Zdecydowałam się poruszyć ten temat po wycieczce do zoo. Matka, około 25 lat, i jej trzyletni syn zatrzymali się przy klatce z nosorożcem. Dziecko spojrzało na zwierzę ze zdziwieniem, wskazało na nie palcem i rzuciło mu na wpół zjedzone ciasteczko. Nie zastanawiając się dwa razy, jego matka uderzyła dziecko i zaczęła na niego krzyczeć. Istota jej krzyku sprowadzała się do tego, że mówiła, żeby nie karmić zwierząt, ale on jej nie słuchał. Kobieta nie wstydziła się otaczających ją ludzi ani własnego krzyku. Oskarżyła jednak dziecko o zniesławienie jej na oczach innych. W końcu na klatce ze zwierzętami jest napisane - nie karm. Albo oto inna historia. Kiedyś jechałem pociągiem z młodą kobietą i jej czteroletnim synkiem. Dziecko chwilę bawiło się zabawką, po czym znudziło się i poszło na przejażdżkę po powozie. Matka natychmiast zaczęła krzyczeć, brutalnie pociągnęła dziecko z powrotem i krzyczała, żeby nie odchodził od niej. Na wszystkie oburzenia syna odpowiedziała jednym słowem: „Zamknij się!”. Przykładów dorosłych krzyczących na dzieci jest mnóstwo. Chcę porozmawiać o niebezpieczeństwach związanych z takim agresywnym zachowaniem. Dziecko jest całkowicie zależne od rodziców. Dziecko nie jest w stanie samodzielnie się odżywiać. Grozi mu śmierć z głodu. A wtedy, aby przeżyć, dziecko świadomie i nieświadomie zrobi wszystko, aby mama i tata czuli się dobrze, a wtedy go nie opuszczą. Bardzo często dzieci czytają o stanie swoich rodziców i robią wszystko, aby „ułatwić im życie”. Podam przykład: mama ma kłopoty w pracy. Jest spięta i zirytowana. Dziecko czuje, że coś jest nie tak i też się stresuje. Nie rozumie, co dzieje się z jego matką. Zaczyna być kapryśny i jeszcze bardziej irytować matkę. Nie może tego znieść i wyładowuje swoją złość na dziecku. Potem wewnętrzne napięcie mamy nieco ustępuje. W ten sposób dziecko nieświadomie „ratuje” matkę, ograniczając jej agresję własnym kosztem. Ważnym faktem jest to, że dzieci zawsze wybaczają rodzicom. Nawet jeśli dziecko wydyma wargi i zaciska wargi, gdy tylko matka go przytula i coś obiecuje, on jest jej posłuszny i znów ją kocha. Faktem jest, że dziecko nie ma własnego zdania. Wierzy, że mama i tata zawsze mają rację, co oznacza, że ​​on, dziecko, jest winny. I ze wszystkich sił stara się zadośćuczynić, zachowuje się tak, jak żąda jego matka. A jeśli mama powie – nie płacz, on przestanie płakać. Niestety rodzice nie zawsze rozumieją, że wyładowując swoją złość na dziecku, zaszczepiają w nim poczucie winy i ciągły strach, że zrobi coś złego. Jednym z zadań dziecka jest poznawanie otaczającego go świata. A jednym z zadań rodziców jest zapewnienie bezpieczeństwa swojemu dziecku. Ale to nie znaczy, że dziecko należy chronić przed wszystkim - wystarczy mieć pewność, że nie zrobi sobie krzywdy i nie spadnie nigdzie ani nigdzie. Jeśli matka stale ogranicza dziecko, zabrania mu zaspokajania ciekawości, zaczyna ono myśleć, że nie da się tego zrobić. W rezultacie przestraszone, ciągle niestosowne dziecko wyrasta na zbuntowanego nastolatka, a później na niepewnego siebie dorosłego, bojącego się popełnić jakieś czyny. Kiedy rodzice nieustannie wyładowują na dziecku swoją złość i niezadowolenie z własnego życia, dziecko czuje się niekochane i niekochane. niepotrzebny. I stąd rozwija się cała gama kompleksów, w tym zwątpienie, nerwowość i agresja. Dlatego psychologowie zalecają, aby wszelkich problemów w dorosłym życiu szukać już w dzieciństwie. Przecież każdy rodzicielski płacz czy cios nie znika nigdzie. Wszystkie wspomnienia trzymamy w sobie, jak w bunkrze..