Pracując w szkole dla dzieci niepełnosprawnych, spotkałam się z diagnozą dysleksji optycznej. Diagnoza ta częściej spotykana jest u uczniów z upośledzeniem umysłowym. Ten typ dysleksji wiąże się z niezróżnicowaną percepcją wzrokową form, z niezróżnicowanymi wyobrażeniami na temat podobnych form, z niedorozwojem percepcji optyczno-przestrzennej i reprezentacji optyczno-przestrzennych, a także z naruszeniem gnozy wzrokowej, analizy wizualnej i syntezy. Dla takich dzieci litera jest złożoną formacją optyczną, której analiza na elementy składowe jest trudna. Ze względu na niedojrzałość analizy optycznej pomysły dotyczące liter podobnych graficznie są niedokładne i niezróżnicowane. Dzieci mają trudności z nauką czytania. Program pracy korekcyjnej został opracowany wspólnie przez logopedę, nauczyciela edukacji wczesnoszkolnej i psychologa pedagogicznego. Podczas zajęć z rozwoju umiejętności psychomotorycznych i procesów sensorycznych w indywidualnej formie edukacji nauczyciel (nauczyciel-psycholog) prowadził prace korekcyjne. Program pracy obejmował: - rozwój percepcji i rozpoznawania wzrokowego (gnoza wzrokowa), w tym gnoza literowa, - wyjaśnianie i poszerzanie objętości pamięci wzrokowej (rozwój mnezy wzrokowej), - kształtowanie percepcji przestrzennej i pomysłów, - rozwój wzroku analiza i synteza; - tworzenie oznaczeń mowy w relacjach wizualno-przestrzennych; - różnicowanie liter mieszanych w trakcie czytania (pojedynczych, w sylabach, wyrazach, zdaniach i tekstach powiązanych). Wyniki ukierunkowanej pracy dały pozytywną dynamikę: 60% uczniów studiujących w tym programie zaczęło czytać pod koniec roku szkolnego Nesterchuk M.N..