"Nieustannie konstruujemy własną rzeczywistość z masy tego, co z reguły wydaje się chaosem. Ten chaos ma jednak swoją własną strukturę: nasze uszy są jak radia, a nasze oczy są jak telewizory, które wybierają odpowiednie programy. W przypadku innych systemów konfiguracji moglibyśmy zaakceptować inne programy. To stwierdzenie należy do Karla Pribrama. Zgadzam się z tym wnioskiem. Żyjąc w rzeczywistości obiektywnej, postrzegając ją, wszystko przepuszczamy przez pryzmat rzeczywistości subiektywnej. W celu dalszego podsumowania zrozumiejmy terminologię Rzeczywistość obiektywna to świat istniejący niezależnie od podmiotu (osoby) i jego świadomości. Idea świata jako rzeczywistości zewnętrznej (otaczającej), niezależnej od położenia, rozumienia i postrzegania podmiotu Rzeczywistość subiektywna - w filozofii materializmu dialektycznego: rzeczywistość ideału, czyli treść myśli procesy. Pojęcie subiektywnej rzeczywistości wyraża specyficzną i wrodzoną jakość świadomości. Idea rzeczywistości subiektywnej zrodziła się na podstawie definicji materii jako rzeczywistości obiektywnej. Jeśli istnieje rzeczywistość obiektywna, logicznym posunięciem było założenie istnienia rzeczywistości subiektywnej. Jednak w filozofii radzieckiej pojawiło się szereg problemów związanych z istnieniem subiektywnej rzeczywistości. Kontrowersje budzi na przykład kwestia istnienia takiej rzeczywistości u zwierząt, wewnątrz systemów cybernetycznych, a także struktury subiektywnej rzeczywistości. Człowiek jest najwyższą formą inteligentnego życia, a także istotą społeczną posiadającą rozum i świadomość jako podmiot działalności społeczno-historycznej i kultury. Rozum (łac. stosunek), umysł (gr. νους) to kategoria filozoficzna wyrażająca najwyższy rodzaj aktywności umysłowej, zdolność do uniwersalnego myślenia, umiejętność analizowania, abstrakcji i uogólniania. Świadomość to stan życia psychicznego organizmu, wyrażający się w subiektywnym doświadczeniu zdarzeń w świecie zewnętrznym i organizmie cielesnym, a także w relacji z tych zdarzeń i reakcji na nie (od późnej łac. reflexio). zawracanie”) to uwaga podmiotu na siebie i na swoją świadomość, w szczególności na wytwory własnej działalności, a także na ich ponowne przemyślenie. W szczególności w tradycyjnym rozumieniu, na treści i funkcjach własnej świadomości, do których zaliczają się struktury osobowe (wartości, zainteresowania, motywy), myślenie, mechanizmy percepcji, podejmowanie decyzji, reakcje emocjonalne, wzorce zachowań itp. Wynika z tego, że w procesie zdobywania doświadczeń życiowych człowiek otrzymuje obiektywne informacje zewnętrzne i projektuje je jako mentalne odzwierciedlenie rzeczywistości, w zależności od charakterystycznych dla siebie sposobów percepcji, interpretuje je na podstawie subiektywnej świadomości i introspekcji, refleksji. W ten sposób osoba niewidoma na kolory postrzega i rozumie kolory inaczej niż osoba zdrowa. Osoba niewidoma będzie miała bardziej rozwiniętą percepcję słuchową. Osoby podatne na synestezję będą doświadczać mieszanych reakcji sensorycznych i identyfikować je w różny sposób. W ten sposób strukturyzujemy i integrujemy wynikające z tego chaotyczne doświadczenie istnienia. Koncentrujemy się na ważnych motywacjach i uczymy się unikać negatywnych bodźców. Dokonujemy subiektywnej, osobistej oceny bieżących wydarzeń, otaczającego nas świata i uczymy się szukać wzorców. Na tej podstawie następuje proces rozwoju, uczenia się i samoświadomości.©SatanicaŹródło pierwotne/Oryginał