jak bardzo byłeś zły, kiedy coś nie wyszło. Wiesz, i zrobiłem dla ciebie małego lisa. Jest taki jak ty - miły, sympatyczny, lojalny. I obiecał poczekać. Bardzo ważna jest świadomość, że ktoś na Ciebie czeka. Nawet jeśli to mały lisek, wiem, że jesteś bardzo samotny. Wiem, że starasz się nie ufać ludziom, bo wiele razy popełniłeś błędy, ale za każdym razem dajesz im kolejną szansę. Kolejna próba znalezienia przyjaciela lub popełnienia kolejnego błędu. Najważniejsze, aby nigdy nie przestać wierzyć, że tacy ludzie są. Tak samo jak ty. Taki, któremu możesz zaufać i na którym możesz polegać. To prawda, nigdy wcześniej nie spotkałem takich ludzi. Jednak podobnie jak Ty, działam metodą prób i błędów. W końcu, żeby znaleźć złoto, trzeba przesiać mnóstwo piasku. Ale Rose jest to trudniejsze, ma ciernie, nawet jeśli jest ich tylko cztery. To może zranić każdego. Kiedy zostałaś Rose? Myślę, że stało się to trochę później. Kiedy ból stał się nie do zniesienia. Wiem, że już teraz cierpisz. Ból jest tak znajomy, że wydaje się, że wszystko już się zagoiło. Z tyłu nie widać tego. I wygląda na to, że wszystko jest w porządku. Ale ludzie ranią, zawsze ranią. Wiesz, często o tobie myślę. A kiedy patrzę na słońce, widzę twój uśmiech i słyszę twój śmiech, i pamiętam, jak złote były twoje włosy w promieniach słońca. Zawsze będę o Tobie pamiętał, bez względu na to, na jakiej planecie się znajdujesz, ponieważ jesteś w moim sercu. A ty, patrząc na małego lisa, pamiętaj o mnie. I wiedz, że dasz sobie radę ze wszystkim i wszystko będzie dla Ciebie dobrze. Dowiedziałem się. Kocham. Pocałunek. Twój Olesia.” Gutyar Swietłana Władimirownahttp://raduga-art.blogspot.ru/