Pierwsze spotkanie z psychologiem. Jak rodzice mogą przygotować swoje dziecko? „Nie bój się, ciociu, lekarz cię wyleczy.” (Z tego, co usłyszałem w gabinecie psychologa). Kształtowanie pozytywnego pierwszego doświadczenia u dziecka jest wspólnym zadaniem psychologa dziecięcego i rodzice. Od tego, jak dobrze dziecko zostanie przygotowane na pierwsze spotkanie z psychologiem, zależy powodzenie dalszej pracy psychologicznej z nim. Zgromadzone doświadczenie konsultacji psychologicznych pozwoliło mi wyciągnąć ważne wnioski dotyczące konieczności terminowej edukacji rodziców. Niestety, zdarzały mi się przypadki, gdy dziecko nie wiedziało, skąd przyszło, po co i co z nim teraz zrobi. A potem musiałam wcielić się w animatora, klauna, czarodzieja czy wróżkę, aby w jakiś sposób uwolnić dziecko od strachu przed nieznanym i zredukować wysoki niepokój. Czasem rodzice zmuszają dziecko do kontaktu z psychologiem poprzez podstęp, szantaż, a nawet groźby. Po takich rodzicielskich „metodach perswazji” bardzo trudno jest zająć się problemem. Każdy doświadczony psycholog powie Ci, że na pierwszym spotkaniu trzeba przekonać i jak najbardziej zainteresować dziecko, a to właśnie rodzice. z kim dziecko przyjedzie to w dużej mierze zależy. W żadnym wypadku nie można go zastraszyć. Oczywiście, w idealnym obrazie zwykłego człowieka, psycholog powinien posiadać umiejętność szybkiego nawiązania kontaktu nawet z najbardziej wycofanym dzieckiem. Ale w przypadkach, które przytoczyłem powyżej, trzeba poświęcić dodatkowy czas i wysiłek na nawiązanie kontaktu, a bezpośrednia praca nad samym problemem trwa dłużej. Dlatego też kieruję prośbę do wszystkich rodziców, którzy planują przyjście na wizytę po raz pierwszy: proszę, abyście nie powtarzali błędów innych. Zatem po pierwsze: nie musicie mówić dziecku, że jest zabierane na wizytę psychologiem, bo „nie jest sobą”, „szalony”, „dziwny”, „chory”, „niebezpieczny” i „ciocia doktor cię wyleczy”. W mojej praktyce niektóre dzieci tak postrzegały powody swojej wizyty u psychologa. Drodzy rodzice, porozmawiajcie najpierw o tym, czym zajmuje się psycholog dziecięcy. W tym przypadku trzeba oczywiście wziąć pod uwagę wiek dziecka. Jeśli jest uczniem gimnazjum, można sobie wyobrazić psychologa jako asystenta dzieci i rodziców, strażnika tajemnic i sekretów, „naprawiacza” w świecie dziecięcych doświadczeń, emocji i trudności. Dla niektórych wyjaśnieniem jest to, że psycholog dziecięcy jest przewodnikiem po świecie relacji rodziców z dziećmi, mentorem, „aniołem stróżem” kruchego wewnętrznego świata dziecka. Dobrze byłoby mu powiedzieć, że psycholog dziecięcy pomaga uporać się nie z chorobą, ale z przejściowymi trudnościami na drodze do dorastania i w relacjach międzyludzkich. Po drugie: ustal wcześniej z rodziną termin spotkania psycholog. Będzie wspaniale, jeśli zaznaczysz ten dzień w swoim kalendarzu ściennym pozytywną uśmiechniętą buźką lub serduszkiem. Przed konsultacją zapewne przemyślisz lub napiszesz listę pytań, które w pierwszej kolejności nurtują Ciebie jako rodzica. Możesz także poprosić dziecko, aby stworzyło własną listę pytań. Nawiasem mówiąc, porównanie będzie interesujące, jeśli Twoje dziecko jest w wieku przedszkolnym lub szkolnym, poproś go, aby zabrał ze sobą na spotkanie swoje rysunki lub rękodzieło; Będzie to bardzo pomocne w nawiązaniu cieplejszych i bardziej opartych na zaufaniu relacji już na pierwszym spotkaniu. Jeśli dziecko jest bardzo zmartwione, pozwólmy mu zabrać ze sobą ulubioną zabawkę – dzięki temu będzie mniej się martwić i swobodniej komunikować, łatwiej będzie mu włączyć się do zabawy z psychologiem. I po trzecie: przed przyjściem na konsultację, zapisz na osobnej kartce papieru wszystkie pozytywne cechy i cechy swojego dziecka. Zabierz ten arkusz ze sobą na spotkanie. Przeczytamy to na głos po omówieniu Twojego problemu i najprawdopodobniej pojawi się coś zaskakującego. A teraz odpowiedz na pytanie: kiedy ostatni raz powiedziałeś swojemu dziecku, że go kochasz? Dlatego przed pierwszą wizytą u psychologa najlepiej rozpocząć rozmowę z dzieckiem od powiedzenia mu, że ty