Jednym z objawów ochłodzenia relacji w małżeństwie jest niezdolność partnerów do dialogu. Małżonkowie przestają ze sobą rozmawiać nie dlatego, że nie mają nic więcej do powiedzenia i nie dlatego, że znają się na tyle dobrze, że nie muszą już rozmawiać. Wzajemne milczenie nie przynosi spokoju w długotrwałych i bliskich relacjach. Cuchnie wyobcowaniem i nieudaną komunikacją. Cisza nie oznacza, że ​​powiedzieliśmy już sobie wszystko, ale że wiele rzeczy pozostało niewypowiedzianych. Trudno to zaakceptować, ale w rzeczywistości po prostu nie chcemy słyszeć, co ma nam do powiedzenia nasz partner. To raczej tak: doskonale wiemy, że nie chcemy słyszeć tego, co on chce nam powiedzieć. Wiele pomysłów na temat intymności i miłości wyrosło z mitycznych i abstrakcyjnych wyobrażeń, że prawdziwa miłość potrafi przenosić góry, pokonać wszelkie przeszkody i wytrzymać wszystko. . Dorastaliśmy w związku połączonym emocjonalnie. Relacje dziecko-rodzic opierają się na fuzji i zależności. Nasi rodzice przebaczyli nam nasze błędy, tolerowali nasze kaprysy i nadal kochali nas bezwarunkowo. Są takimi matkami i ojcami. Sama jestem takim rodzicem, ale te pomysły nie dotyczą małżeństwa. Prawdziwa intymność wymaga umiejętności stania na własnych nogach. Nie jest prawdą, że intymność oznacza akceptację, afirmację i całkowitą wzajemność ze strony partnera. Po prostu bardzo tego chcemy. Intymność wiąże się ze świadomością oddzielenia od partnera i obecnością tych części siebie, które wymagają ujawnienia drugiej osobie. Jest nas dwóch. Nie musimy się ze sobą zgadzać we wszystkim. Nie powinni odgadywać swoich myśli, pragnień i nastrojów. To nie brzmi jak: „Jeśli ty tego nie zrobisz, ja też tego nie zrobię. Muszę mieć do ciebie zaufanie, żeby ci zaufać. Możemy nie patrzeć sobie w oczy. Jesteśmy razem, ale nie jesteśmy jednością. Intymność osiąga się nie poprzez wzajemne potwierdzenie, ale poprzez konflikt i osobiste ujawnienie. Poprzez osobistą odpowiedzialność za proces, bez obwiniania innych, poprzez dostosowanie SWOJEGO zachowania, poprzez bycie odpowiedzialnym za swoje uczucia, myśli i czyny. Brzmi to tak: „Nie oczekuję, że się ze mną zgodzisz. Chcę żebyś mnie kochał. Ale nie możesz tego zrobić, dopóki nie pokażę ci, kim jestem. Chcę, żebyś mnie poznał.” Nie oczekując gwarancji ani potwierdzenia od partnera. Otwarte wyrażanie siebie i swoich uczuć w obliczu odmiennych reakcji partnera, wspieranie siebie w procesie poznawania nas przez innych. Nie poprzez przystosowanie się do tego, ale poprzez wspieranie własnego poczucia siebie. Jeśli jesteśmy w stanie pokazać swoje uczucia i nie ukrywać ich, nie prosimy partnera o nic innego, jak tylko o możliwość wyrażenia tego, co czujemy w danej chwili. Przekonanie, że prawdziwa miłość „powinna” jest próbą utonięcia uczuć w naszych własnych projekcjach. Trzeba zawsze kochać, trzeba być zainteresowanym, trzeba odgadywać, zapewniać, przebaczać, znosić... Czy nie za dużo jak na tak kruche uczucie? Relacje w parze to wymiana informacji. Kiedy narzekamy na „złą komunikację”, często chodzi o interakcję, która sprawia, że ​​czujemy się źle. Oznacza to, że nie potrafimy sobie poradzić z otrzymanym przekazem. Faktycznie potrafimy się porozumieć, ale w tej komunikacji czujemy, że nasz partner widzi i rozumie nas inaczej, niż sami chcielibyśmy być zrozumiani. Odmawiamy przyjęcia takich wiadomości, oczekując, że druga osoba zmieni swoje przesłanie, aby zrekompensować naszą osobistą słabość. Potrzebujemy odzwierciedlonego poczucia siebie, otrzymania pożądanej odpowiedzi. Aby to zrobić, zamiast ujawniać się w pełnym zakresie naszych cech, rozpowszechniamy zniekształcone, upiększone informacje o sobie. Dostosowujemy się do różnic naszego partnera, aby zmniejszyć własny niepokój. To jeszcze bardziej oddala nas od siebie, ponieważ nasz partner nigdy nie będzie wiedział, kim naprawdę jesteśmy. Strach przed odrzuceniem powoduje, że milczymy, gdy trzeba zabrać głos. „Muszę z góry mieć pewność, że zgodzisz się z tym, co mówię” – ta myśl zabija intymność. Uznanie partnera za odrębnego