Ta krucha dziewczynka pojawiła się na progu mojego gabinetu. Szybko zdjęła płaszcz i szalik i usiadła naprzeciwko niej. Takie przenikliwe niebieskie oczy, cienkie nadgarstki, marmurkowa skóra. Widzę, jak bardzo się martwi. Jak jej głos drży, jak często prostuje włosy i bawi się guzikiem bluzki. Nie jest przyzwyczajona do proszenia o pomoc, nie przyzwyczajona do mówienia o sobie. Nie jestem przyzwyczajony do dzielenia się z innymi. Nie jestem przyzwyczajony do tego, że ludzie się nią interesują. Takie cechy jej rodziny, jej rodzaju. Tak żyła jej matka, tak ją wychowywała babcia, z pokolenia na pokolenie, jak klejnot rodzinny, kobieca uległość, narzekanie, uległość, umiejętność dostosowywania się, dostosowywania się i bycia dobrym nie byłaby przekazywana przyjdź do mnie, gdyby nie jej choroba. Inną sprawą jest to, że nie ma żadnego związku z mężczyzną. Przyzwyczaiła się do wszystkiego innego. I sama zrezygnowała. Na przykład z tym, że musisz zachować wszystko w sobie. Myśli, uczucia, doznania. Tak długo to wszystko kontrolowała i wielokrotnie sprawdzała pod kątem przydatności dla innych, że sama już nie wie, co tak naprawdę do niej należy. Czuje, że kryje się w niej wiele. To wszystko jest już tak trudne do zrozumienia. Co jest dobre, a co złe. Co jest potrzebne, co nie jest potrzebne. Co powiedzieć, gdzie zachować ciszę. Gdzie płakać, jak się uśmiechać. Ma dość ciągłych wewnętrznych kontroli, tego audytora wewnętrznego, który zawsze ma coś do powiedzenia, a którego opinie i poglądy zmieniają się w ułamku sekundy. Protekcjonalność do pogardy, zainteresowanie do niepokoju. Albo obrzydzenie. Tylko wstyd jest stały. To bardzo haniebne wywoływać skandal, krzyczeć, żądać. Wstyd jest mówić o tym, co się nie podoba, o tym, co Cię niepokoi, z czym się nie zgadzasz. Pytanie jest złe. To nie jest właściwe. To też wstyd. To wstyd być niezamężną. To wstyd być w związku i nie być w związku małżeńskim. Wstydem jest także brak związku. Wstydem jest nie mieć dzieci. Posiadanie dzieci, ale brak męża jest wstydem. Bez wyższego wykształcenia jest to wstyd. Mając najwyższy w kręgu tych, którzy tego nie mają, to też wstyd. A wstydem jest coś wiedzieć, jeśli inni nie wiedzą. A niewiedza jest również wstydem. Bez względu na to, co myślisz, bez względu na to, co mówisz, najprawdopodobniej zostaniesz sparaliżowany przez wstyd. Wygląda na to, że jej plemię nie potrzebuje jej TAK JAK JEST. Jest w niej wiele niebezpieczeństw, TAK JAK JEST, nie można pozwolić, aby była taka, jaka jest. Nie można pozwolić, aby podniecała żeńską część plemienia. Nie możesz tego robić także mężczyznom. W ten sposób jest to dla nich dobre. To dla nich takie wygodne. Nie spotykaj się, nie zauważaj siebie. Nie dostrzegaj swoich pragnień. Mają takie prawa, kochają cię za to. NIE pozwalają ci pojechać po to. Wydaje mi się, że wiem, dlaczego przyszła do mnie po powietrze, po pobłażanie, po prawo do wolności. Martwię się i trochę się boję. Moje plemię jeszcze nie zapomniało mojej ucieczki . Autorka: Alena Shvets