Od autora: Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne charakteryzuje się obsesjami (myślami obsesyjnymi) i kompulsjami (działaniami kompulsywnymi). Kiedy motywem przewodnim jest „myślenie i robienie”, a zdolności odczuwania, obserwacji i marzeń schodzą na dalszy plan, a czasami nie są realizowane, mamy osobowość obsesyjno-kompulsywną. Dla niektórych wartościowe jest myślenie (np. filozofowie, którzy czerpią satysfakcję z procesu myślowego), dla innych zaś działanie (księgowi, skrupulatnie wykonujący określone zadania. Typowym przedstawicielem neurotyka jest pacjent z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi). osobowość. Seltzman podsumowuje poprzednie wyniki: „Freud opisał osoby o obsesyjnej strukturze charakteru jako metodyczne, uparte i skąpe; inni opisują ich jako wytrwałych, zdyscyplinowanych, perfekcjonistów, punktualnych, skrupulatnych, skąpych, oszczędnych, skłonnych do filozofowania i rozważań o drobnostkach. Psycholog P. Janet tak opisała takich ludzi: sztywni, nieelastyczni, brak im zdolności adaptacyjnych; zdecydowanie sumienny; kochaj porządek i dyscyplinę; wykaż się wytrwałością nawet w obliczu przeszkód nie do pokonania. Są praktyczni, ostrożni i skrupulatni w odniesieniu do wymogów moralnych. W warunkach niepokoju, stresu lub zwiększonego stresu te cechy osobowości mogą przekształcić się w symptomatyczne zachowanie, które może następnie przybrać charakter rytuału. Osoby obsesyjno-kompulsywne chcą wszystko kontrolować, kierując się prawami moralnymi. Odczuwają niepokój dotyczący dostępnych im opcji, co natychmiast ich paraliżuje. Jeśli osoby kompulsywne działają przed rozważeniem wszystkich możliwych opcji, wówczas osoby obsesyjne myślą i zastanawiają się przez długi czas, a próbując kontrolować wszystkie możliwe alternatywy, ostatecznie nie podejmują żadnej decyzji. Żyją tak, jak muszą, pracują tak, jak trzeba, nie słuchając siebie i nie rozumiejąc, czego sami potrzebują, nie są przekonani, że postępują słusznie. Robiąc to, co konieczne, unikając trudności, jednostka chroni się w ten sposób przed tym, czego potrzebuje, przez co narażają się na coraz więcej trudności. Osoby obsesyjno-kompulsywne są dość samokrytyczne, pracowite, obowiązkowe i cenią sobie samokontrolę. Tacy ludzie często są dumni z surowych wymagań, jakie mogą sobie stawiać. Idealnym charakterem tego typu jest lojalność, troskliwość, rozwaga. Nie mają emocji. Głębokie uczucia nie mają możliwości wyrażenia się. Charakterystyczne dla tej struktury osobowości – upór i brak elastyczności – jest pośrednią manifestacją goryczy. Zakochując się, osoby obsesyjno-kompulsywne obarczają się poczuciem obowiązku: muszą wyjść za mąż, pomóc w znalezieniu pracy itp. Miłość do rodziców objawia się w spełnianiu ich żądań. EtiologiaRodzice z reguły stawiają wysokie wymagania i chcą, aby ich dzieci były im posłuszne, karały za złe uczynki i nagradzały za prawidłowe zachowanie. Kontrola polega na moralizowaniu, odwoływaniu się do poczucia winy: „bądź posłuszny”, „spodoba ci się, jeśli będą cię tak samo traktować” oraz na poczuciu wstydu: „nie pójdziesz na studia, jeśli będziesz się tak uczyć” Ten." Rodzice w niewielkim stopniu ufają swojej intuicji i rozsądkowi, dlatego często zwracają się do autorytatywnych osób, osobistego doświadczenia lub ustalonej praktyki, nie biorąc pod uwagę wyjątkowych cech swoich dzieci. Jeśli postępuję „według zasady”, są pozbawieni wielu radości. Spontaniczne uczucia, całkowite zaangażowanie się w coś i realizowanie działań ze względu na uczucia są dla nich zupełnie nie na miejscu. Wszystkie negatywne przejawy są konsekwencją własnego okrutnego stanowiska, które jest konieczne i działa na korzyść dziecka. Tak więc osobowość obsesyjno-kompulsywna rozwija się pod ścisłą kontrolą i pełna blokad. Procesy obronne. Główną obroną dla osoby obsesyjnej jest izolacja, dla osoby kompulsywnej jest to zniszczenie