Kiedyś zauważyłem tendencję: niezależnie od tego, jakie zadania rozpoczynam, zawsze chcę je zakończyć jak najszybciej. Możemy mówić o drobnych zadaniach: zmywaniu naczyń, sprzątaniu, wychodzeniu Do sklepu. Chodzi więc o globalne: dokończ studia, zaoszczędź pieniądze, sfinalizuj kredyt hipoteczny itp. Problem pojawił się, gdy zauważyłem, że chęć szybkiego dokończenia tego, co zacząłem, była znacznie silniejsza i szybsza niż możliwości mojego organizmu: byłoby dziwne, gdybym kierując się chęcią jak najszybszego załatwienia spraw, nie chodziła po mieszkaniu z odkurzaczem, ale biegła. Chęć dokończenia spraw jak najszybciej i w ten sposób pozbycia się stresu doprowadziła do: - ciągłe zmęczenie: chcę się zatrzymać, zwolnić, ale z jakiegoś powodu nie mogę; - ciągła drażliwość z powodu przeciążenia, ponieważ napływ zadań nie tylko się nie skończył, ale wręcz zdawał się wzrastać; Bezsilność wynikająca z niemożności poradzenia sobie. W terapii osobistej przyszło zrozumienie: 1. To napięcie jest integralną częścią życia. Mogę się stresować, ile chcę, przyspieszać, planować i rozkładać czas, pisać przypomnienia i notatki (po spędzeniu kilku godzin wcześniej na wyborze najlepszej aplikacji, która oszczędzi mój czas), ale ostatecznie stres i tak nie zmaleje Jest to nieuniknione i zawsze będzie, jest częścią życia. Przestałam (no prawie) marzyć o czasach, kiedy wszystkie sprawy zostaną rozwiązane i wreszcie nadejdzie czas absolutnego i trwałego spokoju ducha.2. Że niezależnie od tego, jak obrzydliwe może być słowo „MUSI”, czasami prawdą jest „MUSI”. I zawsze będą rzeczy, które „MUSZĄ” zostać rozwiązane, ale ty nie chcesz ich rozwiązać. Mówią, że Labkovsky napisał, że musisz robić tylko to, co chcesz, a nie to, czego nie chcesz. Moim zdaniem jest to sprzeczne z zasadą rzeczywistości. O wiele łatwiej jest znieść „MUSI”, jeśli jesteśmy ze sobą szczerzy: nie narzucamy sobie chęci zrobienia tego, czego nie chcemy, ale szczerze mówimy. : „Tak, nie podoba mi się to, nie chcę tego robić, ale dla mnie jest to ważne, bo…”3. Wyczerpujący jest nie tylko stres związany z rozwiązywaniem pewnych problemów, ale także stres związany ze stresem. Na przykład muszę iść do MFC, ale nie chcę, jestem zestresowany. I zamiast zaakceptować i działać, choć siłą woli, zaczynam myśleć o tym napięciu: „Cholera! Jak możesz nie chcieć! Dlaczego nie wdrożyli tej usługi drogą elektroniczną?!” To taka próba przeciwstawienia się nieuniknionemu i nie najlepsza taktyka, aby sobie pomóc. Chociaż czasami narzekanie i przeklinanie bardzo sprzyja późniejszej akceptacji.4. Że choć marzysz o pięknej, spokojnej i bezproblemowej przyszłości, nie zauważasz wielu dobrych rzeczy, które istnieją w chwili obecnej Dlatego strategia, która mi odpowiada i pomaga, nie kojarzy się z walką i próbami unikania napięcie, ale z jego akceptacją. Moja akceptacja brzmi tak: „Napięcie jest nieuniknione. Jeśli czuję się teraz zestresowany, zaczynam myśleć o tym, jak się wesprzeć, żeby było mi łatwiej. Jeśli zaczynam myśleć i przewidywać napięcie związane z niektórymi wydarzeniami, to przypominam sobie i próbuję sobie przyswoić, że mam wystarczające zasoby, aby sobie z tym poradzić.” Oczywiście nie zawsze podążanie za akceptacją jest możliwe. Czasami o tym zapominam i pogrążam się w beznadziejnych próbach uniknięcia stresu. Kiedy to nie wychodzi, wracam do idei akceptacji..