Życie jest rzeczą złożoną i nieprzewidywalną. Czasami wszystko układa się tak, jak chcieliśmy i czujemy się całkiem szczęśliwi. Ale jest jeszcze jedna nieunikniona część życia: kiedy życie oferuje coś, co nam się zupełnie nie podoba, z czym bardzo trudno się zgodzić... Choroba, brak pieniędzy, niepowodzenia... Czy zauważyłeś, że wiele, wiele osób niezwykle trudno jest Ci zaakceptować tę część rzeczywistości? Lata mijają, a oburzenie pozostaje i nie pozwala żyć dalej. No cóż, niekoniecznie mówimy o czymś całkowicie tragicznym. Pamiętajcie o swoich bliskich, a może i o sobie. Jak reagujemy, gdy życie zmienia nasze plany, gdy wszystko okazuje się zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażaliśmy? Tutaj stres będzie dla każdego inny: ktoś odwołał wakacje, ktoś chciał chłopca, a urodziła się dziewczynka, czyjś małżonek nie zgadza się spełnić jego oczekiwań, ktoś nie może osiągnąć wzajemnej miłości... To naprawdę smutne, gdy życie nie spełniać nasze pragnienia, ale normalną reakcją jest smutek i pójście dalej. I wiele osób utknie w miejscu (chcę, żeby wszystko było tak, jak chcę!)... To przypomina reakcję małego dziecka, któremu odmawia się czegoś bardzo pożądanego: może krzyczeć, tupać nogami, upaść na podłogę , ponieważ jest bardzo zły, nie może pogodzić się z deprywacją. Cierpienie deprywacji wydaje mu się nie do zniesienia. Dziecko, to zrozumiałe, ale co powoduje, że dorosły reaguje w ten sposób? I dzieje się z nim to samo, co z dzieckiem. W tym przypadku MĘŻCZYZNA JEST PORUSZANA CZĘŚĆ SWOJEGO DZIECI, która nigdy nie nauczyła się akceptować życia takim, jakie jest; która ODMÓWIA AKCEPTOWANIA RZECZYWISTOŚCI, która nie jest gotowa zrezygnować z pragnienia czegokolwiek na świecie. Spójrzmy na dzieci. Dla małego dziecka wiele niedostatków, które z naszego dorosłego punktu widzenia są nieistotne, wydaje się naprawdę nie do zniesienia. Naprawdę chciałem zabawkę, ale jej nie kupili; Bardzo nie mogłem się doczekać wakacji, ale zachorowałem; Tak naprawdę dziecko na każdym kroku spotyka się z deprywacją: pomyśl tylko, ile razy dziennie odmawia się mu spełnienia swoich życzeń. To niemożliwe, nie idźcie tam... A normalnie dziecko (około 2-5 lat) często się złości i płacze. A teraz przypomnijmy sobie, co my, dorośli, robimy, gdy słyszymy rozpaczliwy płacz zdenerwowanego dziecka ? Najczęściej dorośli starają się pilnie pocieszyć i uspokoić dziecko. Tutaj stosowane są wszelkie chwyty: spełnić prośbę, odwrócić uwagę, poczęstować czymś smacznym, obiecać w zamian coś przyjemnego... Czasem zabraniają też złościć się i płakać: przestań się tak teraz zachowywać! Albo bardziej delikatnie. Często obie strategie są łączone. Najważniejsze to nie płakać! Czy zastanawiałeś się kiedyś: SKĄD DOROSLI stają się tak nietolerancyjni wobec rozpaczy tych dzieci? Odruchowa, natychmiast aktywowana nietolerancja. Pamiętam, jak moja 4-letnia córka i ja wyjeżdżałyśmy jako goście, a ona była bardzo zdenerwowana: miała tam ukochanego przyjaciela, kiedy znowu będzie się z nim bawić. I rozstaliśmy się na lato, nawet mnie było trochę smutno. Wsiedliśmy do taksówki, a ona gorzko płakała. Kierowca natychmiast się odwrócił i wręczył jej cukierek ze słowami: „Tylko nie płacz!”. Łzy dzieci przypominają nam nasze własne doświadczenia w tym wieku, bezpośrednio wpływają na tę część nas, która nigdy nie dorosła, nie nauczyła się dawać. stawić czoła temu, czego chcieliśmy i pogodzić się z rzeczywistością. Ten, który całkiem dziecinnie myśli, że jeśli nie wyjdzie tak, jak chcę, to... to jest nie do zniesienia. Dorośli, którzy sami nie nauczyli się akceptować życia takiego, jakie jest, czyli innego, robią wszystko, żeby dziecku przeszkodzić cierpienie, które się z nią zderzyło. To prawda, że ​​\u200b\u200bw ten sposób nie pomagają dziecku, ale wręcz przeciwnie, nieświadomie wyrządzają mu krzywdę. Uniemożliwiają dziecku zdobycie DOŚWIADCZENIA KONTAKTU Z RZECZYWISTOŚCIĄ. I nie ma innego sposobu, aby nauczyć się widzieć i akceptować rzeczywistość. W wieku dorosłym nauka ta jest znacznie trudniejsza. Jak możemy pomóc naszym dzieciom doświadczyć cierpienia związanego z faktem ograniczeń i deprywacji? Po prostu bądź blisko nich (jestem z Tobą, jestem blisko, nie jesteś sam). Nie zmuszaj (nawet perswazją lub rozrywką) do milczenia, aby zapomnieć o swoich pragnieniach. Wręcz przeciwnie, pomóż…