Inspirowane kolejną konsultacją... W parze, która wydaje się idealna, bardzo się o siebie troszczą i rzadko się kłócą. Potrzeby Twojego partnera mają wielką wartość i często są stawiane ponad Twoimi. W rezultacie ich potrzeby są ignorowane i/lub nierozpoznawane. Napięcie narasta latami. Narzekają, narzekają lub przeklinają z zupełnie niewłaściwych powodów, a ze związku znika szacunek i romantyczność – co staje się prawdziwym źródłem irytacji. Próba reanimacji, aby zacząć wszystko od nowa – „od zera” – nic nie daje. Karta nie jest już pusta: pamięci nie można wymazać, „przeflashowanie” nie jest łatwe i zbyt często jest już za późno. W efekcie para się rozstaje. Albo po prostu mieszkają na tym samym terytorium i nie czerpią żadnej radości z komunikowania się ze sobą. Bardziej przyjazne dla środowiska relacje nie wyglądają już tak idealnie: częściej się kłócą, a każdy z partnerów ma zdrowszy egoizm. Jeśli coś Ci się nie podoba, mówią to wprost. Dzięki temu napięcie nie kumuluje się, a partnerzy na czas dowiadują się, gdzie i jak ranią partnera lub po prostu powodują dyskomfort. Uczą się i zyskują możliwość odpowiedniego zareagowania, zmiany czegoś, negocjacji. „Boję się go/ją urazić” – to w skrócie: „Nie chcę znosić jego/jej negatywnych emocji”. To tak, jakby odkładać leczenie stomatologiczne ze strachu przed bólem – wtedy będzie bolało bardziej i w ogóle stracisz ząb. Zatem ogólna rada: częściej się kłócić i rozwiązywać problemy, mniej troszczyć się o partnera – nie pozbawiaj go możliwości zadbania o siebie. Choć brzmi to paradoksalnie, jeśli boisz się obrazić, oznacza to, że nie boisz się przegranej. Łagodzenie ostrych krawędzi i utrzymywanie negatywnego nastawienia do partnera to bezpośrednia droga do całkowitej utraty związku. Odpowiedni gniew i zdrowy egoizm energetyzują relacje znacznie lepiej niż aseksualna, życzliwa troska, która z czasem zmienia się w irytację lub chroniczną urazę..