🌿Analiza psychologiczna filmu Walerego Todorowskiego „Bolszoj”🩰 2016. Dla tych, którzy nie oglądali, skrót ze strony KinoPoisk.” Młoda i niezwykle utalentowana tancerka Julia Olszanska z małego górniczego miasteczka wyciąga „szczęśliwy los”: zostaje zauważona przez byłego tancerza Potockiego i przepowiada przyszłość wielka baletnica godna głównej sceny w kraju Jednak aby stać się diamentem, każdy, nawet najwybitniejszy diament, potrzebuje szlifu, a droga do legendarnej sceny Teatru Bolszoj dla Julii wiedzie przez. mury szkoły baletowej, gdzie jeszcze bardziej krnąbrna nauczycielka Galina Michajłowna Beletska opiekuje się zbuntowaną prowincjonalistką. Zostanie prima będzie wymagało niesamowitego samozaparcia, a Julia będzie musiała przekonać się z własnego doświadczenia, że ​​wielki balet jest nie tylko biały Tutus, złote pudełka i przesuwające się jedwabne wstążki Ale nic nie przeszkodzi temu, kto ma Wielkie Marzenie. „Wydawałoby się, że to stara historia o sukcesie dziewczyny z Rosji, prowincji, z biednej rodziny. Ale to właśnie widziałam. , oprócz procesu baletowego, prób i drogi do głównej roli na scenie, główna bohaterka Julia Olshanskaya starała się stać lepsza tylko z jednego powodu - zdobyć uznanie i miłość swojej matki dorastając, rozumie, że cokolwiek by nie zrobiła, nie otrzyma uwagi matki, film ukazuje to jako punkt zwrotny w życiu bohaterki w obliczu chłodu i ciasnoty matki, która jest tak pochłonięta w swoich problemach i pretensjach do męża (ojca Julii), że bohaterka rozumie, że występy na scenie w celu rozkochania matki nie mają sensu, Julia znajduje miłość u swojej nauczycielki tańca, Galiny Michajłownej. I choć nie było jej na finałowym przedstawieniu, była z nią myślami i sercem bohaterki. Ze względu na niską samoocenę Julia nie do końca wierzy, że jest warta czegokolwiek w tym życiu, choć wszyscy tak mówią jest jedyną z najlepszych baletnic teatru. Nie mogę w to uwierzyć, bo główna osoba w jej życiu nie przyznała się do tego – to jej matka. Wielkie, smutne oczy bohaterki zdają się opowiadać historię jej dzieciństwa zamiast tysiąca słów. Cieszę się, że to ojciec Julii przynajmniej trochę, widział w niej przyszłość. Bohaterka pieczołowicie przechowuje figurkę w kształcie baletnicy podarowaną przez ojca. To niesamowite, jak dzieci zbierają i zapamiętują te okruszki i chwile uwagi rodziców... Jakie to dla nich ważne! I jak rozgrzewają ich dusze przez całe życie, dając im wewnętrzne wsparcie. Film ciekawie ukazuje motywy i aspiracje bohaterów do tańca w Teatrze Bolszoj. Ktoś chce zrobić zawrotną karierę, ktoś chce należeć do tak wielkiej i prestiżowe miejsce, ktoś zakochany w primabalerinie i ktoś taki jak nasza główna bohaterka stara się pomóc swojej rodzinie i zyskać uznanie i miłość od swojej matki. Otrzymałem niesamowitą przyjemność estetyczną z treści wizualnej obrazu, baletu, wdzięku i elegancja całego filmu jest wyraźnie pokazana w głębi Rosji. I serce mi zamarło, że wszyscy pędzą do stolicy, podczas gdy w małych miasteczkach kraju nie ma rozwoju kulturalnego, a młodzi ludzie dorastają z marzeniem o jak najszybszym wyjeździe, zarobieniu więcej i nie powrocie do tej dziury... Oczywiście zakończenie filmu takie upiększone, ze szczęśliwym zakończeniem. Myślę, że w życiu artystów Teatru Bolszoj nie wszystko jest tak różowe, a narcystyczne urazy nie mijają tak szybko. Niemniej jednak pozostaje wrażenie, że bohaterka będzie szczęśliwa, a to nie kończy się na głównej roli w Bolszoj scena. Aby umówić się na konsultację, możesz napisać lub zadzwonić pod numer +79200027306, Twój psycholog Svetlana Savelyeva