Od autora: Postawa zawsze ma oczy duszy. Jeśli są pozytywne i życzliwe, są szeroko otwarte; w przeciwnym razie jest to albo długi sen, albo nieprzeniknione okulary rozczarowanej osobowości. W naszym dynamicznym i zmieniającym się świecie najbardziej konstruktywnym elementem interakcji jest postawa*. Życzliwa i tolerancyjna, pełna szacunku i przyjazna, szczera i bezstronna postawa tworzy korzystny wizerunek każdego z nas. Otwiera okiennice naszej osobowości, wpuszczając światło zainteresowania odbite w naszej duszy. Tak rozumiemy siebie i świat poprzez pozytywne doświadczenia. Ale jest też inna postawa - krytyczna i stronnicza, niesprawiedliwa i pogardliwa, obojętna i ignorancka. I to po prostu z innej kategorii i z przeciwnego bieguna. Wytycza granice odrzucenia, dystansu i skrajnego negatywizmu. Te kontrasty też mają swój wydźwięk, w którym postawa nie ma oczywistego wektora negatywnego, ale może kłuć i ranić. o wiele bardziej boleśnie, ironicznie i żałośnie, postawa sceptyczna i nieufna działa odrażająco, tworząc kompleks niepewności, niedoceniania własnej wartości i znaczenia. Myślę, że wielu zgodzi się ze mną, że człowiek jest istotą twórczą. Być może nie jesteś artystą, muzykiem ani pisarzem. Ale każdy może stworzyć swój własny los i w tej autokreacji paradoksalnie najłatwiej jest zmienić kierunek i samo podejście do wszystkiego, co nas otacza i tego, co kryje się w środku. Cały paradoks polega na tym, że jest mało prawdopodobne, że zrobi to jedna konkretna osoba móc zmieniać świat, ale zmiana swojego nastawienia do tego świata jest w sam raz. Ale właśnie to osoba najczęściej ignoruje, nie chcąc się poprawiać. Walcząc z wiatrakami niczym Don Kichot, za każdym razem z nowym uporem i uporem przystępuje do udoskonalania własnego gatunku: bliskich, bliskich, a nawet nieznajomych. W związku zawsze jest przedmiot lub podmiot, którego jest źródłem . Świat przedmiotów to społeczeństwo z konkretnymi ludźmi i postaciami, które tworzą społeczny obraz nowoczesności, odzwierciedlony w świadomości jednostki. W przypadku podmiotu ważny jest dla nas feedback, zwany relacją. Zatem relacja etymologicznie zakłada wzajemność relacji: „do Cezara – co Cezara, do Boga – co jest Boga”. A co z postawą negatywną i nieuprzejmą? Czy powinniśmy liczyć na inną, odmienną od naszej postawę? Wydawałoby się to mało prawdopodobne. Jednak jak życie pokazuje i czego dowodem różne sytuacje, w których bierzemy bezpośredni lub pośredni udział, masochizm i sadomasochizm wciąż kwitnie w związkach. To niezwykłe zachowanie i reakcja jest efektem tysięcy lat wyzysku i zniewolenia z poczuciem niegodności, posiadania ukształtowany w nieświadomości ludzkości, jego archetypem jest utrwalony stereotyp niskiej samooceny „Im mniej kochamy kobietę, tym łatwiej ona nas lubi i tym pewniej ją niszczymy Wśród uwodzicielskich sieci”… Często tak się dzieje. rzeczywistość życiowa, odnotowana przez A. S. Puszkina w przypadku męskiego szowinizmu „Mężczyzna jest głową, a kobieta „szyją”, jest wyraźną wskazówką na ukrytą kontrolę mężczyzny, w której często mogą pojawić się dość sztywne wątki manipulacyjne. zostać wyśledzone, które niczym lalka poruszają kobiece pragnienia. Takich przykładów jest wiele. Ich istotą jest jednoznaczne pragnienie podporządkowania się własnej woli i niepohamowane pragnienie. Widzimy tu symbol ukrytej mocy jednostki, która pragnie dominować i być liderem w swoim dążeniu do „chcę”. W grze fabularnej „lider-podążający” nie zawsze są ściśle określone pozycje. Poza tym większość ludzi nie ma wyraźnego rozróżnienia między możliwością podążania określoną wspólną drogą życiową, swobodnym wyborem kierunku, a narzucaniem sobie takiego. Przecież jak to zwykle bywa: kobieta oferuje własną wersję widzenia czegoś, uważając ją za jedyną słuszną, pokazując ją każdemu, kto wygląda na bardzo: zdenerwowanego, urażonego, złego, zawiedzionego, jeśli nie jest akceptowany, wspierany i akceptowany przez mężczyznę.z kolei człowiek, ze względu na swoją bezkonfliktową naturę, aby nie „złościć” swojej bratniej duszy, godzi się na taki bieg wydarzeń, wewnętrznie przeciwstawiając się tej rzeczywistości. Z biegiem czasu ten model relacji nieuchronnie prowadzi do upadku i odwrotnie: kategoryczne stwierdzenie mężczyzny, że „zawsze ma rację” i zawsze sam decyduje, co i jak zrobić dla obojga, nie zawsze wywołuje radosną aprobatę, a tym bardziej. akceptacji, bo w tym przypadku kobieta nie ma nawet szansy sprzeciwu. Podobny model „obserwuje się” między rodzicami i dziećmi. W wyjątkowych przypadkach takie stosunki można bowiem nazwać równymi. Rodzice często mają asy w rękawie, „przykrywając” wszelkie skłonności dzieci na wypadek nieposłuszeństwa i/lub prób kontrolowania sytuacji. Inaczej mówiąc, podsumowując powyższe, mamy do czynienia z hierarchicznym modelem relacji, tam gdzie jest zawsze ktoś prowadzi i ktoś jest śledzony, kto kontroluje i kto jest posłuszny, akceptując proponowaną grę. Co więcej, osoba zdeterminowana w związku może nie zawracać sobie głowy zapoznawaniem się z „zasadami”. Masz prawo sprzeciwić się, że w akceptacji, a nawet „podporządkowaniu się” nie ma nic złego ani niewygodnego. Tak, oczywiście, jeśli weźmie się pod uwagę wolną wolę i wybór drugiej osoby. Ale właśnie w tym miejscu kryje się pole minowe relacji. Bardzo trudno jest bowiem odróżnić prawdziwą intencję dobra wspólnego od egoistycznej manipulacji w wysokiej i bujnej trawie emocjonalnego idealizmu. Zgodnie z Prawem Przyciągania eksplozja jest nieunikniona. A potem fragmenty uczuć są tak rozproszone i tak zniekształcone nie do poznania, że ​​nie da się w nich znaleźć pierwotnych czystych motywów i szczerych motywacji. Późniejszy upadek wartości może doprowadzić cię na skraj otchłani, w którą wszelkie nadzieje na własne zjednoczenie wydają się pogrzebane, nie mówiąc już o przywróceniu pierwotnych więzi. Taka jest brutalna prawda życia, które w takich momentach nie przejmuje się sentymentalizmem. Bowiem teraz, kiedy wszystkie karty zostają odkryte i można dostrzec nagą prawdę, starannie ukryty blef staje się tak oczywisty i oszałamiający, jak wiele rodzin i par wokół nas stara się utrzymać iluzję dobrego samopoczucia, grając spektakl uczuć. Ale czyż nie dlatego obraz w rzeczywistości jest tak żałosny i tragikomiczny, gdy maski są zdjęte, a widownia pusta. Nie można kłócić się sam ze sobą, Pogrążony w złudzeniach, jak w piasku, Nie da się ukryć plama sumienia ukradkiem. Pewnego dnia usłyszysz głos swojej duszy... Objawienie Pańskie w takich sytuacjach jest jak otrzeźwienie. Jest to bolesne, nieprzyjemne i wiąże się z uporczywą chęcią, aby już tego nie doświadczać. Jednak, jak świadczy wiele historii życiowych: naturą człowieka jest zapominanie i powrót do cyklicznego kręgu, nie zdając sobie sprawy ze swojej głównej roli, możesz zamienić życie na epizodyczne wybuchy wglądu, po których następuje pustka. Cóż, ze wszystkich nieporozumień najbardziej obarczone jest samooszukiwaniem się. Postawa z punktu widzenia Duetics jest względnym ruchem naszej uwagi, dotyczącym poziomu naszej świadomości i zdolności postrzegania siebie i świata przez pryzmat Kosmosu. Prawa lub ograniczenia emocjonalno-mentalne pochodzące z dzieciństwa. Im wyższa świadomość i przestrzeganie trzech Praw Miłości – Dobra, Nieszkodzenia i Wolnej Woli (Wybór), tym czystsza i jaśniejsza postawa, dostrzeganie i dostrzeganie ukrytych cnót i doskonałości odpowiednio, im bardziej zawężona jest świadomość, tym cieńszy pasek światła wychwytuje tylko pojedyncze fragmenty ogólnej mozaiki. Tak powszechne wyrażenie – poszerzenie świadomości – oznacza nie tylko szerokość widzenia i, w związku z tym, ograniczenie, ale także coraz większa umiejętność pozbycia się „rodzicielskiego ciężaru osobowości” i wszelkich wzorców społecznych, które oddalają człowieka od jego prawdziwej istoty. Bardzo trudno jest zawsze być w harmonii ze sobą. Kiedy jednak opinia publiczna z zewnątrz nie jest już dominująca, a od wewnątrz coraz bardziej odczuwasz połączenie z duszą, wtedy Twoja POSTAWA polega na odpowiedzialnym ubieraniu szat osobowości, wtedy cała istota, łącznie z myślami, czynami i uczuciami, staje się odpowiedzialna. doświadcza trójcy z wieloma interesującymi i.