Prawdziwy nauczyciel to taki, który jest gotowy uczyć się od każdego, kogo spotka. A prawdziwy uczeń to ten, który w każdym widzi swego nauczyciela. Nasze dzieci uczą nas wielu rzeczy: jak cieszyć się chwilą obecną i być w niej obecnymi; jak kochać bezwarunkowo – tylko dlatego, że jesteśmy ich rodzicami; umiejętność zastanawiania się, marzeń i bycia otwartym na świat. Chciałbym teraz skupić się na jeszcze jednej wspaniałej właściwości dzieci: nieświadomym mówieniu nam, co mamy robić na naszej duchowej ścieżce, jaki krok podjąć, aby rozwiązać palące problemy i dla naszego osobistego rozwoju. Komunikując się z naszymi dziećmi w zabawny sposób i postrzegając grę, jak wszystkie informacje we Wszechświecie, jako sygnały do ​​​​działania, możemy wydobyć dla siebie wiele przydatnych rzeczy. Na konkretnych przykładach z życia wyjaśnię o co mi chodzi. Pierwsza historia dotyczy tego, jak poprzez zabawę uczyć dziecko samodzielnego przygotowania się do przedszkola. Stało się to, gdy mój syn zaczął chodzić do przedszkola. Wieczorem, po powrocie do domu, po obiedzie, kiedy kładłem się, żeby trochę odpocząć, mój syn zorganizował mi „wybieg dla zwierząt”, jak wtedy nazywaliśmy naszą zabawę. Nasz dywan był areną i różne zwierzęta wchodziły na tę arenę, w którą zamienił się mój syn. Zgodnie z zasadami gry musiałem odgadnąć, kto pojawi się na arenie. Za pierwszym razem byłam po prostu zszokowana, że ​​mój milczący synek, który rano ćwierkał na mnie, żeby go obudzić i „zdjąć” ponurą poranną maskę, powiedział kiedyś: „Mamo, nie mów!”, po prostu po mistrzowsku sportretował zwierzęta! I zaryczał bardzo głośno w postaci tygrysa! Patrzyłam, jak moc każdego ze zwierząt wypełnia moje dziecko! To było bardzo imponujące! Dziecko może bawić się w tę grę w nieskończoność. Ale w tym czasie mieliśmy cudowny tymczasowy i ulubiony „ogranicznik”, po którym mój syn doskonale zasnął, a ja dokończyłem całą pracę - to był program telewizyjny „Dobranoc, dzieci!”, Z moją ukochaną ciocią Walią, Khryushą i Stepaszka. Najbardziej problematycznym i wyczerpującym wydarzeniem, jakie przeżyłam w tym czasie, było poranne przygotowania do przedszkola, do którego moje dziecko nie chciało chodzić. Nie miał ochoty się ubierać i „ciągnąć” na wszystkie możliwe sposoby. Pewnego pięknego poranka, będąc pod wielkim wrażeniem długich wieczornych gier na naszej „dywanowej arenie”, nagle dotarło do mnie: „Czy nie powinniśmy kontynuować gry!” A potem zajączek (moja ulubiona postać) zajrzał do naszego okna i zawołał nas do przedszkola. Gra przekroczyła wszelkie moje oczekiwania! Moje dziecko podskoczyło i... zaczęło się ubierać! I to bardzo szybko, bo „królik nie będzie długo czekać!” My oczywiście „nie mieliśmy czasu zobaczyć tego z boku”, ale dziecko znalazło cukierek w oknie „za szybkość ubierania się” od „królika”! Kiedy „bawiliśmy się” w tę grę (około 3 tygodnie później), moje dziecko bardzo szybko nauczyło się ubierać. Mój synek tak bardzo lubił robić wszystko na szybkości, że doszliśmy nawet do tego, że zaczął „doganiać”, a potem „wyprzedzać”… trolejbusy! A nawet później jego zdolności objawiły się w lekkoatletyce... A w mojej praktyce, wówczas jeszcze początkującego psychologa, w klasie dzieci KPIV (klasa o zwiększonej uwagi indywidualnej), gdzie prowadziłem zajęcia korekcyjne, najbardziej ulubioną grę „ Zoo” (warianty zabaw ze zwierzętami jest dużo, ale ja wybrałam taki, który jest zbliżony do opisanego). Dzięki tej zabawie nawiązałam świetny kontakt z dziećmi, zwłaszcza autystycznymi. I jeszcze później, gdy życie w praktyce postawiło mi bardzo trudny, ale ciekawy, tajemniczy przypadek, z powodzeniem zastosowałem „Poszukiwanie zwierzęcej mocy”. Ale to już inna historia... Ciąg dalszy... PS BAWIJ SIĘ ZE SWOIM DZIECKIEM, A POZNASZ SEKRETY JEGO DUSZY! ...I SEKRETY TWOJEJ DUSZY TEŻ! Z miłością do życia i ludzi. Irina Tulinova. Kocham cię życie! Kocham cię raz po raz... (z piosenki)