To jeszcze zrozumiałem i chciałbym przekazać jako kontynuację pierwszego artykułu. Sytuacja poza rodziną, wszystkie trudności i wstrząsy w kraju mają negatywny wpływ na rodzinę. Nie mówię tu o rodzinie ewidentnie dysfunkcyjnej: alkoholicy… itd. Ale o rodzinie ogólnie zamożnej, w której matki, ojcowie i dorośli przeżywają traumę z powodu okoliczności zewnętrznych i to przez kilka pokoleń. I myślę o tym, co dokładnie my, dorośli, wypracowaliśmy w tej chwili taką obojętną, obojętną, nawet nie wiem, jak to nazwać jaśniejszą postawą wobec własnego życia, jakby to było coś nieistotnego. Konkretne akcenty: wsiadam do taksówki, zapnij pasy. Kierowco taksówki – nie zapinaj pasów bezpieczeństwa, policja drogowa nie karze Cię za to teraz. Martwię się o swoje bezpieczeństwo! Ale dla innych jest to dziwne. Na wizycie u terapeuty możesz poeksperymentować i zaciekawić się swoim zdrowiem. Ogólna odpowiedź jest taka, że ​​jesteś na tyle ciekawy, że jestem lekarzem i wiem lepiej od Ciebie, okazuje się, że moje życie jest na tyle drobnostką, że spokojnie mogę je powierzyć każdemu, nawet nieznanemu mi specjaliście. Moje pytania dotyczące własnego życia są postrzegane jako coś wykraczającego poza normalność. Kiedy grzecznie próbowałam omówić z nauczycielem I klasy jego metody oddziaływania na dziecko, z czym się nie zgadzałam, odpowiedź brzmiała: Ty masz swoje metody wychowania, a ja jestem specjalistą, a ja mam swoje. Nie przyjęłam już więcej dzieci do tej klasy, ale pozostałe dzieci uczą się u tej nauczycielki - zresztą zasłużonej, z wieloletnim stażem itp., do dziś. I co najważniejsze, brak szacunku dla samego faktu życia człowieka nie wydaje się już wywoływać protestu; wręcz przeciwnie, często słyszę charakterystyczną uwagę – czy chcesz żyć długo, na przykład wśród dorosłych znajomych, jaki procent wybiera pracę na podstawie swoich zainteresowań? Czy istnieje zainteresowanie pracującą połową życia, czy też tę połowę można łatwo wyrzucić? A co z drugą połową? Jest przynajmniej oddana sobie i tym, których kochamy, a może też się pozbywa, jeśli to konieczne, myślę, że dzieci wyraźniej odczuwają i wyrażają to ogólne podejście do życia. Dorośli jakoś się do tego przyzwyczaili, nie zauważają i nie zdają sobie sprawy, kiedy stracili poczucie życia jako nienaruszalnego, własnego, bezcennego daru, za który sam jestem odpowiedzialny, strzegę go i pielęgnuję, uczynić go interesującym i pięknym. A dzieci w jakiś sposób wychwytują tę tendencję do zaniedbywania życia swoją skórą, nie straciły jeszcze wrażliwości i wyrażają ją na swój własny, bezpośredni sposób. To jest dodatek, który dostałam. I dzięki temu widzę, że właśnie w rodzinie chcę dbać o siebie, o moich bliskich i przekazywać mojemu dziecku, jak ważna jest dbałość o różnorodne zainteresowania życiowe. Mam nadzieję, że jeśli pokażę mu różne błyskotliwe strony, możliwości życia, radość z całego tego bogactwa, zmotywuje to mojego syna do korzystania z tych możliwości i nie będzie chciał łatwo stracić tego, co jest tak atrakcyjne.