Autor: Saule Smadyarova 23 stycznia 2012 Samostanowienie zawodowe to paląca kwestia nie tylko dla uczniów szkół średnich, którzy kończą szkołę i wyznaczają swoją drogę życiową, ale także dla większości dorosłych, z tą tylko różnicą, że że dla licealisty jest to naturalny etap życia, zdeterminowany normami społecznymi i koniecznością życiową, realizowany świadomie lub nieświadomie, a dla osoby dorosłej jest to przede wszystkim wybór, którego może dokonać lub nie. Ale wiele zależy od tego! Czy to pytanie jest dla Ciebie istotne? Bardzo łatwo to sprawdzić, a jedną z możliwości jest odpowiedzenie sobie szczerze, czy Twoje dni pracy przypominają opisane poniżej sytuacje „...Budząc się rano z powodu dzwoniącego budzika, myślisz z przerażeniem: „No cóż , znowu zaczynamy... Co powinniśmy zrobić?.. No dobrze.” , nadchodzi weekend…” Potem idziesz do znienawidzonej pracy, potem do biura i osiem godzin pracy, a potem jest pośpiech, potem panuje nieznośny spokój, praca bez określonego celu i sensu. Koniec dnia pracy przynosi ulgę – nareszcie! - i lekkie poczucie winy: kolejny kawałek życia przeszedł na marne..." "...Od kilku miesięcy odczuwasz ciągłe zmęczenie i osłabienie, nie ma powodu do złego nastroju, i wszyscy wokół ciebie, bez wyjątku, są irytujący, sama praca jest interesująca, ale jesteś szczęśliwy, że nie przynosi. Niezrozumiałe uczucie wewnętrznego niepokoju i zdziwienia, że ​​wcześniej czegoś takiego nie było…” „...Na zewnątrz wszystko wygląda dla Ciebie świetnie i każdego ranka z przyjemnością idziesz do pracy, z każdym dniem oczekujesz czegoś nowego i interesującego, ale to wszystko nie trwa długo, do kolejnej zmiany pracy, do kolejnego poszukiwania nowych doświadczeń - i tak jest już od wielu lat..." "... Bardzo często nawiedzają Cię wewnętrzne niezadowolenie i myśli o zmianie pracy. A próbowałeś już to zrobić więcej niż raz. Ale najbardziej irytuje Cię to, że sam nie możesz zrozumieć, czego chcesz. Ale za każdym razem, gdy myślisz, że w sumie wszystko jest w porządku: pracujesz w pobliżu, jesteś przyzwyczajony do zespołu, a inne „i” okazują się silniejsze niż Twoje intencje...” A jeśli Twoje życie jest nieco podobnie jak w jednej z opisanych sytuacji, to pozwól, że zasugeruję, że w tej chwili nie jesteś zadowolony z tego, co robisz teraz, nie jesteś zadowolony z tego, jak toczy się Twoje życie, na co je wydajesz i oczywiście nie jesteś z siebie zadowolony. Przyczyny tego mogą być zupełnie inne i oczywiście należy to rozwiązać, ale znacznie ważniejsze będzie uzyskanie odpowiedzi na pytanie „jak można to zmienić?” powinno być zmienione! Ale to prawda, nie zawsze udaje się to szybko i łatwo, ponieważ gdy tylko w naszych głowach pojawią się jasne myśli o znalezieniu i stworzeniu ulubionego biznesu, na drodze staje zły potwór. Jest Gremlinem. Jest Wewnętrznym Krytykiem. Jest także Krytycznym Wewnętrznym Rodziciem. Przejawiają się one w postaci braku pewności siebie, lęków, przekonań z serii „nie da się zarobić robiąc to, co się kocha” itp. Raz, dwa, trzy... i zaczynają się zgadzać: „Nie mam żadnych talentów”. No dobrze, są, ale komu one potrzebne?! Jest teraz tyle takich rzeczy, a ja wciąż tu jestem... W moim wieku jest już za późno na zmianę pracy i stylu życia. Wyobrażasz sobie, ile mam lat Będę, kiedy nauczę się nowego zawodu?! Och, nie mogę… Nie mam zacięcia komercyjnego! Własny biznes? A co z konkurentami? O czym mówisz? Już próbowałam i nie wyszło... Jestem na tyle wszechstronna, że ​​chwytam się czegoś z zapałem, ale szybko się to nudzi. Lepiej nie próbować. Samodzielne sprzedawanie swoich usług/produktów jest po prostu nieprzyzwoite. A z tymi potworami – naszymi wewnętrznymi ograniczeniami – trzeba sobie poradzić, negocjować i przechytrzać je. A do tego przede wszystkim trzeba zdać sobie sprawę: znalezienie pracy, którą lubisz, to kwestia, a nie myśl, i wymaga działania. I dopóki nie podejmiemy praktycznych działań, ryzykujemy pozostanie w tym samym miejscu. A pierwszym krokiem, który musisz zrobić, jest rozwinięcie „wewnętrznej uwagi”. Oznacza to potrzebę słuchania siebie, potrzebę zwracania na siebie uwagi i dostrzegania tego, co lubisz, a czego nie. Oprócz,!»