W temacie otwartym użytkownik witryny zadał pytanie. Bardzo często widzę tę technikę stosowaną przez manipulatorów w pracy. Osoba zadaje na spotkaniu oskarżające pytanie, na które nie można od razu odpowiedzieć; należy zebrać informacje. Nie otrzymując natychmiastowej, wyczerpującej odpowiedzi pytający od razu dochodzi do wniosku, że osoba, którą zadał jest niekompetentna. Odpowiedź jest przygotowana na kolejne spotkanie, pytanie jest całkowicie fałszywe. Ale ta odpowiedź już nikogo nie interesuje. Łyżki znaleziono, ale pozostałości pozostały. Sytuacja ta powtarza się okresowo, wywyższając „oskarżyciela” w oczach wszystkich i poniżając „oskarżonego”. Ciekawe, jak ta „sprawa” zostanie rozwiązana przez oskarżonego? Temat jest ciekawy i dotyczy typowych problemów osób zgłaszających się na konsultacje „w sprawie pracy”. Odpowiedzi pogrupowałem i umieściłem w notatce, bo nie zawsze wygodnie jest przeszukać forum. Jak więc rozwiązuje się tę sprawę przez oskarżonego? Często - szukając pracy w bardziej odpowiedniej firmie. Styl prowadzenia spotkań mówi wiele o stylu pracy w firmie jako całości. Aby schemat z ustaleniami i oskarżeniami na spotkaniu zadziałał, bojar ma obowiązek przychylnie obserwować „chłostę”. Komu oskarżyciel chce zaimponować? Jakie premie za to otrzymuje Jeśli bojar jest wynajętym przywódcą niskiego szczebla, jest nadzieja na „wyzdrowienie”. Wcześniej czy później system się go pozbędzie lub przerobi, a problem pytającego zostanie rozwiązany „sam”. Jeśli bojar jest osobą nieprzypadkową - szefem firmy, właścicielem - wówczas taki schemat pracy (dzielenie, przeciwstawianie się, narzucanie sobie pracowników, utrzymywanie sprzeczek) będzie kontynuowane. Źródłem wszystkiego, co dzieje się w firmie, jest właściciel (menedżer, założyciel). Jest zarówno władzą ustawodawczą, jak i wykonawczą w jednej osobie. Mówią, że firma służy nerwicy swojego właściciela (twórcy), czyli wszystko, co się dzieje, nie jest przypadkowe, jeśli „wrabianie” zdarza się regularnie i w stosunku do wszystkich pracownicy, to w ten sposób manifestuje się osobowość właściciela, zachowanie jest akceptowalne, akceptowane i daje premie. Tego typu zachowanie jest prośbą ze strony przełożonego. Jest to dla niego normalne, a nawet konieczne do rozwiązania niektórych problemów intrapersonalnych. Jak zrozumieć, na jaką nerwicę cierpi szef, jeśli istnieje chęć zaangażowania się w obsługę nerwicy („aby dowiedzieć się lepiej”, „by wymyśl to, żeby...”, itd.) - wtedy będzie mniej więcej tak samo jak u ciebie. Twoje miejsce pracy zaspokaja Twoją nerwicę Zamiast przyglądać się szefowi, zadałbym sobie pytanie, co ta sytuacja mówi mi o mnie. Jeśli w kółko ludzie wokół ciebie, koledzy, „łapią się” i próbują się umówić, a są to różni ludzie i w różnych firmach, a jedyne, co ich łączy, to ja (jedyne, że to są moi współpracownicy i moje miejsca pracy), to są to „moje zdjęcia”, które wyświetlają mi się na różnych ekranach. Widzę ten sam problem w występach różnych uczestników w różnych firmach. To, jakie mogą być odmiany nerwic, jest w zasadzie nieistotne. Liczy się tylko to, co „twoje”. W swojej pracy nie będziesz kolidował z innymi. A jeśli się z tym spotkasz, nie daj się zwieść, szybko zdecyduj, że „tutaj dzieje się jakiś nonsens” i wyskocz z systemu, jakby to było nie do przyjęcia. Nie będzie chęci zrozumienia czegoś. Spójrzmy na przykład z artykułu na vc.ru. Oto firma detaliczna. W nim nikt tak naprawdę nie martwi się o realizację planów. Wszystko dlatego, że jeden z dyrektorów jest byłą kochanką pierwszej osoby na honorowej emeryturze. I z uprzejmym uśmiechem pluje na wszelkie próby namawiania jej do realizacji swoich planów. A reszta patrzy na nią i, jeśli to konieczne, demonstruje zamiar upublicznienia tej historii. Zatrudnia się konsultanta, aby zwiększyć sprzedaż, a cała jego praca zamienia się w taniec z tamburynami wokół tych wszystkich kapryśnych dziewcząt. Jeśli spojrzeć na „górę”, staje się jasne, że konkretna osoba dopuszcza taką możliwość i wspiera jej istnienie – pewna „pierwsza osoba”, która uważa za dopuszczalne dobieranie osób na kluczowe stanowiska nie według kryteriów zawodowych, ale według „osobiste zasługi”. Nawet jeśli wspomniana „pierwsza osoba” przejdzie na emeryturę?