Ból...co za trudne, przerażające przeżycie! Kiedy odczuwamy ból, świat wokół nas zawęża się do tego jednego, całkowicie absorbującego doświadczenia. Wydaje się, że nie ma nawet czym oddychać. I wydaje się też, że ta chwila teraz nie jest wcale chwilą, jest wiecznością... Ktokolwiek miał tego doświadczyć, nie chce powtórki. Boi się, że jeśli zrobi to jeszcze raz, może nie wytrzymać... A potem postanawia, że ​​nie pozwoli, żeby coś takiego znowu wydarzyło się w jego duszy. Wypowiada wojnę bólowi, zaczyna z nim walczyć, próbuje od niego uciec, zapomnieć o nim. I wygrywa! Nigdy więcej bólu! Możesz łatwo i swobodnie oddychać głęboko - teraz w życiu pozostają tylko radość i inne lekkie i przyjemne doświadczenia. Ale ból nie mija. Ona pozostaje w środku, szczelnie zamknięta. I nadal broni swojego prawa do bycia wysłuchaną i życia. Wędrówka przez doświadczenia w nowych sytuacjach, dolegliwościach w ciele. A wewnętrzne bastiony stają się coraz silniejsze, chociaż ich utrzymanie wymaga coraz więcej energii. I wydaje się, że jakimś cudem udaje mu się wygrać. Ból prawie nigdy nie powraca. Jest cisza, spokój... i pustka w duszy, wilgotna wilgoć i obojętność. Umiejętność cieszenia się, zdziwienia, pragnienia gdzieś zniknęła... Nie ma już zupełnie sił do życia... Nudna codzienność, towarzysze monotonnej egzystencji, podążali za sobą. Dlaczego? Co się stało? Zadajemy sobie pytania. Przecież tak bardzo starali się być szczęśliwi, tworząc w sobie wyspę bezpieczeństwa. Chronili się, unikając ryzykownych sytuacji, które mogłyby spowodować obrażenia. Chcieli żyć bez bólu, pozostawiając jedynie przyjemne doświadczenia. A na te pytania nie ma odpowiedzi. Bo nie ma wiedzy, że bez bólu nie ma radości. Odrzucając jedną emocję, określając ją jako wroga, odrzucamy wszystkie pozostałe. W końcu żywa dusza nie jest w stanie odpowiedzieć na niektóre dotknięcia, jednocześnie tęskniąc za innymi. Aby „zamrozić” jedną reakcję, trzeba uśpić całą duszę. Ale jeśli przyjrzysz się uważnie, wspomnienia uczuć, od których uciekamy, pozostają w postaci subtelnego niepokoju lub niezadowolenia. Przecież ból pozostaje gotowy do dialogu z nami. Kiedy zdecydujemy się zaufać sobie, zobaczyć opiekę w bólu, możemy się do niej zwrócić, wysłuchać. I posłuchaj, co ona szepcze. Odważmy się na nią spojrzeć i zobaczyć, co jest w nas ważne, co ona nam pokazuje. Po ukończeniu swojej misji wycofa się. Tak się składa, że ​​za bólem kryje się nasz dziecięcy strach lub dziecięcy smutek. Może dziecięca złość lub bezsilność. Przecież to w dzieciństwie uczymy się ukrywać przed bólem. Chroń się przed tym, aby nie zniszczyć delikatnej i tak bezbronnej duszy dziecka. Potrzebujemy w pobliżu osoby dorosłej, na której możemy polegać w obliczu trudnych dla niedoświadczonej duszy emocji, z którą będziemy mogli się nimi dzielić. Jeśli nie ma takiego dorosłego, dziecko samo ze sobą może utonąć w bólu. Próbuje się ratować uciekając przed nią. Potem dzieci dorastają i stają się dorosłymi. Nas. Potrafi znieść wszelkie emocje. Przecież to tylko sygnały, że dzieje się w nas coś ważnego. To nie jest śmierć. Jednak niestety często o tym nie wiemy. Ponieważ mamy i pamiętamy to doświadczenie z dzieciństwa nietolerancji i bezsilności. Musimy jednak jeszcze zdobyć nowe doświadczenia. Jeśli zdecydujemy się to zrobić.