Od autorki: Rozmawiałam z dziennikarką Olgą Zarembą o samotności współczesnego człowieka. W artykule przedstawiam fragment wywiadu, w którym opowiadam o różnicy między samotnością a samotnością, a także o oznakach osobowości skłonnej do samotności neurotycznej. Ciąg dalszy wywiadu o samotności, pozostałe części można przeczytać tutaj: 1. Samotność: rodzaje samotności współczesnego człowieka2. Samotność: różnica w stosunku do samotności; oznaki osoby skłonnej do samotności 3. Samotność: więź z ludźmi i izolacja 4. Samotność: zaufanie i strach przed odrzuceniem. cechy wieku5. Samotność: zdrowie i patologia O.Z.: Jak często w zapytaniach klientów pojawia się problem samotności? Co jest ważniejsze: depresja czy samotność? Jak często ludzie zdają sobie sprawę, że przyczyną ich problemów jest samotność? V.V.: Po pierwsze, oczywiście, prawie każda konsultacja w taki czy inny sposób porusza temat samotności, ponieważ jest to ogólnie problem naszych czasów. Czasami więc mówią, że psycholog to ktoś, kto pomaga służyć samotności współczesnego człowieka, ponieważ w pewnym sensie jesteśmy bardzo oddzieleni i znalezienie ścieżek, ścieżek do siebie staje się trudniejsze. Ponadto osoby te zgłaszają się do psychologa, dla którego ważne jest podążanie tą drogą i przy pomocy psychologa starają się z jednej strony zrozumieć ich wewnętrzną treść, a z drugiej strony wybrać formę komunikacji, relację, w której można je zrozumieć i dostrzec, a wtedy pojawiają się większe perspektywy na intymność. A o depresji w zasadzie moja koleżanka Galina Kamenetska, terapeutka Gestalt, w swoim wywiadzie mówi, że depresja jest patologią intymności i zgadzam się z nią, ponieważ w depresji zawsze jest izolacja i poczucie niezrozumienia przez innych ludzi. O.Z.: Co jest bardziej niebezpieczne – ucieczka przed samotnością czy unikanie? V.V.: Jaka jest różnica? O.Z.: Zignoruj ​​to całkowicie lub zaakceptuj, ale świadomie odejdź od tego. V.V.: Zdrowszym sposobem jest robienie tego świadomie, nawet jeśli popadniesz w samotność, to pozwól, aby działo się to świadomie. Wtedy zrozumiesz motywy, powody, zrozumiesz, dlaczego i dlaczego odchodzisz. Być może pozwalając sobie na okres rozłąki, samotności, a może nawet izolacji, będziesz mogła wrócić do ludzi na nowych zasadach. Czasami kryzys rozwoju osobistego następuje wtedy, gdy dotychczasowe kontakty i formy budowania relacji nie są już zadowalające, ale nowe jeszcze się nie pojawiły i człowiek świadomie oddala się od osób, z którymi wcześniej był blisko, zdając sobie sprawę, że teraz już nie są już tacy sami dla niego ludzie, a nie takie relacje, jakich by chciał. Co więcej, człowiek przechodzi przez ten okres własnej samotności, w którym jest samotność i może pojawić się pewne cierpienie, a następnie wchodzi w związek na nowych zasadach ogólnie mówią, że istnieje diada, jak związek, i istnieje monada. Monada ma miejsce wtedy, gdy człowiek jest niezależny, oddzielony, autonomiczny, gdy opuszcza rodzinę rodzicielską i przez jakiś czas przebywa ze sobą i rozpoznaje siebie. Opuszczenie rodziny rodzicielskiej jest także rodzajem kroku w samotność, a osoba, będąc tam przez jakiś czas, lepiej siebie rozumiejąc, może nawiązać związek, który jest dla niego odpowiedni, ale z drugiej strony można to osiągnąć Utknęłam w tej fazie, bo kiedy jestem sama ze sobą, mogę nie zauważać wielu rzeczy w sobie, mogę wydawać się sobie wieloma osobami. Dopiero w relacjach z innymi ludźmi dostrzegam siebie pełniej, bo jest reakcja na mnie, jest jakiś stosunek do mnie i ja to zauważam, rodzą się różne sprzeczne uczucia, z którymi trzeba sobie poradzić, czasem wstyd, czasem poczucie winy, czasem odwrotnie, jakiś rodzaj radości i pasji do danej osoby i z tym też trudno sobie poradzić, bo osoba może Cię odrzucić. Czasami inni ludzie zbliżają się do Ciebie zbyt blisko i ważne jest, abyś ich odrzucił. Tutaj z jednej strony jest całkiem sporo możliwości, kiedy wychodzę do ludzi, z drugiej strony trudności, bo bardziej dostrzegam siebie i swoje ograniczenia, trudności z ludźmi, a co za tym idzie, wiele.