Triangulacja to proces emocjonalny pomiędzy dwojgiem ludzi, który w przypadku wzrostu poziomu lęku angażuje w związek trzecią osobę. Ten proces jest nieświadomy; jego celem jest zmniejszenie lęku w systemie - w rodzinie lub organizacji. Dopóki poziom lęku jest niski, diada pozostaje stabilna. Gdy tylko się podniesie, aby zmniejszyć niepokój, przyciąga się wystarczająco wrażliwą trzecią część, aby utworzyć trójkąt. Jeśli napięcie w trójkącie jest zbyt duże dla trzech osób, zaangażowane są inne osoby, a wszystkie relacje zorganizowane są w szereg połączonych ze sobą trójkątów. Każdy róg trójkąta może zawierać czynność, przedmiot nieożywiony, grupę ludzi lub indywidualny. Zazwyczaj trójkąt rodzinny składa się z matki, ojca i dziecka. Istota trójkąta polega na tym, że im większa odległość między małżonkami, tym bliżej jednego z nich jest trzeci, może to być dziecko, babcia, dziadek, sąsiad itp. Jeśli jedno z rodziców połączy się z dzieckiem, wówczas drugi rodzic automatycznie oddala się i znajduje na peryferiach relacji emocjonalnej. Tworzenie trójkątów pomaga rozładować napięcie w początkowej diadzie i zmniejszyć trudności w relacjach. Na przykład niektóre małżeństwa mogą z łatwością rozmawiać o pracy, o przyjaciołach, o dzieciach, skutecznie unikając przy tym własnych problemów małżeńskich. Ten „trzeci kąt” nie pozwala nam skupiać się na sobie nawzajem, a tym samym unikać zwiększonego napięcia podczas omawiania dysfunkcjonalnych relacji małżeńskich. Trójkąt umożliwia osiągnięcie optymalnego poziomu bliskości/odległości podczas interakcji wewnątrzrodzinnych. Triangulacja może być jednym ze sposobów rozwiązywania problemów wewnątrzrodzinnych - zjednoczenie małżonków w celu rozwiązania sytuacji kryzysowej (choroba dziecka, śmierć rodziców, kradzież samochodu itp.). Trójkąt może być odzwierciedleniem wzorców relacji z przeszłości pokolenia: w rodzinach rodziców i dziadków, tj. Ten model interakcji nie jest nowo stworzony przez system rodzinny, ale jest przekazywany i akceptowany w drodze dziedziczenia. System rodzinny może triangulować osoby z zewnątrz, jeśli napięcie w rodzinie jest wystarczająco duże i wyczerpią się zasoby trójkątów wewnątrzrodzinnych, mogą to być policjanci lub pracownicy socjalni. Jeśli system rodzinny się uspokoi, wówczas próbę przeniesienia napięcia na zewnątrz uznaje się za udaną. Kiedy w trójkącie panuje średnie napięcie, obie strony czują się komfortowo, ale jedna jest w konflikcie. Takie schematy powtarzają się w trójkącie wielokrotnie, uczestnicy otrzymują stałe role i stałe relacje między sobą. Należy zauważyć, że w trójkąty mogą zaangażować się nie tylko pojedyncze osoby, ale także praca, hobby, alkohol i grupy ludzi. Trójkąt nie zawsze jest rzeczą patologiczną. W rodzinie z małym dzieckiem trójkąt jest całkiem naturalny, ale dotyczy to tylko systemu dojrzałego, jeśli rodzina jest dysfunkcjonalna, wówczas trójkąt przestaje się rozwijać.