Jedną z najczęstszych próśb rodziców są być może pytania związane z napadami złości u dzieci. Porozmawiajmy dzisiaj o przyczynach i sposobach przezwyciężenia histerii u dzieci. Pamiętasz, że za każdym uczuciem kryje się pewna potrzeba. Histeria może mieć przyczyny fizjologiczne: niedojrzałość psychiki dziecka nie pozwala mu właściwie poradzić sobie ze wszystkimi stresami; dlatego histeria może być reakcją sytuacyjną (kiedy dziecko jest zmęczone, nadmiernie pobudzone, chore), a także brakuje mu umiejętności samokontroli, więc nie wie jeszcze, jak zarządzać swoimi emocjami. Ponadto napady złości mogą się nasilić podczas kryzysów związanych z wiekiem: na przykład w wieku około 1 roku pojawia się histeria, ponieważ dziecko aktywnie poznaje otaczający go świat i często spotyka się z ograniczeniami, a dzieci w tym wieku chcą natychmiastowej satysfakcji pragnień, więc histeria staje się wyrazem urazy i reakcją na ograniczenia. W wieku 2-3 lat dzieci wymagają większej niezależności, a jeśli rodzice ingerują w ten proces i silnie kontrolują dziecko, wówczas histeria może być rodzajem reakcji protestu. Bardzo ważne jest, aby dzieci miały obszary, w których mogą wybierać samodzielnie, i w których nie uczestniczą dorośli. Napady złości mogą być objawem napiętej sytuacji w rodzinie (nieskoordynowane żądania ze strony rodziców, trudności w relacjach – np. ktoś w rodzinie nieustannie używa krzyku, aby dostać to, czego chce, a następnie dziecko po prostu kopiuje to zachowanie; lub dziecko staje się zauważyć dopiero wtedy, gdy zacznie krzyczeć – wtedy wzmacnia to tę formę zachowania; dzieci mogą także testować nasze granice, granice tego, co dozwolone – jak rodzice reagują na takie zachowanie). Nie możesz wyśmiewać ani karać dziecka. Staraj się zachować kontrolę. Przeanalizuj, co mogło przyczynić się do takiej reakcji dziecka (jeśli zrozumiesz przyczyny, najprawdopodobniej łatwiej będzie dokładnie zrozumieć, jak postępować). Odwróć uwagę dziecka (jest to szczególnie skuteczny sposób w przypadku dzieci około roku życia, które nadal nie rozumieją długich wykładów o tym, dlaczego nie mogą się tak zachowywać, a jedynie muszą odwrócić swoją uwagę). Przeanalizuj swoje zachowanie – czy dziecko nie ma z Twojej strony zbyt wielu ograniczeń, jak się ostatnio zachowujesz i czujesz. Spróbuj dowiedzieć się, jak zapobiegać wybuchom emocji u dziecka – jeśli widzisz, że dzisiaj był trudny dzień, dziecko jest zmęczone, nadpobudliwe lub chore – staraj się zapobiegać ewentualnym reakcjom dziecka i nie pogarszaj sytuacji. W czasie napadu złości powiedz dziecku, jak się czuje, opisz jego stan emocjonalny – rozmowa poprzez nasze uczucia łagodzi niepokój i pozwala nam radzić sobie z uczuciami (można powiedzieć, że rozumiesz, jak bardzo jest zdenerwowany/zły/obrażony i jesteś gotowy, aby tam być) i pocieszaj go, ale tak się dzieje). Kiedy dziecko wie, co się z nim dzieje, uczy się sobie z tym radzić. Jeśli chcesz omówić z dzieckiem jego zachowanie, rób to po tym, jak się uspokoi, a nie w samym środku napadu złości. Zwykle napady złości znikają z wiekiem, gdy psychika dziecka staje się bardziej dojrzała i poszerzają się sposoby interakcji z otoczeniem. , jeśli tylko nie utrwalą się i nie staną się częścią zachowania.