Od autora: Do napisania tej notatki skłoniło mnie częste używanie słowa „trauma” w rozmowach na forach na temat złożonych relacji klient-terapeuta. Oczywiście wszystko może się zdarzyć. Ale kiedy mówimy o prawdziwej traumie psychicznej, a kiedy po prostu używamy mocnego słowa, za którym wszystko może się ostać? Wiele napisano na temat traumy i jest mało prawdopodobne, że napiszę coś nowego. Aby uzyskać głębokie i wszechstronne zrozumienie znaczenia traumy psychicznej, lepiej zwrócić się do dzieł klasyków. Podam tylko kilka tez, które wydają mi się istotne dla zrozumienia tego, co odróżnia traumę psychiczną od każdego innego bólu, cierpienia i urazu. Zatem pierwsza rzecz, która wydaje mi się istotna: diagnoza „traumy” w ujęciu ściśle naukowym sens nie istnieje. Pojęcie traumy psychicznej pojawiło się dość dawno temu, najpierw w medycynie, a następnie w psychologii i trudno powiedzieć, kto jako pierwszy wprowadził to pojęcie do literatury naukowej i mowy potocznej. Jednak jedynie definicje zaburzeń stresowych pourazowych i zaburzeń lękowych w klasyfikatorach chorób nadal mają status naukowy. Pojęcie „trauma psychiczna” nie jest chorobą, ani nawet objawem o jasnych kryteriach, ale ogólnie przyjętą metaforą oznaczającą uszkodzenie psychiki w wyniku jakiegoś zdarzenia - przez analogię do urazu fizycznego, uszkodzenia tkanek w wyniku czynników zewnętrznych. wpływ. Dlatego, jak każda metafora, kontekst jej użycia może być dość szeroki. Kiedy rozmawiam z kimś o traumie, wolę wyjaśnić, jaki rodzaj doświadczenia ma na myśli. Siła i głębokość twoich doświadczeń, intensywność twojego bólu nie są wskaźnikiem tego, jak poważnie jesteś ranny. Ból psychiczny jest częstym towarzyszem nie tylko destrukcji (osobistych znaczeń czy relacji międzyludzkich), ale także rozwoju, wszelkich zmian wymagających porzucenia starego i zaakceptowania nowego. Czynnikiem wyzwalającym traumę nie jest doświadczenie uczuć, ale doświadczenie skrajnego stresu. Oznacza to, że sytuacja jest postrzegana jako zagrażająca, naruszająca poczucie bezpieczeństwa, a zasoby psychiczne i fizyczne nie wystarczą, aby ją pokonać. Trauma zawsze wiąże się z doświadczeniem bezradności i silną, lecz nieskuteczną aktywacją ciała, która nie doprowadziła do rozwiązania problemu i uwolnienia podniecenia. I dlatego pozostał nie tylko w doświadczeniu emocjonalnym, ale także cielesnym jako zwiększona pobudliwość. Albo nawet jeśli problem został rozwiązany, trwał tak długo lub pojawiał się tak często, że przekraczał możliwości organizmu, aby sobie z nim poradzić, a pobudzenie przybrało formę stagnacyjną. Można powiedzieć, że trauma pojawia się, gdy sytuacja jest subiektywnie doświadczana jako niemożliwa . Przebywanie w strefie działań wojennych powoduje traumę, ponieważ nie można zaakceptować faktu, że nagle staje się śmiertelnikiem. Dysfunkcyjne metody wychowania, wymagania przekraczające możliwości dziecka, powodują traumę rozwojową, gdyż psychika dziecka nie jest w stanie przetrawić faktu, że postać opiekuńcza, od której jest całkowicie zależne, może jednocześnie stanowić zagrożenie. To rozdźwięk pomiędzy byciem w danej sytuacji a zdolnością psychiki do zaakceptowania jej jako możliwej powoduje reakcję obronną zwaną traumatyczną dysocjacją. W trakcie lub bezpośrednio po doświadczeniu traumatycznego zdarzenia osoba może doświadczyć następujących objawów dysocjacyjnych: stan osłupienia; całkowity brak reakcji emocjonalnej, odrętwienie; derealizacja i depersonalizacja (utrata poczucia rzeczywistości własnego ciała, emocji i emocji). świat zewnętrzny, brak obrazów w procesie myślenia, subiektywne poczucie całkowitej pustki psychiki); w przypadku szczególnie ciężkich traum – amnezja dysocjacyjna, niemożność zapamiętania wydarzeń, które przyczyniły się do traumy niektóre ze swoich przeżyć (z dzieciństwa i nie tylko) – pamiętasz nie urazę, gorycz i ból (jeśli pamiętasz te uczucia – to znaczy, że pozwolono Ci je doświadczyć) i stwierdzasz, że to nie przydarzyło się Tobie, jakbyś oglądałeś film, jakbyś miał w środku całkowitą pustkę, a ty kontynuujesz.