Od autora: Samotność często człowieka przeraża. W społeczeństwie samotność postrzegana jest jako choroba. A jeśli ktoś jest samotny, to tak, jakby nie był wystarczająco dobry, mądry i atrakcyjny. Próbując pozbyć się tego stanu i etykiety samotnika, ludzie wchodzą w relacje, których tak naprawdę nie potrzebują. W nadziei, że samotność minie i nadejdzie nowy moment w życiu, człowiek zgadza się na kontakt z tymi, którzy nie przynoszą radości i nie pomagają przezwyciężyć tego poczucia samotności. Co więcej, takie relacje często prowadzą do jeszcze większego poczucia pustki i beznadziei. Co to jest? Pragnienie uzdrowienia czy ucieczki? Samotność jest stanem. Często nie pojawia się w momencie rozstania z kimś, samotności, ale wtedy, gdy człowiek jest odłączony od siebie. To oddzielenie następuje niepostrzeżenie, stopniowo. Najpierw na pierwszy plan wysuwają się troski innych, osoba jest zajęta rozwiązywaniem problemów innych ludzi, potem pojawia się niezadowolenie z siebie i życia, stopniowo pojawia się świadomość wewnętrznej pustki, a następnie poczucie samotności. Staje się jeszcze silniejsze, gdy trudności, które pojawiają się w życiu, trzeba rozwiązać samemu, podczas gdy wokół może być wielu ludzi, którzy mogliby pomóc, ale tego nie robią. Osoba może zamknąć się w sobie i czuć się nieszczęśliwa. Samotność drugiego człowieka jest często niewidoczna dla otaczających go osób. Ponieważ bycie samotnym jest złe, nie chcesz tego okazywać. Człowiek może się uśmiechać, prowadzić rozmowę, ale jednocześnie ma poczucie, że jest gdzieś daleko, we własnym świecie. To sygnał alarmowy i ważne jest, aby z czasem zwrócić uwagę na stan bliskiej osoby. Z biegiem czasu stan samotności może stać się wszechogarniający. Człowiek siedzi w domu, nie chce nigdzie wychodzić, ukrywa się przed światem, ale jednocześnie czuje się chory psychicznie i psychicznie. To właśnie w takich sytuacjach pojawia się chęć ucieczki od samotności w związek wygląda na to, że jeśli znajdziesz przyjaciela lub parę, wszystko się zmieni. Inna osoba uratuje Cię od smutku i pustki. Rzeczywiście taką osobę można znaleźć. Na początku może pozytywnie wpłynąć na stan drugiego. Ale tutaj pojawia się inny proces. Przywiązując się do drugiego jak do liny ratunkowej, samotna osoba może rozpuścić się w innym, całkowicie tracąc kontakt ze sobą. Po stronie ratującego zachodzi całkowicie naturalny proces dystansowania się i zachowania swojej indywidualności. W rezultacie pojawia się jeszcze większa separacja i poczucie osamotnienia. Często można spotkać się z sytuacją, w której w parze jeden z partnerów nadal odczuwa poczucie osamotnienia. Jak widać związki nas nie ratują, a w dodatku są w zupełnie innej rzeczywistości. A jakie relacje mogą nas ocalić? Ucieczka nie pomaga, ale relacje z samym sobą mogą nas ocalić. Samotność jest wynikiem odłączenia się od własnego wnętrza. Faktem jest, że niektóre procesy mogą przestraszyć osobę. Mogą to być urazy, stres lub postawy, które sprawiają ból. I za każdym razem, będąc sam ze sobą, człowiek raz po raz odczuwa ten ból. I tu zaczyna się ucieczka od siebie. W rezultacie człowiek jest w ciągłym biegu, ale nie można od siebie uciec. Co zrobić z samotnością? 1. Zatrzymaj się i bądź w tym stanie. Ale nie po to, żeby znowu uciec, ale żeby zaakceptować fakt, że jestem teraz sama. Po prostu przyznaj to przed sobą.2. Zrozum. Zrozum powód swojej samotności. W którym momencie po raz pierwszy poczułeś ten stan? Co się wtedy stało? Zastanów się, co mogłoby sprowokować Cię do rozłączenia się ze sobą? Wszystkie swoje myśli można zapisać na papierze. List samotności Napisz do siebie list od samotności. Niech powie Ci, kiedy się pojawił, dlaczego przyszedł, przed czym Cię chroni, jak możesz wyjść z tego stanu. Będziesz zaskoczony, jakie to wszystko może być proste. Napisz list, zostaw go na chwilę, a potem wróć i przeczytaj jeszcze raz. Zapisz swoje przemyślenia na ten temat.3. Przywracanie kontaktu ze sobą Pomyśl, znajdź coś, co pomoże Ci na nowo odzyskać pożądanie)