Utrata okołoporodowa (jak dalej żyć?) Perinatal (gr. peri – około, około, blisko; łac. natalis – odnoszący się do porodu) – odnoszący się do okresu poprzedzającego poród. Co to jest utrata okołoporodowa? Jest to sztuczne przerwanie ciąży (aborcja), poronienie samoistne, ciąża zamrożona, śmierć dziecka w trakcie porodu lub w pierwszych godzinach po porodzie. Dlaczego w naszej kulturze jest utrata bliskiej osoby, a tym bardziej dziecka uważają za żal, ale stratę nienarodzonego dziecka już nie. Czy uważają to za smutek, czy nie za smutek, ale raczej za utrapienie, nieporozumienie i starają się o tym jak najszybciej zapomnieć? Jaka jest różnica? Często można usłyszeć: „Straciła coś, co się nie wydarzyło”. Masz ochotę krzyknąć: „Jak to się nie stało? Niech to będzie 2, 3, 10 tygodni, ale tak było!” Kobieta już to poczuła, widziała to na ekranie monitora (USG), rozmawiała z dzieckiem. Jako psycholog okołoporodowy uważam, że wewnątrzmaciczna śmierć płodu (. dziecka) lub śmierć dziecka przy porodzie czy śmierć jest realna i rodzice mogą jej doświadczyć, podobnie jak śmierci bliskiej osoby. Jeśli mówimy o aborcji jako stracie okołoporodowej, to zauważyłam, że temat aborcji często się pojawia w terapii klientów. Oczywiście nie z tym przyszli, ale niezasmucona strata daje się odczuć. Kobieta gorzko płacze. Obwinia się za to, co zrobił. Uważa, że ​​popełniła „morderstwo”, choć zalegalizowane, ale „morderstwo”. I to nie byle jakie morderstwo, ale zabiła swoje dziecko. Jest zła na męża, że ​​nie wspiera i nie pomaga. Myślę, że aborcję czasem trudniej znieść niż samoistne poronienie. Chociaż nawet w tym przypadku kobiety często obwiniają się za to, że nie uratowały lub nie poradziły sobie z ochroną życia dziecka. Czasami to poczucie winy uniemożliwia ponowne zajście w ciążę. Brakuje zaufania do swojego ciała. Kobieta uważa się za złą matkę, niegodną posiadania dziecka. Uważam, że stratę okołoporodową trzeba przeboleć. Pozbądź się poczucia winy. Być może wyznacz sobie pokutę, szczerze żałuj tego, co zrobiłeś. Podziel się swoimi uczuciami z partnerem (jeśli go masz). Wszystko to umożliwia wybaczenie sobie, co moim zdaniem jest bardzo ważne dla zdrowia psychicznego i fizycznego kobiety. Od siebie dodam, że sama doświadczyłam poronienia okołoporodowego (ciąża zamrożona). Oczywiście w wieku 22 lat nie mogłem jej opłakiwać (nie wiedziałem jak). Zrobiłem to dopiero 20 lat później, kiedy studiowałem na specjalności „Psychologia okołoporodowa”. Teraz wspominam to z ciepłym smutkiem, a nie z gulą w gardle i oczami mokrymi od łez. Czego życzę wszystkim kobietom, które straciły swoje nienarodzone dzieci.