Pojęcie perfekcjonizmu pochodzi z języka łacińskiego i jest tłumaczone jako absolutna doskonałość. Czy w ludzkich warunkach egzystencji możliwa jest absolutna doskonałość na ziemi? Niemniej jednak w każdym z nas, w takim czy innym stopniu, w tej czy innej działalności, istnieje cecha perfekcjonizmu. A jeśli trudno nam przyznać się do tej cechy, wszyscy wokół nas mogą z łatwością znaleźć przyjaciela lub krewnego, który cierpi na ten „kompleks ucznia doskonałości” - w końcu widzimy lepiej w innych niż w sobie. Spróbuj, oto główne oznaki tego stanu: - on (ona) ciągle porównuje się z innymi; - stawia sobie i innym niezwykle wysokie wymagania; - postrzega innych ludzi jako nadmiernie wymagających i wybrednych; - lubi żyć i pracować zasada „wszystko albo nic” – w ukończonej pracy skupia swoją uwagę wyłącznie na błędach i niedociągnięciach, nie zauważając wszystkich pozytywnych rzeczy, które się w niej znajdują – nie może rozpocząć ani zakończyć jakiegoś zadania lub projektu, ciągle je powtarzając, dodając, odkładanie na później; - nie wie, jak to zrobić poprawnie, ustala priorytety zadań, dostrzega, co jest istotne; - zawsze denerwuje się, jeśli on lub ktoś inny znajdzie błąd w swojej pracy lub nie docenia go dostatecznie - nie może rozpocząć pracy, ponieważ brakuje mu doświadczenia, wiedzy, a cały czas się uczy i więcej, bo wydaje mu się, że nie osiągnął jeszcze mistrzostwa zawodowego... Perfekcjonizm, jak wszystko w tym dualnym świecie, ma dwie strony z drugiej strony wszyscy wysokiej klasy profesjonaliści cierpią na perfekcjonizm, gdy są gotowi godzinami doskonalić swoje umiejętności, są gotowi siedzieć i pracować nad materiałem dzień i noc. Prawie zawsze można na tych ludziach polegać. Są niezawodne, wydajne i gotowe do dostarczenia maksymalnych wyników. I tak krawiec raz po raz rozrywa krzywą linię, pisarz wrzuca do kosza dwudziestą kartkę szkicu, muzyk siedzi przy swoim instrumencie cztery godziny, a uczeń wyrywa kolejną kartkę z zeszytu, po raz kolejny zaczyna przepisywać ćwiczenie w języku rosyjskim – schludnym pismem i bez błędów. Perfekcjonizm zmusza człowieka do rozwoju, doskonalenia zawodowego, uczenia się, podążania za najnowszymi osiągnięciami nauki Z drugiej strony perfekcjonizm zmusza człowieka do nie pogodzenia się z brakami i błędami własnymi i cudzymi, gdy pozbawia się siebie i innych tego prawa. popełnią błąd, beszta ich za każdy błąd i defekt, stawiając wysokie wymagania, ciągłe wymagania, surowe, czasem nieludzkie wymagania, tak że większość tego, co zostanie zrobione, musi być bezbłędna i idealna. I tutaj ważne jest, aby zobaczyć, że to właśnie to pragnienie doskonałości wyczerpuje człowieka, ponieważ... ideał jest nieosiągalny - wynik będzie za każdym razem gorszy od tego, o czym marzyłeś i co widziałeś w trakcie. Patrząc na efekt swojej, być może nawet wieloletniej pracy, perfekcjonista nie będzie mógł doświadczać przyjemności i radości. Widzi tylko błędy i niedociągnięcia. Przecież każdy koniec działalności jest dla niego niebezpieczny, bo niesie ze sobą niepokój i strach – nadszedł czas, aby zaprezentować siebie, swoją twórczość, swój pomysł. I od razu pojawia się lawina wątpliwości – czy to wystarczy – co zrobiłem, czego się nauczyłem? Jak to ocenią inni? Jak to zostanie przyjęte i czy w ogóle zostanie zatwierdzone? W końcu ceną błędu może być odrzucenie ze strony najbliższych lub bardzo znaczących osób. Osoba pod ciężarem takich i podobnych pytań przeżywa silne napięcie, któremu niepostrzeżenie towarzyszy poczucie winy. A skuteczność jego działań może znacznie spaść, jego potencjał twórczy słabnie, gdy człowiek w kółko, jak pod mikroskopem, bada, zagłębia się w nieistotne szczegóły, poświęca na nie cały swój czas i pozostałą energię, bo tak nie czuję, że zdanie „dobre i wystarczające”. Jednocześnie takiej osobie trudno jest kiedykolwiek ukończyć projekt rozpoczęty w określonym terminie. Terminy są czasami tak przesunięte, że.